ရက်တွေကြာလာသောအခါ
လင်းထည်ဝါမောင်နဲ့လွန်းခေတ်ဟန်မှာ ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်များလိုခင်မင်လေသည်
တီတီတီ
"ကျစ် အိပ်နေတာကို သွားဟာ မကိုင်ဘူး"
"လွန်းခေတ် လွန်းခေတ်"
"..."
"မထဘူးလား အောက်မှာ ကိုကြီးလင်းထည်ရောက်နေတယ်"
"ဟမ်..."
ဟုသား ဒီနေ့အပြင်သွားမယ်ချိန်းထားတာ
ဝုန်း
"အဲ့ ဆပ်ပြာမှုန့် လန့်တာ"
"အောက်မှာရောက်နေတာလား"
"မဟုတ်ဘူးနင့်ဘေးမှာ"
"ဒီဖေ... ဟင်းဟင်းစောစောစီးစီးဆဲခံချင်ေနတာ မိဟန်နီတို့က"
"သွား သွား ငါဆင်းခဲ့မယ်"
နာရီဝက်ကြာသောအခါ
"ဟဲဟဲ ထည် ငါကြာသွားလား"
"ရပါတယ် သွားမလား"
"အင်း သွားတာပေါ့"
*****************
"ငါတို့ တက္ကသိုလ်တွေဖွင့်တော့မယ်နော်"
"အင်း နောက်ပတ်ထဲမလား"
"အင်း တူတူတက်ရမှာပျော်စရာကြီး"
"မင်းအဲ့လောက်ပျော်တာလား"
"ဟမ် အော် ငါကအပေါင်းသင်းမက်တယ်လေအဲ့ကြောင့်"
"အော် ဟင်"
"ဘာလဲ"
"......"
ထည်ကြည့်နေရာနောက် လိုက်ကြည့်မိသည်
ကောင်မလေးတစ်ယောက် ကောင်းလေးလက်ကိုတွဲပြီး cafeဆိုင်ထဲဝင်သွားတာ
"သူလေ "
"ဟမ်"
"စိမ့်..."
ဟားး ရယ်ရတယ်
သူ့အချစ်ဦးတဲ့လား
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လွဲပြီးသားဟာကြီးပဲဟာ
အမလေးး
ကိုယ့်crushက သူ့အချစ်ဦးကြောင်းပြောလို့ ဖီးလ်နေမယ့်ထဲ လွန်းခေတ်ဟန်တို့မပါ
အတိတ်ကအတိတ်ပဲ ဟွင်းဟွင်း
"မင်းသူ့ကိုချစ်သေးလား ထည်"
"ဟင့်အင်း မချစ်တော့ဘူး
မြင်လို့ကြည့်မိရုံလေးပဲ"
"အင်း အတိတ်ကို အတိတ်မှာထားခဲ့ထည်
အဲ့တာမှ နောက်လူအတွက်တရားမှာ"
YOU ARE READING
မန္တလာမြေမှ ချစ်သက်သေ
Romanceမောင့်ကိုချစ်တဲ့အချစ်ကလေ... မန္တလေးမြို့တော်ကြီးလိုပဲ နန်းဆန်တယ် လှတယ် မရိုးသွားအောင်အသက်ဝင်တယ်..
