Ρίγος διαπερνά το σώμα μου καθώς βλέπω την πόρτα να ανοίγει και την μητέρα του Άλεξ να στεκεται πίσω απ' αυτή. Χαμογελά στην παρουσία μας μα γνωρίζω καλά πως αυτό το χαμόγελο είναι ψεύτικο, ακριβώς όπως και η σχέση μας.
"Η Λυδία, η μάνα μου " Συστήνει βιαστικά , σχεδόν αδιάφορα αυτός και η γυναίκα μορφάζεται δυσαρεστημένη με τους τρόπους του γιού τής.
"Να με λες Αλίκη" απαντά ευγενικά και αφού ανταποδώσω με όση περισσότερη αυτοπεποίθηση μπορώ στη χειραψία απαντώ"Χάρηκα πολύ "
"Και εγώ κορίτσι μου , ελάτε μέσα " Φαίνεται δύσπιστη ,από το ύφος της δεν δείχνει εντελώς σίγουρη για τα λεγόμενα του γιου της. Ίσως πάλι να μην της γεμίζω και εγώ τι μάτι , δεν ξέρω είναι νωρίς για να κρίνω.
Ο Άλεξ μπλέκει τη παλάμη του με τη δική μου και σχεδόν με σέρνει μαζί του στο εσωτερικό του σπιτιού . Σαν να αισθάνεται πως χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια για να πείσουμε.
Το άγγιγμα του με αιφνιδιάζει,με ανατριχιαζει δεν μπορώ να το αρνηθώ.Ξαφνιάστηκα αρκετά μα ήταν λογική η πράξη του , είναι μέρος του σχεδίου.Τον κοιτώ στιγμιαία μα γρήγορα μετατοπίζω τη βλέψη μου.
Το σπίτι είναι αρκετά μεγάλο και το το σαλόνι στο οποίο βρισκόμαστε , διακοσμημένο σε μοντέρνους ρυθμούς. Σύγχρονοι πίνακες, μερικά πράσινα φυτά εσωτερικού χώρου και απαλοί τόνοι στους τοίχους κυριαρχούν στο χώρο.
Υπάρχει μια τεράστια τηλεόραση πάνω από ένα εξίσου μεγάλο μαρμάρινο μαύρο τζάκι. Πάνω σε αυτό , μέσα από κορνίζες εντοπίζω μερικές παιδικές φωτογραφίες του Άλεξ και του Ιάσονα.
Δεν μπορώ παρά να σαστίσω λίγο , φαίνονταν τόσο αθώοι μικροί. Όπως τα περισσότερα παιδιά άλλωστε .
Περίεργο πράγμα βέβαια, ειδικά για τον Αλέξανδρο. Ίσως και για τον Ιάσονα τώρα που το καλό-σκέφτομαι δεδομένων των όσων συνέβησαν .Άραγε πως να ήταν σαν παιδιά ; Τι ερεθίσματα τους έφτασαν εδώ , ποιοί ήταν πριν τους γνωρίσω ; Ποιοι είναι καν τώρα ; Είναι παράξενο πόσο σημαντικοί έγιναν αυτοί οι δύο άνθρωποι για τη καθημερινότητα μου αλλά πόσο λίγα γνωρίζω γιαυτους. Ερωτεύτηκα ιδέες και όχι ανθρώπους . Οφείλω να το υπενθυμίζω αυτό στον ευατο μου , κάτι φορές φαίνεται να το αγνοώ .
"Θέλετε να περάσουμε κατευθείαν στο τραπέζι ή να κάτσουμε στο σαλόνι ;" Η φωνή της μητέρας των διδύμων με αποσπά απο τις σκέψεις μου μα ο Άλεξ για καλη μου τυχη με προλαβαίνει .
"Καλύτερα στο τραπέζι, πεινάω και είναι αργά . Έτσι κι αλλιώς η Λυδία δεν μπορεί να μείνει για πολλή ώρα "
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
They Ship Us
Teen FictionΉταν το κάρμα , ήταν το σύμπαν, ήταν η μοίρα; Ότι και αν ήταν τους ήθελε μαζί . Αυτοί όμως.. Ήταν αυτοί που ήταν και φρόντιζαν να περιπλέκουν τα σχέδια της ανώτερης αυτής οντότητας που τους όριζε ως το έτερον ήμισυ του άλλου. Δύο εθελοτυφλόυντες...
