Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sevgili mektup arkadaşım Mai Takehiko;
Hayatımı boşa yaşamış gibiyim. Sokakta kalan annesi tarafından terk edilen bir kedi yavrusu kadar yalnızım. Yaşamış olduğum her saniye benim için boş gibi. Oysa ne kadar da mutlu olmayı hayal etmiştim küçükken. Çok güzel hayatım olacaktı; küçük bir ev, belki mutlu bir aile. Ama sadece bunlar hayal etmekle kaldı.
İnsan en çok da zor anında yanında birinin olmasını ister. Sadece dayanacak omuz belki de. Konuşmasın, otursun, gözlerine baksın biraz da saçlarını okşayıp gülümsesin ister. Çünkü dayanacak bir direk bulmak herkesin hakkıdır öyle değil mi?
Bende istemiştim hastane koridorlarında beni bekleyen bir baba; eve ağlayarak geldiğimde sarılıp beni teselli eden bir anne. Ya da karanlıkta korktuğumda yanına gidebileceğim bir kardeş. Kim istemez ki mutlu olmayı? Ama bunları karşılayacak bir arkadaşa sahibim yani sana. Sana çok fazla felsefe yapmıs gibi gelecek ama ben böyleyim işte konuşur dururum. Benimle gerçekte görüştüğün zaman da umarım seni bu kadar sıkıp konuşmam.
Seni gerçekten çok seviyorum. İyi ki postane de seninle tanışmışım. İyi ki varsın. Dört gözle seninle görüşmek istiyorum.
