HİT(Halk İstihbarat Teşkilatı)

7.Bölüm-Yüzleşme

–4.oldu sana seslendiğim.Sen...Sen ağlıyor musun?Ne oldu?

Yine bir şey demedim.Etrafa baktım.Şu an büyük salonda sadece ben ve Yavuz vardık.Diğerleri neredelerdi bilmiyordum.

–Şüheda,dedi yumuşak bir sesle.Yanımdaki sandalyeye oturdu.Ona dönmemiştim.

–Şüheda,dedi tekrar yumuşak sesiyle.Ben ona dönmeyince devam etti. "Şüheda bana bakar mısın?"

Kafamı iki yana salladım.Gözyaşlarımdan önümü göremiyordum.Babam,kardeşim Aden...İkisinide kaybetmiştim.Aynı gün.Aynı gün ben ikisini de kaybetmenin acısını yaşamıştım.

O gün benim cehennemimdi yani 20 Kasım 2014.

–Şüheda!Bana bakar mısın?Bu fotoğraf...Fotoğraftan mı etkilendin?Bu yüzden mi ağlıyorsun?

–Evet,dedim kısık bir sesle.Ellerim titriyordu,her yerim terlemişti.Sadece önüme ,ayakkabılarıma bakıyordum.

–Bir fotoğraftan etkilenmen normal.Ama bu şekil-

Yavuz'un aklına bir şey gelmiş olmalıydı.

–Bu adam senin..., derin nefes aldı."Aklımdaki şey mi?Bu adam senin baban mı Şüheda?"

Elimle yüzümü kapattım.

–Ben nasıl dayanacağım Yavuz?Nasıl dayanacağım?Benim babamın katili hâla yaşıyor.O ölmedi.Benim babam şehit oldu ama o ölmedi.Ben bu düşünceyle nasıl uyuyacağım,nasıl yemek yiyeceğim,nasıl yaşayacağım?Anneme nasıl belli etmeden duracağım?Ben başaramam.Ben bunu başaramam,dedim hıçkırıklarımın arasında.

Yavuz elimi tutmak için yeltendi ama vazgeçmiş olacak ki elini geri çekti.

–Şüheda ağlama,dedi yumuşak bir ses tonuyla. "Gözlerime bakar mısın? Hayır bakar mısın demeyeceğim bak çünkü bu bir emir!"

İlk baş yumuşak bir sesle konuştuktan sonra emir vermesini beklemiyordum.

Yüzüne baktım,göz göze geldik.Bana öyle yoğun bakıyordu ki, gözlerinin içinde binbir türlü şey görüyordum.O da babasını hatırlamıştı.

–Sen çok güçlü bir kadınsın Şüheda.Ben bunu senin daha ilk gözlerinin içine baktığımda gördüm ve yine görüyorum.İkimizde aynı acıyı yaşadık ve yaşıyoruz.Seni en iyi ben anlıyorum.Ama babanı ve babamı Allah yarattı ve yine O aldı.Ayrıca şehit olarak aldı.Katından bir rahmetle aldı.Bize ise sadece sabretmek düşüyor tamam mı?Tabiiki üzüldük ve üzülüyoruz.Anıların etkisinde kalıyoruz o günü tekrar tekrar yaşıyoruz ama biz dayanabiliriz Şüheda.Hem öksüz hem yetim kalan çocuklar var.Onlar dayanabiliyorlarsa biz hayli hayli dayanırız.Bu yüzden ağlama.Sen ağlayınca benim canım acıyor,benim canım bitiyor,benim canım yok oluyor Şüheda.

Göz temasını kesmemiştik.Son cümleleri kalbime mühürlenmişti.Dediği son cümleyi asla unutamazdım bundan sonra.

–Haklısın,dedim.Ve akmaya hazır gözyaşımı elimin tersiyle sildim.

Gülümsedi.

Sonra bilgisayarı kendine çekti Yavuz.O çekerken bir şey fark etmiştim.O fotoğrafta tarihte yazıyordu.

20 Kasım 2014

Babamın şehit olduğu tarih.Aynı zamanda Aden'in de öldüğü gün.Demek ki fotoğraf gerçekten o güne aitti.

Yavuz'da tarihi fark etmişti.Ve anlamadığım bir şekilde "Bu..." diye fısıldadı.

–Ne bu?,dedim şaşkın bir ses tonuyla.

–Bu tarih...Aynı tarih.

Şu an üzgün mü şaşkın mı anlamamıştım.Ama bu tarih başka bir şeyinde tarihiydi.