like marijuana, taennie

güvenli kollar

satırlarda yorumlarınızı görelim bakalım😻

°

"Hoş geldiniz-"

Kimseyi dinlemeden, hızlı adımlarla yukarı çıkıp Jennie'nin odasına gittim.

Minho kapıda etrafını saran tüm çaresizliği ile duruyor ve öylece Jennie'ye sesleniyordu. "Lütfen kapıyı aç." Minho beni görünce geri çekildi.

"Açmıyor patron."

"Evine gidebilirsin."

Minho dediğimin aksine bir şey söyleyecek gibi olmuştu ki ona bakmamla başını eğip merdivenlerden inmesi bir oldu. Ben burdayken kimseye ihtiyaç yok.

"Aç kapıyı Jennie." Yumuşak bir ses tonu kullanmam belki de işe yarar.

Biraz bekledim fakat nafile. Bunun işe yaramayacağını tahmin etmiştim fakat yine de denedim. Sadece hıçkırarak ağlıyor ve bir yerlere vuruyordu, en azından seslerden bunu anlıyorum.

"Aç, hadi."

"Gidin!"

Yaşadığı şeyleri kolayca atlatamayacağı konusunda herkes hemfikir fakat böyle yaparak da bir yere varamayacağını anlaması gereken vakit çoktan geldi.

"Aç kapıyı."

Yine ses gelmedi ve ben sabrımın son demlerindeyim.

"Jennie, eğer kapıyı açmazsan kırmam gerekir. Kırarsam da bu gece kapısız uyursun benden söylemesi."

"Lütfen beni rahat bırakın!" Her ne kadar böyle söylese de yalnız olmak istemediğini, yanında birilerinin olmasını istediğini biliyorum. Şu anda hem yetim hem de öksüz, kardeşi yok ve hayatta tek başına kalmış genç bir kız. Ne yapacağını şaşırması, bir anda benim yanımda kalmaya başlaması onu dumura uğrattı. Babasını kaybetmesinin verdiği acıdan bahsetmiyorum bile.

Biraz bekledim, ağlaması diniyor gibi geldi. Sesler azaldı, sadece derin derin nefes alma sesleri ve mırıldanmalarını duymaya başladım.

"Jennie." Sesim biraz sert çıkmış olabilir fakat elimde değil. Sabrım tükendi.

Parkeye sürten terlik seslerini duydum ve hemen ardından anahtarın yuvasında birkaç kez dönüşünü.

Kapıyı yaşlı, kızarmış ve şişmiş gözleri ile açtığı gibi birkaç adım daha atıp bana kollarını güvende hissetmek istercesine sardı.

Artık onun ani sarılışlarına alıştığımı söyleyebilirim. Kötü olduğu zamanlar durup dururken hep yanıma gelip sarıldı ve bir şey demeden buna izin verdim. Teselli insanı değilim fakat buna izin verebilirim.

"Ben... Çok yalnızım." İçini çeke çeke söylediği şey benim her gün hissettiğim duygulardan bir tanesi. Yalnızlığıma yalnızlık kattığım bu hayatımda onu evime aldığım zaman bir değişiklik yapmış oldum. Biraz renk biraz da üzüntü katılsa da değişim değişimdir.

"Yalnız olsaydın şu anda birine sarılıyor olmazdın." Benim sarılacak kimsem olmadı ama onun var. Ben olmasam bile en yakın arkadaşı olarak gördüğü Yoongi var.

"Ailem... Bir ailem yok." Bu konu hakkında ona herhangi bir şey diyemedim. Çünkü ailesi tek bir günde yok oldu, haklı. İnsan hayatı göz açıp kapatıncaya kadar yok olabilecek potansiyele sahip basit bir döngüdür esasında.