Yesterday's Mistake

PROLOGUE

Sitting alone in the bus, tears keep falling down my cheeks, As I watched the sun rises. Thinking if my decision is right or I need to go back.

But then, my heart and mind told me to keep going.

Life is hard and I don't want to keep it  harder. Minsan kailangan mong umalis upang makamit mo ang tunay na kaligayahan.

"Oh, El Salvador! El Salvador na!" I wiped my tears as soon as I heard the conductor.

Taking every step, I can't stop thinking. I can now taste the freedom!
I closed my eyes and spread my arms. I feel the breeze of  the wind touched my face.

'Ah, finally!'

Bawat hakbang ay sigurado, sigurado na ako sa desisyon ko. Walang alinlangan akong nagtuloy-tuloy sa paglalakad na para bang taga rito ako, na para bang pamilyar ako sa lugar na 'to.

"Oh, San ka ganda?" Tanong nung matabang driver ng motor.

Hindi ko siya pinansin at dumiretso ang tingin ko sa tulay. Sa itaas no'n ay naka lagay ang pangalan nang Lugar

'El Salvador'

Dito ako magsisimula, sa lugar kung saan walang nakakakilala sa akin. I hope that this place will be my peace. I hope I can find peace in here.

Wala akong alam sa lugar na 'to, tanging ang pangalan lamang. Walang kakilala at hindi ko alam kong may bahay bang mauupahan dito.

"Kuya, pahatod ko sa sentro."

Sentro? Hindi pa ba ito and sentro ng Lugar na ito? Tumingin ako sa mga nakapilang motor,

"Mo sakay ka, gwapa?" Nakakunot lang ang noo kong tumingin sa kanya. Bigla siyang ngumisi na para bang alam na niya kung bakit,

"Ah, hahaha Tagalog man diay ni" I didn't smile nor laugh, my face remained the same, furrowed brows, waiting for him to be sober.

"Ang sabi ko ay kung sasakay ka ba? H-haha" He's still laughing but he's holding it. I got annoyed but I didn't let it show in my face.

"Sa sentro po." Mahinahong sagot ko, ngumisi na naman siya. I got scared a little. His looks, parang hindi siya mapagkakatiwalaan. But I discarded that idea, maybe I am just so judgemental.

"Oh, ano pang hinihintay mo? Sakay na!" I almost choked in my own when I saw him looking at me at licked his lips. His tall, dark and fat. He's face is scaring me. He has red eyes that added my fear. But then again, maybe I am just judgemental.

Inataki ako ng kaba habang umaangkas sa motor, Hindi ko alam kung bakit. Nakasunod kami sa isang motor na sinasakyan nung dalaga.

Dumoble ang kaba na aking naramdaman when he took another way!

"K-kuya, sundan lang po natin 'yong naunang motor po..." I'm freaking nervous but I still managed to talk to him politely. But his answer made me shiver in fear, "'wag kang mag-alala makakarating tayo sa sentro pero may gagawin muna tayo haha" the fear that I am feeling intensified, nagbabadya ang mga luha sa aking mga mata.

Luminga-linga ako, nagbabakasakaling may mga taong mahihingan ko ng tulong.

"'wag kang mag-alala, mabilis lang tayo," he looked at me through the side mirror of the motorcycle, "gusto ko lang tumikim ng ibang putahe"

Walang tigil ang pag linga ko, ngunit kahit bahay ay wala akong makita.

'shit!'

Puro coconut tree ang aking nakakita, there's also a banana tree. Makapal ang damo na para bang may mga ahas sa ilalim non.

Biglang bumilis ang takbo ng motor nang bigla ko siyang itulak. At kahit hirap na ako dahil sa back pack na dala ko ay sinikap ko pa ring maka talon.

Naramdaman ko ang hapdi sa aking siko, pati na sa aking pisngi. Ngunit binalewala ko 'yon at pinilit ang aking sarili na bumangon kahit hirap na hirap na ako.

"Hoy!! Yawa! Bumalik ka Dito!!" I can feel the anger in his voice.

Tuloy lang ang pagtakbo ko kahit masakit ang aking katawan. I was so focused running away from that manayakis, rapist driver that I didn't see the Palm tree. Natumba ako at hindi agad nakabangon.

"Ha! Hahaha! Hmm... Ahh. Pinagod mo pa ako ah, ano ka ngayon? Hahaha" my eyes widen when I heard his voice, "h-help! Help!" I know, walang makakarinig sa akin sa gitna ng kaniyogan na ito. Hindi ko na alam ang gagawin ko, pagod na pagod na ako.

I shook my head agressively while sobbing.

"No, please... Help!" He put his hands on my leg while smiling like a devil, "hmm... Ang ganda mo talaga, ansarap mo siguro..." Gusto kong sumuka sa pinag-sasabi niya. Sinipa ko ang mukha niya gamit ang isa kong paa na hindi niya hinawakan.

Tumabingi ang mukha niya but he didn't let go of my leg. Mas humigpit ang hawak niya sa binti ko at mas lalo akong natakot nang makita ko ang galit niyang mukha.

"Ahh!!" Napasigaw ako ng bigla niyang hinablot ang suot kong blouse, tumalsik ang dalawang botones niyon at tumambad nang konti ang aking bra. Hahawakan na niya sana ang aking dibdib nang makarinig kami ng mga boses.

"Tulong! Tulo---hmp" tinakpan niya ang aking bibig dahilan upang hindi na ako maka sigaw pa.

"Hmm... Hmmm" kinagat ko ang kamay niyang nakatakip sa aking bibig and kicked his balls, "Ahhh!!!" Dali-dali akong tumayo, binitbit ko ang aking bag patungo sa direksiyon kung saan ko narining ang mga boses.

"Tulong! Tulong! Help po!" Napatingin ako sa malaking puno ng mangga nang may lumabas, Isang lalaki at Isang babae. Kunot nuong lumapit sila sa akin, nang matitigan ang itsusra ko, shock was visible on their faces.

"What happened?!" Gulat na tanong nung babae.

"Help me, please..." Dinaluhan ako nung babae at pinuntahan naman ng lalaki kung saan ako nanggaling ngayon-ngayon lang.

Yakap ko ang aking sarili habang mahinang humihikbi.

"Ugh!" I heard a grunt but I didn't mind it. Ang importante sa akin ngayon ay ligtas ako.

"Rya!" Rinig kong sigaw nang lalaki

"Dito ka muna ha? Don't worry you're safe here, babalik ako agad." The girl smiled at me, Assuring me that she would come back.

Umalis siya at sinundan ang lalaki. I didn't listen to her. May nakita akong maliit na daan. I pick up my back pack and started walking, preceding the small way. Hindi ko na naisip na hintayin ang babae sa takot na baka ay makita pa ako nung rapist.

I am careful of my steps, afraid that there might be a venomous snake. I did not mind my small wounds that sting, my concern is just, I want to get out of this place. I keep on walking, I walk without direction. Sinusunod ko lang ang maliit na daan. I want to rest but I'm afraid that if I stop and sit baka balikan ako nung driver.

Pero hindi ko na kinaya ang sakit ng paa ko. Tumugil ako at umupo sa malaking ugat ng puno. Hindi ko napansin na wala na pala akong sapin sa paa, siguro ay tumilapon nung nanlaban ako kanina. Sumandal ako sa puno at pumikit, hindi ko mapigilang humagulhol.

'do I deserve this? Ito ba ang kabayaran? Kung hindi ba ako umalis, mararanasan ko ba 'to?'

Sa sobrang bigat ng pakiramdam hindi ko namalayang nakatulog pala ako. Nagising nalang akong madilim na ang paligid. Napapikit ako sa aking katangahan.

'bakit ba tumigil pa ako!'

Kinakabahan man ay tumayo pa rin ako, kahit masakit ang paa ay pinilit ko pa ring maglakad bitbit ang aking bag. Kumuha ako ng maliit na sanga nang kahoy para magsilbing gabay ko. Lakad lang lako nang lakad, until I finally saw a shed. Madilim, pero kita ko ito dahil sa kulay puti nitong pintura. Binilisan ko ang aking lakad at napagpasyahang dito na muna magpalipas ng gabi.

I'm exhausted from what happened today, tired and scared. Umupo ako at sumandal sa waiting shed nang nakarating ako. I closed my eyes and hoping that tomorrow will be a better day.

This maybe a bad day, but thank God I'm still safe. I'm still here, alive.

-Luminous