✓ | REBIRTH OF THE REBEL [Book Two]

CHAPTER 12

I didn't speak and let silence be the answer. His embrace tightens but it's giving me enough space to breathe. Nanatili ako sa kanyang bisig hanggang hindi ko na namalayan na nakatulog pala ako. The only thing I remembered was his soft voice luring me to sleep and the warmth of his embrace that ease me.

Nagising lang ako sa isang malambot na kama, at hindi sana ako babangon ng maramdaman kong bumaliktad na naman ang sikmura ko. Dali-dali akong naghanap ng banyo sa kwarto at agad nilabas ang kung ano man ang nakain ko kahapon. Agad akong dinaluhan ni Blessime at hinagod ang aking likod ng walang sinasabi.

I felt like my body returned into a beaten state when I finished throwing up. My morning sickness is worse than me getting sick. I am sensitive as hell and I can't control my own emotions sometimes.

"Magpasalamat nalang tayo na umalis ang Duke kasama ang hinayupak niyang Commander, dahil kung hindi, malalaman nila ang sitwasyon mo," sambit ni Blessime habang tinutulongan niya akong bumalik sa kama. "Nasa maliit na bayan tayo, at lumabas ako kanina para maghanap ng manghihilot. May nakilala ako, at gusto kitang ipatingin."

I slowly shook my head before I cleared my throat. "I am fine, Blessime. Pahinga lang ang kailangan ko--"

"Latisha, ang tigas ng anit mo!" putol niya sa sinabi ko. She crossed her arms before jumping on the bed and looked at me eagerly. "You need to get checked, cousin. Nilalabas mo lang ang kinakain mo, hindi pa maayos ang tulog mo, at lalong ang lamig ng panahon para sa isang nagdadalang-tao na katulad mo. I am not expert on that field but by how I observed you, hindi lang isang pahinga ang kailangan mo."

"I am fine," I insisted.

"You are not," she replied. "Kapag hindi mo sinunod ang sinabi ko, I will inform the Duke about your situation myself. Gusto mo pangunahan na naman kita kagaya ng dati?"

Sinamaan ko siya ng tingin. "Dare and I will disown you. Kapag sinabi kong ayos ako, maayos ako. Sinabi mo na nga, hindi ka bihasa sa ganitong sitwasyon kaya huwag ka ng mangialam."

"Eto naman, ayan ka na naman sa ugali mong umiiba tuwing umaga," inis na sabi niya bago umalis ng kama. "May hinanda akong almusal, sana hindi mo ilabas 'yang pagkain para naman makakain din ang mga pamangkin ko."

"Salamat," mahinang sabi ko. "And would you please stop saying plural?"

She just frowned before she left the room. Hindi ko tuloy natanong sa kanya kung nasaan sa bayan kami, pero basi sa nakikita ko sa loob ng kwarto, isa itong matutuluyan. I ate what she made and I almost threw up again. Nawawalan ako ng gana kumain ng malaman kong may dinadala ako, at halos pilitin ko na lang talagang magkalaman ang aking tiyan para sa anak ko.

I didn't leave the room even when I wanted to. Masama ang pakiramdam ko at umiinit ang aking ulo. I just rested on the bed and lured myself to sleep so I could feel better quickly. Hindi ko na inalam ang mga ganap ng mga kasama namin, maski maki-chismis sa relasyon ng pinsan ko at ang Commander ng mga Knights.

Nagising lang ako muli ng may maramdaman akong kamay na humahaplos sa pisngi ko. It would be inappropriate if I say I don't recognize those touches since I felt it always on my skin in both my lives. Isang mainit na labi ang lumapat sa aking noo ng gumalaw ako.

"Wife," he whispered. Base pa lang kung gaano ka-lubog ang kama ay alam kong nakahiga si Roshan sa tabi ko. He pulled me into an embrace when I moved a little to get away from him.

"Your grace," mungkahi ko ng maramdaman kong mahigpit ang yakap niya. I pinched his arm to loosen his grip, but he ignored it. "Hindi ako makahinga sa yakap mo, Roshan!"

Napabuga ako ng hangin ng tumatawa siyang lumayo sa akin. I used my elbows to hoist my upper body and glared at him. Agad niyang pinalibot ang kanyang mga braso sa bewang ko kaya dumausdus ang aking katawan sa malapad niyang dibdib.