αρχι''ΤΕΚΤΩΝ'' Εύα

31.

Οι μέρες περνούσαν. Οι δημοσιογράφοι χρονοτριβούσαν. Αυτή η κωλυσιεργία των καναλιών όταν πρόκειται να εκθέσουν ηχηρά, βαρύγδουπα ονόματα είναι άνω ποταμών. Αλίμονο! Κάθε κανάλι από πίσω έχει ένα κόμμα που αλληλοστηρίζονται. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι είναι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά. Η Εύα ήδη γνώριζε και για εμπλεκόμενο δημοσιογράφο. Θα καιγόταν πολύς κόσμος από την υπόθεση.
Η αστυνομία γνώριζε πλέον όλα τα ονόματα, όμως στο φως της δημοσιότητας είχε βγει μόνο του Ζορζ και δύο θαμώνων του μαγαζιού. Ο κόσμος ουρλιάζει στα μέσα δικτύωσης να δοθούν και τα υπόλοιπα ονόματα. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω! Πολλοί συζητούσαν ότι πάλι αυτοί που έχουν δύναμη και εξουσία θα βγουν αλώβητοι από αυτή τη διαδικασία αλλά η Εύα δεν το ανεχόταν. Τουλάχιστον όχι όσο περνάει από το χέρι της.
Σήμερα θα έβγαινε η απόφαση προς το παρόν για τον πατέρα της. Η Εύα ήταν έτοιμη για όλα.
« Αν είχε ενημερωθεί για όσα έρχονταν, σίγουρα ήδη ο δικηγόρος του είχε δουλέψει πάνω σε κάθε παραθυράκι που θα μπορούσε να βρει. Πολύ πιθανό επίσης να είχε βάλει ανθρώπους να καταστρέψουν στοιχεία… οπότε σχεδόν δεν θα είχε ‘ανοίξει μύτη’. Υπήρχε χρόνος.»
Ελεύθερος με αναστολή. Ναι, τελικά αυτή ήταν η απόφαση. Αν δεν είχαν φάει και τον Ζορζ μέσα στη φυλακή, προφανώς και αυτός θα ήταν έξω με αναστολή. Απ’ ότι φαίνεται όλα τα αποβράσματα έχουν την ίδια μεταχείριση. Ο πατέρας της βγήκε. Τώρα η Εύα ένιωθε να βράζει. Ο θυμός μέσα της για την αδικία που υπέστη την είχε κυριεύσει. Δεν θα το άφηνε έτσι. Δεν θα το επέτρεπε.
« Θα καταθέσω. Θα πάω και θα τα πω όλα. Θα δώσω τον ίδιο μου τον πατέρα. Θα έχω συμβάλει έτσι έστω και εκ των υστέρων στη σωτηρία της παιδικής μου ψυχής αλλά και πολλών άλλων παιδιών. Θα καταστραφώ αλλά θα τον καταστρέψω. Θα με πολεμήσουν, θα με εκβιάσουν, το ξέρω… ένα στημένο παιχνίδι που παίζεις ξέροντας πως θα χάσεις. Έτσι μοιάζει… αλλά θα κερδίσω ηθική ικανοποίηση. Σημασία έχει το παιχνίδι, όχι το αποτέλεσμα. Κι εγώ το παιχνίδι το ‘απόλαυσα’, το έζησα, το ολοκλήρωσα. Νιώθω νικήτρια και ας μοιάζω χαμένη.
Οι σκέψεις της Εύας έπεφταν όπως η καλοκαιρινή ξαφνική μπόρα που σε βρίσκει μέσα στη θάλασσα. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Είχε ήδη βραχεί για να κάνει τώρα πίσω. Θα περίμενε μέχρι να αποκαλύψει το μέλος, τα μέλη της αδελφότητας και έπειτα θα πήγαινε να καταθέσει την αλήθεια. Άλλωστε ήταν σίγουρη πως στο δικαστήριο  θα την καλούσαν ούτως ή άλλως όπως και τη μητέρα της. Τα μέλη της οικογένειας πάντα στηρίζουν το ένα το άλλο. Τουλάχιστον έτσι είθισται. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για πρόσωπα όπως ο πατέρας της που στην κοινωνία έπρεπε να φαίνονται καλοί οικογενειάρχες πάνω από όλα, φιλάνθρωποι, εργατικοί και ευγενείς… Ποιός σε ξέρει καλύτερα από όλους; Ποιός θα ορκιζόταν για εσένα ακόμα και αν έλεγε ψέματα; Ποιόν εμπιστεύεσαι ότι θα σε στηρίξει, αν όχι την ίδια σου την οικογένεια;... Εκεί ήταν λοιπόν που η Εύα θα έκανε την ανατροπή και θα πάγωνε τους δικαστές. Ακριβώς σε αυτό το σημείο επρόκειτο να διαφοροποιηθεί. Δεν θα ορκιζόταν λέγοντας ψέματα. Δεν το χρώσταγε σε κανέναν. Χρωστούσε όμως στον εαυτό της ένα καλύτερο αύριο για εκείνη και την Κάτια.