GRANDÜŞES'İN İMTİHANI

BÖLÜM 35 - YAS

Sonunda araba malikânenin sınırlarına girdi ve evi görebildim. İçimi bir rahatlık kaplarken rahat bir nefes aldım. Her ne kadar Kuzey Krallığı'nı da sevsem de evim bir başkaydı.

Araba kapıya yanaştı ve ilk inen Abel oldu. Malikânenin kapıları ağır bir şekilde açıldı ve Maddie ile Elvis kapının oradan gözüktü.

Arabacı bavulları indirmeye başlamışken ben de dikkatlice arabadan indim. Victor da arkamdan nazikçe inerken etrafa göz gezdiriyordu. O buraya ilk kez geliyordu ve Kuzey'den sonra yapı farkı ona değişik gelmiş olabilirdi.

Malikâneden birkaç uşak hızla gelip bavulları aldı ve içeri götürdü. Abel elimi tutunca Victor'a döndüm. ''İçeri gelme ister misiniz lordum?''

Her ne kadar ona Victor desem de burada sözlerim her an yanlış anlaşılabilirdi o yüzden bir beyefendiye hitap eder gibi konuşmaya karar vermiştim.

Victor ona seslenişim hakkında bir şey demedi ve başını reddeder şekilde iki yana salladı. ''Sarayda bana ihtiyaç vardır muhtemelen. İmparatoriçenin bedeni... Korunmalı.''

Ona anladığımı belirten şekilde baş salladım. ''O zaman işinize engel olmak istemem lordum. Hepimizin başı tekrardan sağ olsun.''

Victor başını hızla salladı ve arabaya bindi. Aklıma gelen şeyle gitmek üzere olan arabayı hızlıca durdurdum ve beklemesini söyleyip bavullara koştum. Abel de elimi bırakıp beni izlemeye başladı.

Elbiselerimin birinin eteğindeki mendili alıp kimse elimde görmeden kolumun altına sıkıştırdım. Victor başını arabadan uzatmış beni beklerken onu bekletmemek için hızlıca yanına koştum. Kolumun altındaki mendili alıp ona uzatırken etrafı kolaçan ettim ama bize bakan yoktu.

''Bunu inceleyebilirsen çok mutlu olurum. Hayati önem taşıyor.''

Victor başını salladı ve mendili cübbesinin iç ceplerinden birine koydu.

Her ne kadar Victor'a vermek beni geriyor olsa da onda hiçbir şüpheli davranış görememiştim. Ayrıca Elias ile yakın arkadaştı bu yüzden ona biraz güveniyordum.

Victor'ın kolunu tutup gözlerine baktım. "Yakın zamanda incelersen sevinirim. Bana haber vermeyi unutma. Yanına geleceğim."

Victor bana düz bir ifadeyle baktıktan sonra başını salladı ve ben de geriye çekildim. Ona söylemesem de mendilde zehir olduğunu anlamıştı ve buna minnettardım.

Araba tekrardan hareket etti ve Victor da camı kapatıp perdeyi çekti. Araba artık görünmez olurken gergin bir nefes aldım.

Yanlış bir karar vermediğimi umuyordum.

***

Çocuklar ertesi gün sabah geldiler.

Lilliana ve Adrian ben onları karşılamak için dışarı çıktığımda daha yeni duran arabadan atladılar.

İkisi de bana koştu ve onlar üzerime atlayınca geriye doğru sendeledim ama düşmemeyi başardım.

Onlara geri sarılırken eğildim ve saçlarını kokladım. Gerçekten ama gerçekten bu kadar kısa bir süre de onları özlemiştim.

İkisi de zorlukla çekilirken onlara gülümsedim. İkizleri içeri soktum ve bana doğru gelen Mateo'ya kollarımı açtım.

Karşılık vereceğinden emin değildim ama o oğlum gibi olmasa da arkadaşım ve sırdaşım sayılırdı.

Mateo tereddüt etse de bana geri sarıldı ve beraber bir süre öylece durduk. O benden ayrılırken Evan'a baktım.

Kollarım yine açıktı ama onun karşılık vermeyeceğinden neredeyse emindim ama şaşırtıcı şekilde yanıma gelip sarılışıma karşılık verdi.