Het lot van het serpent

Hoofdstuk 5

Kasteel Ivor Thorn is als een doolhof. Ik struin over de gangen en tuur kamers in. Alles wat je maar kunt bedenken, is hier te vinden: meerdere keukens, kelders vol oude spullen, een kamer gevuld met allerlei verschillende vazen, een ontvangstkamer, een theekamer, meerdere eetzalen, verscheidene verblijven - zowel kleine, bescheiden kamers als enorme, chique appartementen en complete vleugels. Vergeleken met veel van de kamers valt het mijne in het niets. Ik loop door de balzaal heen. Net als in de rest van het kasteel zijn ook hier de gordijnen gesloten, waardoor de ruimte een en al duisternis is. Ik probeer een van de gordijnen open te trekken. De donkerrode stof is dik als teer en beweegt lastig mee. Toch krijg ik het voor elkaar om een straal zwak daglicht te ontrafelen. Het verlicht de bleke tegels op de grond, die versierd zijn met gouden patronen. Het onthult ook veel stof en puin, afgebrokkelde stukken steen die van het plafond zijn komen vallen, stukken muur die in elkaar gestort lijken te zijn. Het is een bouwval.

Ik loop door de balzaal heen. Gruis, glas en steen brokkelt onder mijn schoenen weg en blijft in de sleep van mijn jurk hangen. Ik vertrek door de deur aan de andere kant van de balzaal. Wat ik daar aantref is veel erger. Het is de kroonzaal, de plek waar de tronen van de koninklijke familie geplaatst zijn. Eén troon - de grootste - staat nog overeind. De andere drie zijn omver gevallen, de fluwelen stof gehavend, de gouden poten bekrast. Er staan nog veel meer houten stoelen op de grond voor het podium waar de koninklijke tronen op staan. Deze zijn gevallen, versplinterd en gebroken. Rode vlekken zijn in het blauwe vloertapijt getrokken. Met mijn hart bonkend in mijn keel probeer ik naar de stoelen toe te lopen. Ik klauter het podium op, probeer me niet te verwonden aan het kapotte glas en de splinters op de grond.

Achter de stoelen hangen portretten. Eén herken ik meteen: het is Ashton. Weliswaar een jongere versie van hem, maar zijn bruine krullen en ogen zijn vrijwel hetzelfde gebleven. Evenals de bittere, kille blik in zijn ogen. Het is alsof zijn donkerblauwe irissen gevuld zijn ijs.

Die blik komt overeen met die van de man die naast het portret van Ashton hangt: de koning. De voormalige koning. Het laatste portret is dat van een vrouw. Haar blik is stellig, veeleisend.

Ik weet niet wat dit alles te betekenen heeft. De verwoeste, gehavende kamers die verlaten zijn, verwaarloosd worden. Het heeft vast alles te maken met de vloek, maar ik weet er simpelweg te weinig over.

Ik verlaat zowel de kroonzaal als de balzaal en probeer op mijn geografische oriëntatie de weg terug naar mijn kamer te vinden. Ik loop absoluut verkeerd: ik kom kamers tegen die ik nog niet eerder gezien heb. Mijn voetstappen weergalmen tegen de marmeren tegels. Ik kom langs een deur die op een kleine kier staat. Een kille wind laat de deur in zijn scharnieren schommelen, strijkt langs mijn blote enkels. Ik ril. Nieuwsgierig open ik de deur een stukje verder. De ruimte waar ik naar kijk is donker en voelt vochtig aan. Het is een trap naar beneden. Waarschijnlijk richting nog meer kelders, voor het opbergen van spullen of...

'De wijnkelder,' hoor ik een stem achter me zeggen. Ik draai me geschrokken om en glimlach opgelucht als ik zie dat het Valerio is. Hij heeft een kandelaar in zijn hand, met drie brandende kaarsen. 'De favoriete plek van onze kroonprins. Zeg maar niet dat ik dat verteld heb,' knipoogt hij naar me. Hij duwt de deur dicht en steekt er een sleutel in. 'Hij hoort op slot te zitten. Zijne Koninklijke Hoogheid is dat waarschijnlijk vergeten te doen. Kan gebeuren.'

Ik durf niet goed te zeggen waarom, maar Valerio komt haast zenuwachtig over. Was hij bang dat ik de favoriete wijn van zijn prins mee naar mijn kamer zou nemen?

'Ik hoorde van mijn zus dat je de paarden wilde zien, juffrouw?' Valerio loopt bij me weg, en ik volg hem de gang door.

'Graag!' antwoord ik enthousiast. 'Alleen niet nu. Zo te horen regent het hard.'