Ποιήματα

Εγώ

Φοβάμαι .
Κάθομαι πάνω στο κρεβάτι μόνη μου και φοβάμαι. 
Φοβάμαι ότι θα πεθάνω έτσι όπως ζω τόσο καιρό. 
Μόνη και ανήσυχη.
Χωρίς προορισμό και με ένα μουλιασμένο πράγμα για καρδιά .
Φοβάμαι ότι έγινα όλα αυτά που φοβάμαι να γίνω. 
Και εκεί που φοβόμουν τα πάντα σταμάτησα ξαφνικά και άρχισα να μην φοβάμαι τίποτα .
Δεν ένιωθα τίποτα . Δεν με ένοιαζε τίποτα . Δεν κοιτούσα τίποτα συγκεκριμένο. Ήμουν ένα τίποτα .
Εκεί που άλλοι έβλεπαν ελπίδα εγώ έβλεπα άλλο ένα αδιέξοδο .
Κουρασμένη και καταπονημένη με τις σκέψεις μου να στροβιλιζουν στο μυαλό μου και να θέλουν να με τρελάνουν .
Αλλά ήμουν είδη τρελή .
Έπεσα στο πάτωμα του μπάνιου με δύναμη .
Και άρχισα να κλαιω. 
Όχι γιατί χτύπησα και πονούσα αλλά επειδή αυτός ο πόνος δεν με πονάγε πλέον .
Ήταν απλά σαν ένα απαλό τσίμπημα ώστε να με ξυπνήσει έστω και λίγο .
Κοίταξα τον καθρέφτη και δεν είδα τίποτα .
Ένα σώμα δίχως ψυχή .
Κινείται ανάμεσα στους ζωντανούς και προσπαθεί να ταιριάξει.
Έπυθα τον εαυτό μου ότι δεν πονούσα και δεν φοβόμουν πλέον .
Πρώτο ψέμα .
Οτι δεν με νοιάζει πλέον .
Δεύτερο ψέμα .
Ότι όλα θα πάνε καλά .
Τρίτο ψέμα. 
Αλλά τι είναι τρία ψέματα μπροστά σε μια ολόκληρη ψεύτικη ζωή .
Φοβάμαι ακόμα .
Αλλά τώρα φοβάμαι εμένα .
Την τρέλα μου που βγήκε από τα ψέματα τους τα οποία ήμουν πολύ μικρή για να κατανοήσω .
Γιατι ο χειρότερος εφιάλτης μου είναι να μείνω έτσι όπως είμαι τώρα .
Φοβάμαι .