Ποιήματα

Αγάπη την λέγαν

Το αεράκι απαλό. Τα κύματα χτυπούσαν στα βράχια και εκείνη καθόταν με τα πόδια της γυμνά πάνω στην άμμο και σιγομουρμουριζε μια παλιά μελωδία .
Με ένα χαμόγελο στα χείλη και το αέρινο άσπρο της φόρεμα  ήταν ήρεμη , όμορφη και απόλυτα ξέχνιαστη.
Παιδικό πρόσωπο , μικρή μύτη , μεγάλα γαλάζια μάτια  στο χρώμα του ανέφελου ουρανού , λεπτά χείλη , παραμυθένια αύρα , ξανθά μακριά μαλλιά και παιχνιδιάρικο χαρακτήρα .
Αγάπη την λέγαν και έπαιζε τα Σάββατα με τα παιδιά στην πλατεία.
Αγάπη την λέγαν και πήγαινε ταξίδια πολλά .
Αγάπη την λέγαν και ήταν πιο φωτεινή και από τον ήλιο .
Αγάπη την λέγαν και της άρεσε πολύ να την παίρνουν αγκαλιά .
Αγάπη την λέγαν και ήθελε συνέχεια να κάνει τους άλλους να χαμογελούν .
Μα μια φορά και έναν καιρό γνώρισε εκείνον .
Και πέρναγαν καλά . Μίλαγαν πολύ . Ζούσαμε ξέγνοιαστα την κάθε στιγμή .
Μέχρι που μια μέρα η Αγάπη έφυγε μακριά .
Σαν τον άνεμο έβγαλε φτερά και σαν άγγελος πέταξε στα ουράνια .
Και βρήκε και άλλους μετά .
Τους πλησίασε γλυκά αλλά έφυγε και πάλι γρήγορα .
Αγάπη την λέγαν μα δεν έμενε πολλή ώρα σε καμία φωλιά .
Αγάπη την λέγαν και σαν όλα τα καλά έφευγε και αυτή με βήματα ελαφρά .
Και η Αγάπη έχει βγει σε σεργιάνι και τον άνθρωπο ψάχνει που μπορεί να την κρατήσει σφιχτά .
Αγάπη την λέγαν και ήταν γλυκιά μέχρι να φύγει μακριά .
Αγάπη την λέγαν...