my random writing book

(D) masker?

Ik heb nooit het masker gesnapt. Je hebt vast wel mensen horen praten over hoe ze zich verschuilen achter een masker als ze moeten communiceren. Verschuilen, vooral dat woord snap ik niet. Mensen kunnen verschuilen achter een masker om gewoon "normaal" over te komen. Vaak praten ze ook over hoe ze verdwaald zijn geraakt in hun masker. Ik zou dat wel een willen, verschuilen. Niet zolang dat ik mezelf kwijt raak, ik weet nog niet een wie ik ben, dus dat lijkt mij niet zo verstandig. Maar ergen achter schuilen lijkt mij zo fijn.

Ik heb nooit een masker gehad. Voor mij is het dagelijks leven een toneel, waar ik mijn stuk presenteer. Ik bedenk van tevoren hoe mijn character reageert, praat, loopt eigenlijk hoe die alles doet en dan verdiep ik mij daar in. Ik speel een positief, blij en "normaal" persoon. Ik moet bijna 24/7 in character blijven en sta ook nog in een spot. Het foelt alsof iedereen op mijn vingers kijkt, ook maar één foutje en dan is het geruïneerd.

Ik kan me niet verschuilen, ik moet telkens op mezelf letten of ik alles wel goed doe. En af en toe scheurt mijn costume, dan pak ik zo snel mogelijk een naald en draad en fix het. niemand mag het merken. niemand mag door hebben dat dit gespeeld is, het moet zo realistisch mogelijk over komen en mensen ontroeren of blij maken en nog meer van dat soort dingen. Musical is daarintegen wel anders, je wisselt vaker can costume en van character. Je bent dus niet jezelf of wat de wereld wil wat je bent. Terug naar het theater wat ik het dagelijks leven noem. Ik vraag me af hoe het is om uit mijn costume te kunnen zijn, of mij te verschuilen achter het decor, of om gewoon in de coliese te blijven Ik heb het masker nooit begrepen, en dat zal waarschijnlijk ook zo blijven.