To ματωμένο φεγγάρι

KΕΦΑΛΑΙΟ 1

Προσπαθούν να με σκοτώσουν. Δεν τους νοιάζει καθόλου η δύναμη μου. Πόσο μάλλον το γεγονός ότι μπορώ να τους καταστρέψω με μια σκέψη. Είμαι αλυσοδεμένη πάνω σε μια καρέκλα φτιαγμένη από πάγο στο βαθύτερο και πιο απόκοσμο μπουντρούμι του βασιλείου. Μακριά από τον πολιτισμό και το κάθε τι ανθρώπινο. Οι δύο φρουροί στα πλευρά μου εξετάζουν ανελλιπώς το μηχάνιμα απάνω μου για να δουν αν είμαι ακόμα ζωντανή χωρίς επιτυχία.  Προφανώς και είμαι ζωντανή. Μα καλά δεν έχουν βαρεθεί να διαπερνούν τόσο πάγο και ηλεκτρισμό από μέσα μου? Νομίζουν πως αν το κάνουν θα με κάνουν να παραδοθώ? Είμαι ένα τέρας και για αυτόν τον λόγο μάλιστα με βασανίζουν σαν ένα. Είναι το τρίτο μερόνυχτο χωρίς κανονικό φαγητό και με μια κούπα νερό την ημέρα καταφέρνω τουλάχιστον όσο μπορώ να κρατώ τις αισθήσεις μου. Το φαί μου δεν είναι τίποτα άλλο από σάπια πυκνοδάφνη, ένα δέντρο που φυτρώνει παραπέρα από τα σύνορα του βασιλείου. Είναι γνωστό σε όλους πλέον για τις θανατικές του ιδιότητες στις μάγισσες. Ναι στις μάγισσες. Αυτό είμαι για αυτούς. Μια μάγισσα που γεννήθηκε για να τους καταστρέψει μέσα στα τείχη του ίδιου τους του βαισλείου. Είναι πεπεισμένοι πως είμαστε όλες το ίδιο. Ψυχρές και αδίστακτες δολοφόνοι που το μόνο που κάνουν είναι να σκοτώνουν για πλάκα. Οι γονείς μου όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησαν πολύ σκληρά για να με κρύψουν απ' αυτούς. Κάνανε τα αδύνατα δυνατά για να μου εξασφαλίσουν ένα μέλλον ευτυχισμένο και έστω λίγο φυσιολογικό. Δεν ανήκω σε κανέναν από τους δυο κόσμους και το ήξεραν από όταν ήμουν μωρό. Μέχρι και εγώ το ήξερα. Γεννημένη από θνητούς γονείς με μαύρη μαγεία να κυλά στις φλέβες μου είναι αδύνατον να μην βασανιστώ από ανθρώπους που επιθυμούν να είμαι νεκρή. Όταν λοιπόν κατάφεραν να με πιάσουν, εκείνο το αιματηρό βράδυ, τότε και μόνο τότε σήμανε το τέλος και για μένα αλλά και για τους γονείς μου. Αυτοί, οι φρουροί, με είδαν ως σωτηρία και ως νίκη αλλά από τότε τούς έχω αποδείξει άπειρες φορές το αντίθετο. Εδώ και έξι ολόκληρα χρόνια δεν έχουν καταφέρει να με σκοτώσουν, όσες μεθόδους και αν δοκιμάσουν. Ευτυχώς για μενα δεν έχουν βρει ακόμα την αδυναμία μου, αλλά αυτό παράλληλα δεν του καθιστά τόσο ανόητους ώστε να σταματήσουν να ψάχνουν.

Έχει περάσει ακόμα μια ώρα πάνω στην καρέκλα που μου έχει φανεί ως μια επώδυνη και θλιβερή αιωνιότητα. Ο ίδιος φαύλος κύκλος με καταδιώκει έξι ολόκληρα χρόνια. Παλιά, συνήθιζα να κρατώ ημερολόγιο και μέχρι σχετικά πρόσφατα ήξερα τον αριθμό από τις μέρες που έχω μείνει εδώ. Τι να πω,η μνήμη μου και το ημερολόγιο μου έχουν ξεθωριάσει εξίσου στο πέρασμα του χρόνου. Τώρα είμαι σχεδόν δεκαωχτό χρονών και μπορείς να πεις πως είμαι ένα θαύμα. Είμαι η μόνη κοπέλα στην ηλικία μου μέσα στα μπουντρούμια. Πριν από λίγους μήνες θα ήμουν ικανή να ονοματισώ δεκάδες συνομήλικες κόπελες που κάναμε παρέα ή έστω προσπαθούσαμε ανάμεσα από τα κάγκελα.Την Σύλα για παράδειγμα, την παιδική μου κολλητή,  που έχω να την δω εδώ και τρία χρόνια. Απ' ότι έμαθα οι τελευταίες της στιγμές ήταν σε αυτόν τον θάλαμο. Είκοσι λεπτά αντιστάθηκε με όλη της την δύναμη στον πάγο και στο ρεύμα μέχρι να σημάνει ο κόκκινος συναγεμός, που μόνο ένα πράγμα σημαίνει. Τώρα, όχι μόνο είμαι μόνη μου αλλά και ο συναγερμός αυτός μού έχει γίνει γνώριμη μελωδία. Κάθε νότα και θάνατος. Μπορεί κάποιος να το πει και μελωδία του θανάτου. Αυτό, αποτελεί θρίαμβο σε όλο το βασίλειο, από τους απλούς πολίτες μέχρι και τον ίδιο τον βασιλιά. Πρόσφατα, μέσω του αεραγωγού κατάφερα να ακούσω πως ο βασιλιάς προσπαθεί να φτιάξει χώρο για ένα τσούρμο νεαρές μάγισσες που βρήκε μπροστά από το τείχος παραχωρημένες από τις οικογένειες τους και ο λαός είναι πολύ ευχαριστημένος με αυτό. Γι' αυτόν τον λόγο μάλιστα εξοντώνει εμάς, τις γερασμένες και άθλιες οντότητες που δεν έχουν ούτε ίχνος τσίπας πάνω τους ούτε ομορφιάς. Όλα αυτά για να καλωσορίσει τα νέα του θύματα που οι γονείς τους, εκτός του τοίχους, έχουν την πεποίθηση ότι τα παιδιά τους είναι ασφαλή. Το μόνο ερώτημα που μου δημιουργείται στο μυαλό μου είναι το πως έχω καταφέρει να μείνω μόνο εγώ ζωντανή. Ίσως να μην είναι για πολύ καιρό ακόμα αλλά είναι γεγονός. Γεγονός που σίγουρα αναστατώνει όλο το βασιλικό συμβούλιο. Με τον ερχομό μου εδώ είχαν καταλάβει τι διαθέτω και τι κίνδυνος είμαι και μου δίνουν ιδιαίτερη προσοχή. Είμαι σε αυτόν τον θάλαμο πάνω από τρεις μέρες ενώ αλλά κορίτσια δεν άντεξαν μισή ώρα. Έχω γλυτώσει το νεκροταφείο ζώων αλλά οι φίλες μου όχι. Αυτές δεν κατάφεραν ποτέ να αποδείξουν ποιες ήταν και τώρα τα πτώματά τους βρίσκονται ανάμεσα σε δέρματα από κουνέλια και κυνηγόσκυλα. Αυτό είναι που τους αξίζει βάσει νόμου. Βασανίζονταν μέρα νύχτα παλεύοντας να αντέξουν. Παλεύοντας να ζήσουν. Οι ψυχές του όμως θα αναπαυθούν ήρεμα στο όνομα της δικαιοσύνης και οποιουδήποτε Θεού που βλέπει όλη αυτή την αδικία και παραμένει άπραγος.

Οι φρουροί φαίνεται να βαρέθηκαν την συντροφιά μου. Ξέρουν ότι τίποτα δεν θα με σκοτώσει αλλά προσπαθούν να βρουν την αδυναμία μου πάραυτα. Σήμερα για παράδειγμα ήταν πάγος και ρεύμα, αύριο κανείς δεν ξέρει. Έχουν αρχίσει και ξεμένουν απο παλιές εφαρμογές και αρχίζω να πλήττω. Μπορούν να γίνουν και πιο δημιουργικοί. Και πως να μην πλήξεις, αφού η ανοησία και οι αποτυχίες τους είναι κυριολεκτικά πηγή ζωής και ενδιαφέροντος για εμένα. Κάθε αποτυχία για εκείνους κάθε νίκη για μένα. Καμία ανατροπή καμία αναπάντεχη έκπληξη. Τι να το κάνω αν είναι μόνο να νικάω? Θέλω μια δοκιμασία, μια ανησυχία.  Βέβαια, αν ήμουν στην θέση τους θα είχα πάψει να ασχολούμαι μαζί μου εδώ και πολύ καιρό. Δεν είμαι και ο πιο ευχάριστος άνθρωπος στον πλανήτη.

 Το πρώτο καλώδιο μόλις βγήκε από μέσα μου και μαζί του επακολουθούν άλλα 199. Κάθε καλώδιο μοίαζει με σαρκοφάγα βδέλλα που μου ξεριζώνει το δέρμα και τρώει την ψυχή μου από την ρίζα της. Αυτό είναι ένα από τα πιο ακραία σχέδια τους μέχρι τώρα. Το δωμάτιο με τις δάδες και τις αλυσίδες έχει γίνει κόκκινο από το αίμα μου που κοσμεί πλέον κάθε σπιθαμή του, κάνοντάς το να μοιάζει απόκοσμο και τρομακτικό. Μόνο έμενα δεν με καλύπτει πλήρως, αφου έχω καταλήξει στο πάτωμα λυπόθυμη με μια καρδιά να τρέμει από το ρίγος και από το σοκ. Ο ένας από τους δύο φρουρούς, εκείνος με τα μπλε μάτια και τα ξανθά μαλλιά με πήρε στους ώμους του για να με πάει στο κελί μου, αφού δεν ήμουν ικανή να το κάνω μόνη μου. Χαρά στο κουράγιο του. Τον ανάγκασα να με ταξιδέψει μέσα από κάθε κατακόμβη και μυστικό πέρασμα στο παλάτι χωρίς να πάρει ανάσα. Δεν μπορούσε να διακινδυνέψει πως θα τον δει κάποιο στέλεχος του βασιλείου να βοηθά μια μάγισσα σαν και μέ. Πρέπει να ήταν καινούργιος εδώ, γιατί δεν τον έχω ξαναδεί. Λογικά δεν του έχουν δώσει ακόμα σαφείς πληροφορίες για μένα και τον σωστό τρόπο αντιμετόπισης που αξίζω. Ο ίδιος παρ'όλα αυτά, κατάφερε να προσέξει να μην ακουμπά το άσπρο μου μαλλί κάτω στο πάτωμα, το οποίο ήταν ένα από τα πιο ευγενικά πράγματα που μου έχουν κάνει εδώ και πολύ καιρό. Το είχε τυλίξει γύρω από το χέρι του, ενώ προσπαθούσε να μην με αγγίζει σε σημεία που ήταν ακατάλληλα. Ίσως για πρώτη φορά, μέσα σε αυτά τα τραγικά έξι χρόνια της ζωής μου, είχα μια παραπάνω φροντίδα και συμπόνια. Μου έχει λείψει αφάνταστα το συναίσθημα της θαλπωρής και της φροντίδας. Σαν εκείνο που σε ζεσταίνει τις πιο κρύες νύχτες του χειμώνα.

Κάτεληξα στο δωμάτιο μου με μια κόκκινη κουβέρτα πάνω στο κορμί μου. Για πρώτη φορά ευχόμουν να μην ξημερώσει. Για πρώτη φορά, θα πρόσεχα ένα τέτοιο αντικείμενο σαν τα μάτια μου... Μια μάλλινη κόκκινη κουβέρτα.