Ruthless You

Chapter 3

A/N: To all my readers, I am trying to update as soon as I can. It's been years since I took a hiatus and I am trying to continue what I started. I am hoping that you will continue to read this story. Thank you all!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" Don't get it wrong, well it is very weird for an old man like me to ask for marriage out of the blue" sabi niya sabay tawa.

Ni-hindi ako makapagsalita sa narinig ko. Hindi ko siya kilala at alam kong wala akong utang na loob sa kanya. 

"Anong ibig nyo pong sabihin??" diretso kong tanong. Alam kong hindi siya nagbibiro.

"Well, my grandson has a bit of interest with you. After he saw your picture, his eyes locked looking at your face." nanlamig ang buong katawan ko sa mga naririnig ko.

" All the medical expenses will be covered by me, of course if you will marry my grandson" dugtong niya.

Nakatunganga lang ako, pino-proseso ang mga salitang binibigkas niya.

"Okay..."

Wala sa huwisyong sambit ko. 

"Really?? Oh God! Thank you Hija!" sabay tayo at hinawakan ang kamay ko na para bang ang laki ng pasasalamat sa akin.

"Pero..." napahinto siya pagkarinig ng kondisyon ko.

"Gusto ko siya ang pumunta dito at umalok sa akin ng kasal.."

Nanlaki ang mga mata niya at ngumiti. 

"Understood hija, He will be here tonight. Then it's a deal."

"Bayaran nyo muna ang bill namin." prangka kong  tugon. Napangiti siya.

"It's already settled hija, nag-uusap pa lang tayo ay binayaran ko na." Sabi niya at tumayo. inayos niya muna ang sarili niya lumakad patungo sa pintuan. Pero bago pa siya makalabas ng pinto ay nagsambit siya ng mga salitang nagpaiyak sa'akin.

"You don't have to worry financially. We were good friends and I'm willing to help her but I needed an exchange for the help I give. I'm sorry."

Napahagulhol ako sa nararamdaman ko. Hindi ko alam, parang namamanhid ako. Gusto ko lang umiyak ng umiyak. Wala na akong pag-asa. Wala na akong makakapitan. 

Tumakbo ako patungo kay lola at niyakap siya. Iyak lang ako ng iyak habang tinatawag siya. Wala na akong ibang magagawa para mailigtas siya.

"La, gusto ko pang marinig boses mo, gusto ko pang makita mo ako. Gusto ko pang mayakap mo. Gusto ko pang mag-usap tayo.... Ikaw nalang ang meron ako. Kung sana... kung sana sinamahan kita.. kung sana hindi ko inuna si James.... La.. gumising ka na..."

....

....

Napamulat ako nang bigla kong maamoy ang isang usok. Dali-dali akong tumayo sa kinahihigaan ko at tumungo kay lola.

Inisa-isa kong chi-neck ang mga kuryente at baka may nasunod sa mga aparatong nakakabit kay lola pero wala namang problema. Napa-upo ako sa kama at huminga ng malalim, hinawakan ang kamay ni lola.

Nakatitig lang ako kay lola nang bigla akong napatayo at maalala kung bakit ako nakahiga sa sofa. Sa pagka-alala ko ay nasa tabi ako ni lola. 

Napalingon ako sa pinagkakahigaan ko. May isang lalaking nagyo-yosi.

"Sino ka?" isig ko sa kanya, dahan dahan kong kinuha ang kutsilyo na nasa side table.

"I was sure that the old man informed you already." Malalim at delikadong boses ang lumabas sa bibig niya sabay buga ng usok.

Bigla siyang tumayo, hinulog ang yosi at mariing tinapakan ito. Dahan-dahan siyang lumapit sa'kin sabay sabing...

"Cloud Lorenzo Marchetti... your fiancé" bigla niyang hinawakang ang baba ko at inilapit sa mukha niya.

"My kind of girl." sambit niya at akmang hahalikan ako, pero agad ko siyang sinampal at umatras ako.

"Alam ko ang kahihinatnan ko, pero hindi pa tayo kasal Mr. Marchetti at lalong lalo nang hindi mo magagawa sa akin ang kabalastugang iniisip mo."

Tiningnan niya lang ako at bahagyang napatawa, hinawakan ang pisngi kung saan dumapo ang aking palad.

"I like your attitude... but sad to say Ms. Lopez, you're mine now. Even if you say no in different languages, you're still mine and forever be mine."

Sa bilis ng mga pangyayari ay hindi ko namalayang nagkalapat na ang aming mga labi.

Pilit niyang binubuka ang aking labi gamit ang malaswa niyang dila na tila ba ay may hinahanap sa aking bibig. Kahit anong tulak ang gagawin ko ay wala akong kawala sa mahigpit niyang yakap na para bang naka-kadena ako sa katawan niya. Isang segundo ang lumipas ay bigla siya humapit sa aking baywang, inangat ako sa ere at naramdaman ko nalang ang malambot na sofa sa likod ko. 

Ang tanging pumasok nalang sa aking isipan ay itulak siya ng itulak habang pilit na nilalaban ang puwersa ng kanyang labi na nakalapit sa akin na pilit binubuka. Nang biglang...

"Ah..." Sa hindi ko kagustuhan ay lumabas ang nakakalaswang tunog sa aking bibig nang bigla niyang pisilin ang perlas ng dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit at paano nakaabot ang mga kamay niya sa lugar na iyan...

"Like that... moan like that." at pinagpatuloy ang kabalastugang gawain niya.

Lumalabo na ang paningin ko dahil sa luhang umaagos sa mga mata ko. Hindi matanggap ng sarili ko ang nakakalaswang ginagawa niya sa akin.

Humahagulgol ako sa pag-iyak. Nagpapakiusap na itigil ang ginagawa niya pero patuloy lang siya sa kung anong gusto niyang gawin sa katawan ko.

"TAMA NA!! MAAWA KA! WAG DITO KUNG NASAAN ANG LOLA KO. MAAWA KA!"

Nagmamakaawa lang ako ng nagmamakaawa hanggang naramdaman kong tumigil na siya.

Niyakap ko ang sarili ko at pilit na pinupunasan ang mga marka ng kanyang sarili sa balat ko.

Walang humpay na iyak ang inilabas ko dahil sa nakakalaswang nangyari sa akin..

"Ni-rape mo ako! Demonyo ka! " Iyak ko habang yakap-yakap ang sarili ko.

Tiningnan niya lang ako gamit ang mga mata niyang walang ka buhay-buhay. Umupo sa kabilang sofa at nagsigarilyo.

Iyak lang ako ng iyak na parang isang batang inagawan ng kendi.

"Whether you like it or not, sex is part of the marriage. I hope you did not forget that you agreed with the deal Ms. Lopez." sabi niya at bumuga ng usok.

Parang wala lang sa kanya ang ginawa sa akin. Demonyo siya!

"Our matrimony is in two days. Everything is planned already. Tomorrow, I'll pick you up so that you can choose your bridal gown."

"Demonyo ka..." tanging sambit ko pero napatawa lang siya.

"Indeed I am. I don't care if you cry your heart out. I don't care if you lose your mind. Your body and soul is mine. Mine and mine alone Ms. Lopez." Ngising tugon niya.

"How I love those deadly stares are, my Rose. If only I can carve those eyes out and display them as my collection..." unti-unti siyang lumalapit hanggang sa yumuko siya na lumebel sa mukha ko.

"But you as a whole is worthy to be my trophy. " Hinalikan niya ako ng napakadiin at kinagat ang ibabang labi ko sa kadahilanang pagdurugo nito. Napapikit ako sa hapdi ng sugat pero bigla niya lang dinilaan ang dugong umaagos.

"I'll definitely kill everyone who tries to steal you from me" hindi ko alam kung anong ginawa niya pero pagkatapos niyang sambitin ang mga nakakatakot na katagang iyon ay unti-unting nandilim ang paningin ko. Hindi ko na maramdaman ang katawan ko.

Ang huling maaalala ko lang ay ang mukha niya at ang katagang..

"You're mine now."