Her insan kalbinde gömmeye kıyamadığı cesetlerle yaşar ve bir gün o cesetleri yeniden canlandırabileceğini düşünerek geçirirdi tüm ömrünü. Buna ümit dense de asıl adı, çaresizlikti.
Öncelikle ilk yoruma olan ilgin ve desteğin için teşekkür ederim.
Yeni bölüme geçmeden oy vermeyi ve yorum bırakmayı unutma lütfen.
Bölümlerden alıntıları Twitter üzerinden #KalbimdekiCanlıCesetler etiketiyle, Instagram üzerinden de beni etiketleyerek paylaşabilirsin.
Bölüm sonundaki sohbette görüşürüzzz...
Keyifli okumalar.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm müzikleri;
ATLAS, ON DÜN ÖNCEKİ KIZ
İLHAN İREM, ANLASANA
BAD OMENS, THE DEATH OF PEACE OF MIND
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
KALBİMDEKİ CANLI CESETLER
2. MELODRAM: "YAĞMUR"
Her kalp kendi katiline can verirdi çünkü insanı öldüren her zaman kendisiydi.
Bir histi içimdeki bu şey: Anlamsız, karmaşık ve kelimelere dökemeyeceğim kadar ürkütücüydü. Her şey o hissin içine toplanmış, her şey o hisle birlikte yolundan sapmış gibiydi. O hisler kalbimde toplanıyor, beni boğuyordu ve benim kalbim dertten yorgun düşüyordu.
Kalbimin katili olmanın eşiğindeydim.
Bir kapının eşiğinde dururken insan olmanın ne denli zor olduğunu, insanların ruhlar gibi her kapı eşiğinden kolaylıkla geçemeyeceğini anladığımda farkına varmıştım. Eşiğinde durduğum her kapı yüzüme kapanırken ben durmuş, neden o eşikten geçemiyorum diye günlerce düşünmüştüm. Sonra ben ve benim gibi eşikte kalanların, aslında o kapılardan içeriye girmemeleri gerektiği için orada kaldıklarını öğrenmiştim.
