HİT(Halk İstihbarat Teşkilatı)

3.Bölüm-Bir Hayalin Gerçekleşmesi

~Şüheda

Yavaşça gözümü açtım. Burası duvarları siyaha boyanmış,kapkaranlık bir odaydı. Camı yoktu.

Hapishane gibi bir yerdi. Sandalyeye oturmuş ,ellerim bağlı duruyordum.

Başımı hareket ettirdiğim zaman anladığım kadarıyla başörtüm düzenliydi. Kimin düzelttiği hakkında ise en ufak bir fikre sahip değildim. Ellerim bağlı olduğu için hareket etmem de zordu. İple bağlamışlardı ama çok sıkı olduğu için çözemiyordum.

Çaresizdim. Allah'ım nolur bana yardım et diye dua ettikten sonra chipi hatırladım.Çok şükür hala çorabımın içindeydi. Hissediyordum ve hissetmem beni rahatlatıyordu.

Çünkü bu adamlar yüksek ihtimal benden chipi isteyeceklerdi. Ama Yavuz bunu düşünmüştür bence diye düşündüm. Fakat sonra eğer böyle birşey olacağını bilseydi benden o chipi almak istediklerini tahmin edeceği için vermeyeceği de aklıma gelmişti.

Bilmiyordum. Ne nerde olduğumu,ne nasıl geldiğimi,saati hiçbirşey bilmiyordum. Tek bildiğim eğer o chipi isterlerse canımı bile vermeye hazır olduğumdu. Ama ya Yavuz hainse? Bu chipi sırf beni bu tuzağa düşürmek için yaptıysa?

Yapmamıştır. Yapmadı,yapmadı. Çıkar aklından bu düşünceyi Şüheda. Asker o.

                          ~~~~~~~~

Tahminimce yaklaşık 15 dakikadır burdaydım . Kapıya da uzaktım. Ve son çareyi bağırmakta buldum.

"SİZ KİMSİNİZ?ÇIKARIN BENİ BURDAN!"

Duymuşlardı. Bazı konuşmalar duyuyordum ve yakınlaşıyordu,sonra kapı açıldı. İçeriye 2 adam girdi. Benden büyük oldukları kesindi.

Ellerinde silah vardı.Hemde ikisininde. Fakat hiç korkmuyordum. Biri sarışın bir adamdı ,diğeri de kumral.

"Gü-nay-dınnn. Sevgili Şüheda nasılsın bugün?", dedi kumral olan adam.Sonra ikiside karşıma geçti.

"Siz kimsiniz ,NE İSTİYORSUNUZ BENDEN?"

"Sakin ol. Sana birşey yapmayacağız eğer istediklerimizi yaparsan tabiiki."

"Beni öldürmeyeceğinizi nerden bileyim?"

"Bilemezsin ama çok kolay bi yöntemi var: Eğer istediğimiz şeyi yaparsan görürsün."

"EĞER BENİ BIRAKACAĞINIZDAN EMİN OLMAZSAM DEDİĞİNİZİ YAPMAM!",diye bağırdım.Biraz fazla bağırmıştım ama hiç umrumda değildi.

"Eğer bir daha bağırırsan bu silahın kurşunu silahta değil beyninde olur ona göre.",deyip silahını gösterdi.

"EN AZINDAN ŞEHİT OLURUM ÇOKTA MUTLU OLURUM HATTA!" ,diye tekrar bağırdım.

Hayalerimden birisiydi çünkü.

Gerçekten şuan hiçbir şey umrumda değildi.

"BU SON ŞANSIN BİR DAHA BAĞIRIRSAN... DEVAMINI SÖYLEMEME GEREK YOK HERHALDE!"

Aklıma annem gelmişti eğer ben ölürsem kim bilir ne kadar üzülürdü. Ama benimle gurur da duyardı,şehit olduğum için. Asla isyan etmezdi. Kim bilir beni ne kadar merak etmişti. Gerçi bilmiyordu ama eğer saat geç ise merak etmiştir,ve bin kere aramıştır.

"Sadede gelin. Ne istiyorsunuz?",diye sordum.

"Chip."

Tahmin ettiğim gibiydi. Benden chipi istiyorlardı.

Rol yapmam gerekiyordu.

Bende chip yok,bende chip yoktu.

"Chip mi?Ne chipi?"