Het lot van het serpent

Hoofdstuk 7

Hij brengt me naar de achterkant van het kasteel, waar met hekken weides zijn gevormd. Er lopen verscheidenen pony's en paarden in rond. Er zijn nog meer hokken waar andere zoogdieren in rondscharrelen, zoals varkens en koeien. Kippen krassen met hun scherpe nagels over de stenen in de hoop iets tussen de groeven te vinden. Spierwitte tortelduiven badderen in de fontein die elegant water omhoog spuit.

'Een boerderij,' lach ik. De neerbuigende houding van prins Ashton wordt uit mijn geheugen verbannen door het hoge gehalte aan schattige dieren. Ik wijs naar de paarden. 'Dat zijn ze. Wauw, ze zijn nog mooier in het echt.'

Valerio schudt lachend zijn hoofd. 'Zo gek dat jij deze dieren nog nooit eerder gezien hebt. Voor mij is het vanzelfsprekend dat ze hier rondlopen.' Hij haalt een hand door zijn blonde krullen en staart parallel aan mij met een tevreden glimlach de weide in. 'We kunnen dichterbij komen hoor, als je wil?' Hij pakt een kruiwagen vast en rijdt die richting een huisje naast de weides. Het zijn de stallen. De geur die hier hangt is onbeschrijfelijk, neigt van muf naar gemaaid gras. Valerio vult de kruiwagen met hooi en loopt alle stallen langs, om daar een deel van het gedroogde gras in te draperen. Uit een krat met appels pakt hij er een aantal, waarvan hij er één richting mij gooit. 'Niet voor jezelf, maar voor de paarden,' voegt hij eraan toe. Ik knik glimlachend en stop voor een van de boxen waarin een prachtig dier staat. Op de witte vacht van het paard is geen vlekje te bekennen, haar manen zijn ingevlochten. De uiteinden van de vlecht raken haast de grond.

'Dit is Moon.'

Ik knik en steek mijn hand met de appel door de tralies. Het dier pakt het vrijwel meteen aan. 'Staat ze binnen om te voorkomen dat ze vies wordt?' grap ik.

Valerio schudt ernstig zijn hoofd. 'Ze is geblesseerd. Aan haar rechter voorbeen. Het gaat overigens steeds beter, hoor. Ik moet gaan beginnen met haar weer te laten wennen aan iemand op haar rug. Iemand die licht is, waardoor ze haast niet doorheeft dat er iemand op haar rijdt.' Hij trekt veelbelovend zijn wenkbrauw op.

Ik schud mijn hoofd en steek mijn hand op. Het verband bij mijn handpalm is vochtig van het bloed. 'Het scheelt dat het niet mijn dominante hand is, maar ik kan mezelf amper vasthouden. Ik denk dat het niet verstandig is om dan op zo'n dier te gaan zitten.'

Valerio loopt om de box heen en komt terug met een zadel en hoofdstel. 'Geen zorgen. Door haar blessure zal ze zich rustig gedragen. Daarnaast is haar karakter voorbeeldig en heeft ze nog nooit eerder iemand van zich afgeworpen. Ik beloof je dat het helemaal goed komt,' knipoogt hij naar me.

Als Moon opgezadeld is, leidt Valerio haar de box uit. Het sap van de appel die ik haar gegeven heb, druipt uit haar mondhoeken naar beneden. Valerio laat me zien hoe ik moet opstijgen, en met zijn hulp duurt het niet lang voordat ik op haar zit. 'Wauw.' Ik zucht dromerig en giechel. 'Wat zit ik hoog.'

Valerio klakt met zijn tong en leidt de merrie de stallen uit. Haar hoeven maken een geruststellend ritme op de stenen. De kippen rennen gauw voor haar voeten weg en kraaien ons verontwaardigd na.

'Wat apart dat een soldaat voor de paarden zorgt,' merk ik voorzichtig op, terwijl Valerio Moon langs de kasteelmuren leidt. Hij had gelijk: Moon luistert uitstekend en stapt in een rustig tempo door.

'Ik ben ook eigenlijk maar een staljongen.' Valerio werpt een blik over zijn schouder en neemt me met toegeknepen ogen in zich op. 'Dat zag je misschien net wel, tijdens het sparren. Maar goed, het tekort aan mensen eist creativiteit en flexibiliteit. Sinds een maand nemen de prins en commandant Elijah me mee in de trainingen.'

Ik tuit mijn lippen en strijk met mijn hand over de zachte vacht van Moon. Door mijn aardemagie ben ik meer verbonden met levende organismen. Dat maakt dat ik me bewuster ben van Moons ademhaling, van haar tred, haar spieren. Ik leg mijn vingers tegen haar hals, voel haar hartslag. 'Hoe ben jij hier eigenlijk gekomen? Samen met je zus?'