လွန်ခဲ့သော 16နှစ်ခန့်............
မှိုင်းပြပြမိုးသားတွေရဲ့ အလွန်မှာဆွေးမြေ့သောမျက်လုံးများဖြင့် ကော်ဖီခွက်ကိုနဒီစိုက်ကြည့်နေသည်။
"နဒီနင်သေချာစဉ်းစားနော်ကလေးတစ်ယောက်တာဝန်ဆိုတာလွယ်တာမဟုတ်ဘူး နင့်အသက်ကခုမှသုံးဆယ်လေဟာ နင်လုပ်ချင်သမျှအခွင့်အလမ်းတွေအကုန်ဆက်လုပ်လို့ရပါသေးတယ်ဟ"
ကော်ဖီရဲ့ဖန်ခွက်အစွန်းလေးအားနဒီကိုင်ကာ နူးညံ့သောအပြုံးအားပြုံးမိသည်။
"အင်း သေချာပါတယ် ကလေးမရနိုင်တဲ့ငါ့အတွက် ခင်ပွန်းသည်က စွန့်ခွာသွားလဲ ငါပါ့သာငါတော့ ကလေးတစ်ယောက်ကို လူတစ်လုံးသူတစ်လုံးဖြစ်အောင်တော့ငါပြုစုနိုင်ပါတယ် ပြီးတော့ငါ့အချစ်တွေမေတ္တာကို အခုမွေးစားမဲ့ကလေးကိုပဲပေးချင်တယ်"
"အင်းပါလေ နင်စိတ်ခိုင်မာရင်ပြီးတာပါပဲ"
"အင်းငါကလွယ်လွယ်မပျော့ညံ့တတ်တာနင့်အသိပဲဟာကို"
"ဟုတ်ပါတယ် ငါသိပါတယ် ဒါပင်မဲ့ဒီလမ်းကနောက်ဆုတ်လို့လဲမရတာကိုနင်လဲသိသင့်တယ်"
"ငါသိပါတယ် ကဲပါလေ ငါတို့သွားကြရအောင်မိုးရွာရင်ကားမောင်းဖို့အဆင်မပြေနိုင်ဘူး"
ပြောပြောဆိုဆိုပင် ထိုင်နေရာမှထထွက်သွားသော သူ့သူငယ်ချင်း ဒေါ်နဒီမာလာ အား ခင်မြချို ကြည့်နေမိသည်။
*အင်း ခြေလှမ်းတွေကလဲပြတ်သားလို့ပါလားး*
________________________
"ဪ အမတို့လာကြပြီလား ကလေးတွေကတော့ အိပ်ချိန်မလို့ အိပ်နေကြပြီ သူတို့အိပ်ခန်းထဲကိုလိုက်ခဲ့ပါ"
အရှေ့က Babysitter ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကို နဒီနှင့် ခင်မြချိုတို့လိုက်သွားသည်။
ကလေးများအားလုံးဟာ ငြိမ်သက်စွာအိပ်စက်နေကြသည်။
သို့သော်
တစ်ဦး၊တစ်ယောက် မိုးသံများနှင့်အတူသီးသန့်အခန်းမှာ အလွန်ပင်ဝမ်းနည်းစွာငိုကျွေးနေသည်။
"ညီမဟိုအခန်းထဲကကလေးငိုသံကြားတယ်နော်"
"ဟုတ်တယ်အမ အဲ့ကလေးကတစ်နေ့ကမှရောက်တာလေ သူကအဲ့လိုပဲမိုးတွေရွာတာနဲ့ ငိုတတ်တယ် ဘယ်လိုမှချော့လို့လဲမရဘူးရယ် နောက်ဆုံးတခြားကလေးတွေနဲ့ခုလို မိုးသည်းတဲ့အချိန်တွေဆိုခွဲသိပ်ရတာပဲ ဒါပင်မဲ့လဲမအိပ်ပါဘူးအမရယ်"
आप पढ़ रहे हैं
𝘛𝘩𝘦 𝘙𝘢𝘪𝘯𝘥𝘳𝘰𝘱𝘴 𝘖𝘧 𝘝𝘪𝘰𝘭𝘪𝘯
रोमांसတို့ရဲ့အချစ်တွေကိုဆေးလိပ်အဖြစ်တန်ဆာဆင်ရင် အငွေ့အသက်တွေကြားမင်းမွန်းကြပ်မှာပေါ့မောင်
