"Ouch"
Ay ngangot nasabi ko sa isip ko. Dahil sa kakamadali ko diko napansin may sasakyan pala. Eto napaupo ako at mukhang na sprain pa paa ko. Ano na lang gagawen ko magaapply pa ako trabaho naku! malilate na ako.
Sinubukan ko tumayo kahit nahihirapan ako kaya lang bago pa ako makatayo may nakita akong kamay na nakalahad di na ako nagpakachoosy noh! kaagad kong hinawakan at agad tumayo kahit hindi tinitignan kong sino ito.
"Ms, are you okay?"
"Ma'am I'm sorry ma'am hindi ko po sinasadya"
Hmm so itong mukhang nakakatakot eh gwapo naks! gwapo! ehem landi mo self. Anyway matangkad eto teka parang mas maputi pa ata sakin nyemas! Mukhang mayaman o sobrang yaman ba tingin palang oh matangos ang ilong ano ito Pinocchio? charrot joke lang mala korean ang peg ni kuya anyway yung isa mukhang bodyguard or driver niya ata.
Teka mukhang naiinip na sila.
"I'm fine. Don't worry it's my fault rin naman po" ang clamsy ko kasi pabulong kong wika.
"Sige po pasensya na sa abala" maglalakad na sana ako kaya lang naalala ko ang sakit ng paa ko ayun napa-aray ako ng wala sa oras hay naku!
"Tsk, you're not fine. Let's go we need to take you to a doctor" aba masungit si kuyang pogi maglalakad na sana siya papuntang sasakyan ngunit pinigilan ko.
"Pero ok na po--"
"No buts!"
Ay di pa ako tapos magsalita hmmm ayun sa huli napunta ako sa hospital.
Teka hindi pa ako nagpapakilala sa inyo. I'm Skyrim Clea Duvall, I'm 20 years old. And single hahaha. I'm in my mood sometimes I'm jolly sometimes I'm weird and sometimes I won't talk and they tell me na nakakatakot daw ako kapag nagagalit or even di pa ako nagsasalita takot na sila. Pero ang totoo niyan ayaw ko lang malaman ng iba na iba ako sa kanila. I can see time in their specific body part but almost of them are in the wrist or upper of their ankle. Teka speaking of time hindi ko nakita yung time ni kuyang pogi pero yung bodyguard or driver niya o baka secretary niya pa is nasa wrist nakasulat doon na 60 years 300 days 60 hours 120 minutes and 50 seconds. Hmm bahala na nga siguro matagal pa siya mabubuhay hehe.
"Ahhhh!"
Nabalik ako sa diwa ko ng maramdaman kong parang binali ba yung paa ko pero saglit lang at naramdaman kong may pinahid na sila.
"Your okay?" nag-aalalang wika neto pero erase-erase di kami close noh.. bat naman siya mag-aalala sakin diba..
"She will be fine within 3 days" nakangiting wika ni Doc at pinakita ang reseta.
Teka ano sabi ni Doc?
"3 DAYS!?" sigaw ko. Teka mag-aapply pa ako ng trabaho ih pano na yan.
Opps sobra ata sigaw ko at tila nasa akin ang spotlight hahaha.
"Sorry po" paghingi ko ng paumanhin sabay peace sign.
Kinuha na pala yung reseta at binayaran na yung bill ni kuyang pogi inutos niya sa secretary niya oo secretary niya yun at driver na rin. Masaya ako kahit di ko sila kilala eh mukhang close sila. Naiilang kasi yung secretary niya sa tingin ni kuyang pogi pag tinitignan niya ako.
"I'm really sorry po and thank you na rin."
"I'm glad that your now okay. We are really sorry for what happened. This is your medicine" sabay abot niya ng paper bag at kinuha ko at may tumawag sa kaniya at sinagot niya mukhang importante kaya hindi na ako nakasagot nagpasalamat na rin naman ako sa kaniya kaya ok na yun tsaka na pag nagkita kami ulit.
Nakapara na rin ako ng taxi habang busy siya sa kausap niya. Hindi rin naman niya napansin na nakasakay na ako kahit nahirapan ako pumasok dahil sa baston ko haha yes naka baston ako ayaw ko ng wheel chair noh.
"Sir, si ma'am nakasakay na" sigaw ni secretary.
Yun ang huling narinig ko bago ako tumalikod ng tingin sa kanila. Nakakatuwang isipin na agad niyang binabaan ang kausap niya para lingunin itong sinasakyan ko. Ayaw ko mag-isip ng kung ano-ano.
Sana di na muli kami magkrus nang landas.
BINABASA MO ANG
The Encounter
RandomIsang babaeng may kakayahang makita ang haba ng buhay ng isang tao ay nakilala ang isang lalaki na may mas maikling tagal ng buhay at nalaman niya na kapag nainlove siya ng totoo sa lalaki ay mahihinto ang mabilis na pagbawas ng oras ng lalaki. Hin...
