Chasing Daylight (On-hold)

Chapter 27

"Let's go down kung saan dumaan sila Rhian," sabi n'ya at nagulat nalang ako nang binuhat n'ya ako.

"Teka lang-" napapikit ako at bumuntong hininga.

"Sige na pala," nahihiyang sabi ko. Napatingin kasi s'ya sa binti ko at pansin ko rin ang panginginig nito. Hindi ko ito matago, wala na rin akong nagawa kundi magpabuhat.

Argg! Sisiguraduhin ko na hindi na ulit ako maiisahan ng lalaking 'yon.

"Hold your hat, we can't leave our belongings behind, they can trace it back to us." Agad kong kinuha ang sumbrero ko sa kamay n'ya. Balak ko pa 'to iwan, mabuti nalang at pinaalala ni Sage.

"Sabi ko na nga ba at may mga taong pumasok nang walang permiso. Sino kayo?" bigla nalang kaming pinaligiran ng mga taong nakaitim. Lahat sila may mga Lacrima sa katawan nila, pati ang lalaking kumakausap samin.

Lumaki ang mga mata ko. They're all experiments! We didn't even notice their presence!

"We ran into some experiments, you two have to wait for awhile," sabi ni Sage mula sa earpiece na suot n'ya, pagtapos ay tinitigan n'ya ang mga kaharap namin.

"I don't have time to talk so let's make this quick, the girl I'm carrying must be really cold," he said with a threatening tone while slowly applying a barrier arround us.

He's right, I do feel cold, mukang magkakasipon pa ako ah.

"I can still fight-"

"You think I will allow you?" he cut me off.

Napapikit ako. Damnit! Why did that guy have to use my weakness, of all the things he can do, why show me my weakness?! I want to fight together with him, but he's preventing me.

"You just rest in my arms, these guys are not worth your energy," he said with a slight smile. Napahalukipkip ako nang kinontrol n'ya ang drones n'ya para umatake.

Malakas sila, 'yon ang napansin ko dahil kayang-kaya nila makipag sabayan. Pero napansin ko rin ang pagiging kalmado ni Sage, nakatuon lang ang atensyon n'ya sa mga kalaban at hinahanap ang Lacrima nila, sinabi ko rin sakanya kung saang parte ang tatamaan n'ya, para makatulong man lang ako. We were both preoccupied, but suddenly we heard a familiar sound.

BANG

A bullet has just been released, but it wasn't from the person that we were looking for. It was from a very far distance, there's no way it was from that guy. Someone is still conscious. Tumingin ako sa paligid pero hindi ko makita ang taong nagpakawala ng bala. Ilang sandali ay nagsibagsakan na ang mga experiments na nakapalibot samin ni Sage dahil sa sunod sunod na putok ng baril.

"I almost got hit by your arrow, good thing I was able to dodge it," a girl just landed in front of us while holding a shotgun. She has braided black hair, grey eyes, she's wearing jeans and a dark green sleeveless shirt. She looks young, I think she's 14 or 15.

Lumipad palapit ang drones ni Sage at tinutukan ito ng laser.

"Teka, teka, hindi ako masamang tao!" depensa n'ya.

"Nandito rin sana ako para iligtas ang nawawala kong kaibigan, at yung isa na rin n'yang kasama, ang kaso ay naunahan n'yo ako. Pwede ko ba silang makita?" tanong n'ya. Hindi agad binaba ni Sage ang drones n'ya, pero kalaunan ay tumango na rin s'ya.

"Pwede, pero kailangan na muna natin makalabas, may mga paparating na," sabi ni Sage. Agad s'yang tumalikod at tumalon-talon pababa ng arena. Mahigpit ang kapit ko sakanya, takot na baka malaglag.

I looked at the back to check if the girl can follow us, fortunately she can. She's running a little behind but she can still catch up, that's a relief. Ilang sandali ay tumigil kami sa isang pinto na katulad sa una naming nakita sa labas ng eskinita. We entered the gate, then found ourselves at the same spot when we last left.