"Ah..." diye geçirdi Esra bir başka fizik sorusundaki yanlışına bakarken. Lanet olası dersi bir türlü anlayamıyordu işte. Sınavlardan önceki bu çıkmaz durumu için ne anlattığı belirsiz fizik öğretmenini mi suçlasa yoksa her gün azalan motivasyonunu mu, o da bilmiyordu. Ortaokulda en azimli öğrencilerden biriyken lisede nasıl çöktüğünü o da çözemiyordu.
Sorunun üzerindeki kırmızı çarpıyla birkaç dakika bakıştıktan sonra soru kitabını kapattı ve bir iç çekti. Eli hemen çekmecesindeki telefona gitti. Bir anlık tereddütten sonra telefonuyla birlikte yatağa geçti ve zamanın geçmesine yardım eden videolardan birini açıp bir başka verimsiz günün ahını çekti.
Her gün aynı geçiyordu işte. Kalk, sabah rutinini yap, forma giy, okula git, okuldan gel, ödev yap ve uyu.
18 yaşındaydı. Yatılı okulda okumasına rağmen tüm hayatını okula adayıp yine de bir halt olamamış gibi hissediyordu. Ne bir elin parmaklarıyla sayılabilen arkadaşlarından başka bir sosyal hayatı vardı ne de herkesin imrendiği bir efsanevi lise hayatı.
Bir anda ağlama isteği geldi Esra'ya. Gözleri sulanmaya başladığında telefonunu kapatıp yüzünü yastığına gömdü.
Sessiz ama içli içli ağladıktan sonra, Esra hayatının 18 yılında hiç vermediği bir karara vardı: Bugünden sonra hayatının bu kadar tekdüze olmasına izin vermeyecekti.
YOU ARE READING
Karanlıktan öte
General Fiction18 yaşına gelmesine rağmen gençliğini yaşamamış gibi hisseden Esra'nın hayatı Sezin'le tanışınca tamamen değişir
