αρχι''ΤΕΚΤΩΝ'' Εύα

21.

Είχαν ήδη περάσει τρεις μέρες από τη νύχτα εκείνη που για πρώτη φορά εκδήλωσε η Κάτια τα συναισθήματά της στην Εύα και αυτόματα έκανε πίσω. Δεν είχαν επικοινωνήσει καθόλου από εκείνο το βράδυ ούτε με μηνύματα αλλά ούτε και στη δουλειά. Η Κάτια απέφευγε μέχρι και την επαφή με το βλέμμα.  Την ίδια τακτική ακολουθούσε και η Εύα, ανεξάρτητα που δεν το ήθελε καθόλου.
   Στο μαγαζί τρία βράδια τώρα στη σειρά απέφευγαν η μία την άλλη αλλάζοντας απότομα κατευθύνσεις όταν τύχαινε να συναντηθούν. Μέχρι και η Ντιάνα το παρατήρησε και ρώτησε: « τι έχετε πάθει εσείς οι δυο;»... μα δεν πήρε ποτέ απάντηση.
   Απόψε το βράδυ η Εύα έχει σκεφτεί να κάνει κάποια κίνηση. Δεν άντεχε άλλο αυτή την αδιαφορία. Είχαν μάθει αλλιώς. Ήταν πάντα τόσο κοντά η μία στην άλλη. Ήταν δεμένες  με μια αόρατη κόκκινη κλωστή που τώρα έμοιαζε έτοιμη να σπάσει. Την ήθελε την Κάτια. Σήμερα σκόπευε να της δείξει ότι θέλει να το παλέψει ακόμα και αν πρέπει να της δώσει χρόνο να το διαχειριστεί.
« Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Δεν σκεφτόμαστε καν με τον ίδιο τρόπο. Δεν μας φοβίζουν τα ίδια πράγματα. Δεν βάζουμε όλοι τη δική μας ευτυχία πάνω από την ευτυχία κάποιου άλλου.» , όλα αυτά σκεφτόταν η Εύα την ώρα που είχε βγει για λίγο έξω από το σπίτι για να βρει να αγοράσει στην αγαπημένη της ένα μαυροκόκκινο τριαντάφυλλο.
Στη διαδρομή ευχόταν να το έχουν ακόμα σε εκείνο το ανθοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας. Το είχε δει την ημέρα που είχαν βγει για καφέ στη βιτρίνα του καταστήματος λίγο αφότου χωρίστηκαν και πήρε η κάθε μία το δρόμο του γυρισμού.
  Ευτυχώς μέχρι να ολοκληρώσει την όμορφη αυτή εικόνα που της είχε μείνει στο μυαλό, η Εύα έφτασε στην πόρτα του ανθοπωλείου και γεμάτη αισιοδοξία μπήκε να το αγοράσει. Ήταν ακόμα εκεί. Έστεκε μόνο του, θαρραλέο, ιδιαίτερο, διαφορετικό γεμάτο υπερηφάνεια δεσποτικά δίπλα στα αγαπημένα της λίλιουμ.  Τυχαίο;  Δεν πίστευε στην τύχη. Γι’ αυτό και αφού το ζήτησε από την πωλήτρια και την πλήρωσε την παρακάλεσε να της δώσει και μια καρτούλα λευκή για να γράψει όταν θα πήγαινε σπίτι με ηρεμία ένα «μήνυμα» για την Κάτια.
« Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο, ξεχωριστό σαν εσένα… διαφορετικό όσο και εμείς οι 2… πάρ’αυτα όμορφο και ας το περιβάλλουν αγκάθια. Μπορεί να υπάρχουν και άλλα σαν αυτό και ας είναι σπάνιο, μα ούτως ή άλλως η σπανιότητα και η ομορφιά του έγκειται στην πρόθεση, τη δική μου πρόθεση, τα αισθήματά μου. Πάρε το χρόνο σου… εγώ είμαι εδώ…!»
Στην τραπεζαρία ήταν τώρα όλα τόσο όμορφα στα μάτια της. Όλο το σπίτι φάνταζε φωτεινό, γιορτινό σαν έτοιμο να υποδεχτεί μια ανείπωτη χαρά…. ένα μεγάλο έρωτα. Το μαυροκόκκινο τριαντάφυλλο κοσμούσε το μεγάλο τραπέζι και η κάρτα που μόλις είχε ολοκληρώσει η Εύα ήταν το επιστέγασμα του ενθουσιασμού της.
   Τώρα μουρμούριζε ένα τραγούδι που της είχε καρφωθεί στο μυαλό όλη μέρα και έχοντας ένα μόνιμο χαμόγελο ξεκινούσε τις προετοιμασίες για να πάει στη δουλειά. Ήθελε απόψε είναι πολύ ελκυστική ώστε να μην μπορεί η Κάτια να αντισταθεί σε αυτή τη γοητεία. Θα φορούσε το αγαπημένο της φόρεμα, ένα μαύρο στενό φόρεμα που αγκαλιάζει το σώμα της, το αναδεικνύει και αφήνει πολλά στη φαντασία του θεατή. Από πάνω θα έριχνε ένα μαύρο δερμάτινο τζάκετ που την μεταμόρφωνε καθώς παραπέμπει σε μια σκληρότητα την οποία ήθελε απόψε να εκπέμπει και τέλος θα έβαζε τις μαύρες μπότες της που ξεπερνούσαν τα γόνατά της. Μια κινούμενη βόμβα έτοιμη να εκραγεί με τις πιο αγνές και όμορφες προθέσεις, ένα οξύμωρο σχήμα για τα μάτια της Κάτιας και μόνο.
Η Εύα είχε πάντα το δικό της τρόπο να ζητάει «συγγνώμη», να λέει «ευχαριστώ» ή «παρακαλώ» χωρίς να χρειαστεί να πει κουβέντα. Ήθελε να δίνει περιθώρια και ευκαιρίες εκεί που άξιζε τον κόπο. Είχε τον τρόπο να κάνει αυτό που επιθυμεί και η γοητεία της ήταν ένας πολύ βοηθητικός παράγοντας. Είχε μια μαγεία μέχρι και στις πιο απλές της κινήσεις και σκέψεις!
Το λιγότερο που θα πάθαινε η Κάτια όταν θα την έβλεπε ήταν να μπλοκάρει, να σαστίσει γιατί δεν ήθελε να κοιτάνε την Εύα πρόστυχα, άσχετα με τη δουλειά… γενικά δεν ήθελε να προκαλεί! Θα την έκαιγε που η Εύα είχε ετοιμαστεί έτσι και το αποκορύφωμα φυσικά θα είναι το λουλούδι..
« Αρχικά θα σκεφτεί η Κάτια πως ντύθηκα για κάποιον άλλο, έπειτα θα δει το λουλούδι και θα νομίζει ότι μου το προσέφεραν….και φυσικά όλα αυτά θα καταρριφθούν όταν γεμάτη δέος και ευτυχία με κοιτάξει γιατί θα της πω ότι είναι για εκείνη…αφού πρώτα ενδεχομένως να  τσακωθούμε», σκέφτηκε και χαμογέλασε η Εύα που είχε πλάσει ένα ιδανικό σενάριο στο μυαλό της. Το έκανε συχνά αυτό από μικρή!