(Dongju)
Sıcak bir Ağustos günüydü. Yataktan kalkıp hızla banyoya koştum. Herkes gibi ben de yatakta tembellik yapmak istiyordum. Fakat baş belası ikizim ve beni sürekli bir yerlere gönderen bir ablam vardı.
Hazırlanıp mutfağa girdim. Ablam çoktan kahvaltıyı hazırlamış, ikizim de masadakileri silip süpürmeye başlamıştı.
"Yah! Bensiz nasıl kahvaltıya başlarsın?!"
"Kardeşini rahat bırak Dongju."
Ablamın arkası dönük olmasına rağmen Myeong'a sataştığımı nasıl gördüğüne artık şaşırmıyordum.
"Güzel Wheein'imiz bugün nasılmış?"
"Tatlı dilli Dongju'm hemen de sinirimi geçiriyor."
"Öyleyse şu resim kursuna gitmezsem bana kızmazsın değil mi?"
"Tatlım, bu senin iyiliğin için. Yeteneklerinin farkına varmalısın."
"Benim yeteneğim yok. Boşuna onca insana rezil olacağım."
"Huysuzluk etme de kahvaltını bitir. Seni kursa ben bırakacağım."
Dongmyeong gülerek bana baktı.
"Yani bu kaçamayacağın anlamına geliyor tatlı ikizim."
Yüzümü buruşturdum.
"Tatlı olduğum kadar acısın Myeong."
Kahvaltıdan sonra Myeong en yakın arkadaşı Giwook'la buluşmak üzere evden çıktı. O benim gibi değildi. Ablamın her türlü etkinliğini tartışmadan kabul ediyordu. Üstelik birçoğuna arkadaşını da peşinde sürükleyerek gidiyordu.
Yeteneksiz olsam da kabul etmeliydim. Hem resim kursu gerçekten iyi bir fikirdi. En azından yeni insanlarla tanışabilir ve eğlenceli vakit geçirebilirdim.
Ablamız dışında bu hayatta kimsemiz yoktu. O, bize bakabilmek için sürekli çalışırken daha fazla huysuzluk etmek de istemiyordum. Bir şirkette çevirmen olarak çalışıyor ve gün boyu epey yoruluyordu. Bunun dışında anlaşmalı olduğu yayınevi için kitap çevirisi yapıyordu.
Dongmyeong ve benim yapmamız gereken tek şey bizim için yaptığı planlara uyum sağlamaktı. Bu hayatı ona borçluyduk.
Aslında her ne kadar olumsuz görünsem de bu kez kursa gitmeyi ben de istiyordum. Benim için eğlenceli olacağına çok inanıyordum. Belki de bu kurs hayatımı değiştirecekti.
