" babacım koluma bakabilir misin? yuna öyle bir vurdu ki bence kolum kırıldı hastaneye gitmeliyiz." yeji eve girer girmez çantasını kenara fırlatıp salona koştururken diğer babasını görmesiyle duraksamış ve gözünü kısarak karşısındaki ikiliye bakmıştı.
" baba? ne işin var burda? ikinci bir kardeş için çok erken biliyorsunuz değil mi?"
"yeji!" yeji göz ucuyla kendisine kaşlarını çatarak bakan babasına bakmış ve şirince gülümsüyorken koşarak uzun saçlı babasının yanına oturmuştu. babasının kucağında olan bebeği kırık (!) koluyla ittiriyorken nikiyse onu ittiren ablasına bağırıyordu.
" ne demek ne işim var? gelemez miyim ailemi görmeye?" seungmin gözlerini devirip oğlunu kucağına alırken kızıysa hevesle gözlerinin içine bakıyordu.
"abla istemedi mi seni bebeğim? boşver onları sen. baba kız ikisi de deli onların." yeji gözlerini kısarak kucağındaki bebeği seven ikiliye bakmış omzunu silkerek babasının boynuna sarılmıştı.
" üzerini değiştir hadi. akşam yemeğini dışarda yiyelim. "
" hep birlikte mi?" hyunjin kendisine hevesli gözlerle bakan kızına gülümsemiş ve saçlarını okşamıştı.
" hep birlikte. hadi acele et. çantanı da al yerden." yeji koşarak odasına giderken hyunjin karşı koltukta oturan eski eşi ve bebeğini gülümseyerek izliyordu.
" söyleyecek miyiz yejiye barıştığımızı?"
" kimle barıştın acaba sen? hayır ben olamam orası kesin de." hyunjin kalkıp eşinin yanına otururken seungminse ona gözlerini devirip göğsünde uyuklayan minik oğlunun poposunu pışpışlamaya devam ediyordu.
" barışmadık mı biz? ben geldim, sonra biz konuştuk, sonra öpüştük. küs müydük tüm bunları yaparken?"
" alçalt sesini! yeji duyacak!" hyunjin eşinin telaşlı sesiyle gülerken elini yanağına götürmüş ve parmaklarıyla sevmeye başlamıştı.
