Yijin is still the same, it's like he doesn't age at all and remained that eighten year old Yijin. He gained weight that makes him looked adult and mature. He became taller and leaner. Mas lalo lang siyang gumwapo. Ang unfair talaga, Yijin always looked perfect. With his clean thick eyebrows, hazel brown eyes, and perfectly pointed nose. . . everything about his face is just so perfect. Samantalang ako, never mind na nga lang.

"Tumaba ka na," he commented.

"What?" I said, jokingly acting like I'm offended of what he said. Natawa naman siya at agad na denipensahan ang sarili.

"No I mean, you gained weight. Perfectly. Lagi mo kasing sinasabi before na, kailan kaya ako tataba? O baka sa next life na ako tataba." He laughed.

I pouted at what he said, sinamaan ko rin siya ng tingin. "Pero hindi ako mataba?" I bubbled my face. Natawa naman siya at napailing.

"I used the wrong word sorry. Yeah, hindi ka mataba. You just. . . gained weight?"

"Bakit parang hindi ka sure? Ang daya nito porquet tumangkad ka?" Natawa ulit siya.

"I can't believe we're talking about this," nailing siya.

"Tumila na ang ulan," pansin ko. Napatingin din siya sa harapan namin. Napatango-tango siya at mukhang may na-realize.

"So, you're going?" he asked. I smiled and nodded at him.

"Oo, sasakay lang ako ng trycycle. Para maka-uwi na sa bahay namin dito."

"Dito ang bahay ninyo?" tanong niya.

"Ahm, oo. Pero I don't usually stay here, medyo malayo kasi ang University ko rito." He nodded.

"Hatid na kita kung ganoon." My eyes widened.

"Ha?"

"I. . . I have a car," tila nahihiya niyang ani. Obviously, takot siyang magyabang. Muntik na akong matawa.

"Hindi na, baka may lakad ka pa at nakakaabala ako sa 'yo," tanggi ko.

"No, wala akong pupuntahang iba. Pauwi na talaga ako but I stopped para panoorin ang ulan dito." Kumunot ang noo ko sa huli niyang sinabi. Tumayo siya kaya agad na nawala ang iniisip ko. "I insist, hatid na kita," aniya sabay kuha ng bag ko para dalhin sa sasakyan niyang naka-park lang pala sa gilid ng shed.

"Huy! Hala," angil ko habang sinusundan siya. He put my lagguage on his compartment after clicking his car keys.

My jaw dropped upon seeing his black honda. Halatang bago dahil wala man lang gasgas.

So, this is his car?

Yijin, riding a car while I'm on the front seat seems like a new scene. Kakakita ko pa lang sa kanya and then this, parang ang hirap e-absorb ng lahat.

"So, how's Lusiento?" tanong ko, he skillfully maneuvered his car and I watched him do that. Umiwas lang ako nang tumingin siya sa 'kin bigla.

"Lusiento is progressing, especially the church. Its members are growing and many miracles happened."

I smiled, bigla kong na-miss ang Lusiento. I always planned to go back there, kahit na masakit at parang mahirap. But the pain in me that happened on that place can't overshadow the happiness Lusiento gave me.

Ang dami kong gustong balikan at kamustahin doon. 'Yung church, 'yung school, at 'yung mga taong nakilala ko roon.

"Nakaka-miss ang Lusiento," I voiced out while looking at the road.

Lost In The Weather (Lusiento High Series 01)Where stories live. Discover now