the poetry of distress

yeniden.

yeniden.
yaşamak istiyorum.

yeniden:

inanılmaz hız yapmak,
yanıp sönen ışıklar altında dans etmek,
tüm midemi kusmak istiyorum.
günlerce unutamayacağım kadar büyük korkular yaşamak,
telefonda konuşurken tırnaklarımı törpülemek,
stres olduğumda hepsini teker teker soymak istiyorum.
yerlere yıkılmak,
gözlerine dakikalarca bakakalmak,
hızlanan nefeslerini dinlemek istiyorum.
gözlerim kuruduğunda hızlı hızlı kırpıştırmak,
tüylerim diken diken olduğunda sarsılmak,
karışmış saçlarımı tararken gözlerim sulansın istiyorum.
tüm gücümle koşmak,
yağmur altında sırılsıklam ıslanmak,
en sevdiğim müziği dinlerken gözlerimi yummak istiyorum.
çimleri tenimde hissetmek,
soğuk suya batarak başımı döndürmek,
bir şişe şarabı bitirmek istiyorum.
saçlarımı her aklıma estiğinde kesmek,
dudaklarımız arasında kaybolan nefesleri hissetmek,
ciğerlerim öksürmekten parçalanana kadar sigara içmek istiyorum.
iltifatlarını tekrar tekrar duymak,
güven verici bir sarılma paylaşmak,
ellerimle yüzünü nazikçe sevmek istiyorum.
şarkı sözleri yazarken tebessüm etmek,
yüzümü kedimin karnına gömmek,
sonrasında hapşırmaktan mahvolmak istiyorum.
az sonra yatarım derken kuş cıvıltılarını işitmek,
kafamı uyumak için sırama koymak ve kolumun uyuşmasıyla uyanarak küfretmek istiyorum.
ufak tefek hediyelerle mutlu olmak,
en sevdiğim yemekten aldığım ilk çatalı deneyimlemek,
dilimi yakınca günlerce hayıflanmak istiyorum.
bir anda beklemediğim bir mesaj aldığımda kalbimin titreşmesini hissetmek,
arabada uyuyakalmak,
başımı askılarda asılı montlara yaslamak istiyorum.
saatlerce video oyunu oynamak,
sevdiklerimle sevdiğim şeyleri tartışmak,
ilk çayımı şekerli, ikincisini az şekerli, üçüncüsünü şekersiz içmek istiyorum.

her şeyi yeniden yaşamak istiyorum.
yaşayacağım da.
henüz ölmeye hazır değilim.

önümde uzun bir yol var.