A Twist Of Fate (My Uncondition Love) ✔️

UL13

"It's so hard to forget pain, but it's even harder to remember sweetness. We have no scar to show for happiness. We learn so little from peace."

― Chuck Palahniuk, Diary

"People are afraid of themselves, of their own reality; their feelings most of all. People talk about how great love is, but that's bullshit. Love hurts. Feelings are disturbing. People are taught that pain is evil and dangerous. How can they deal with love if they're afraid to feel? Pain is meant to wake us up. People try to hide their pain. But they're wrong. Pain is something to carry, like a radio. You feel your strength in the experience of pain. It's all in how you carry it. That's what matters. Pain is a feeling. Your feelings are a part of you. Your own reality. If you feel ashamed of them, and hide them, you're letting society destroy your reality. You should stand up for your right to feel your pain."

― Jim Morrison

--

DAP/ABBY POV

Di ako mapakali sa mga ginagawa ng dalawa lalaki sa harapan ako. Makiramdam ko magkakagulo ang dalawang ito. Di rin niya maintindihan kung ano ang pinaglalaban ni Clark. Si Arvin naman ayaw kong maging assuming baka mali ang iniisip niya. Masarap pakinggan sa mula sa kanya ang salitang ASAWA KO. Ang mga salitang yon ang matagal ko nang gusto pakinggan sa kaniya. Ang sarap pala pakinggan. Hay! Dap wag ka masyadong mag- assume baka na naman pakitang tao lang na naman si Arvin. Baka gusto lang asarin si Clark. Pero sa nakikita ko asar na asar si Arvin kay Clark.

"Tapos ka na yatang kumain puwede kang nang umalis." Sabi ni Arvin kay Clark. Andito pa rin kami sa dining table. Kakasimula pang namin kumain paalisin agad ni Arvin si Clark. May balak pa naman kami maglaro ng Scrabble after dinner.

"Pre, kakasimula palang tayong kumain. At isa pa, we plan to play Scrabble after this dinner. Di ba Pretty Girl?" Kinindatan pa ako nito. Sa di siansadya napatingin ko sa gawi ni Arvin. Huh? Bakit ang sama ng tingin nito? Inalis niya ang tingin dito. Nakakakapanglambot ng tuhod kapag ganito makatingin si Arvin.

"Don't call me pre kasi di tayo close." Masungit na sagot ni Arvin.

"Ok wala problema Arvin. Kahit ako di ko maiisip maging close tayo kasi iba ang pananawa ko sa buhay kesa sa 'yo di ako manhid kung nasasaktan ang mga taong nakapaligid sa'kin." Alam kong pinatataman nito si Arvin. Sabay subo nito ng pasta. "Hmmm... magaling ka palang magluto pretty girl. Tamang tama lang lasa sa taste ko. Kahit ikaw tamang tama lang ang kagandahan mo sa taste ko." Nakangising baling nito sa'kin.

"C-Clark." Nauutal kong bangggit sa pangalan nito.

"So sweet! Ang dami ng langgam dito sa bahay ano?" Baling ni Arvin sa'kin. "Mamaya makapag spary ng Baygon. Para mawala ang langgam dito." Nakita niyang matalim na tingin nito kay Clark.

"Sweet ba? Hmmm.. Yon ang nararapat na ibigay kay Dap di yong pina-iiyak." Napabaling siya kay Arvin at nakikita niyang masama na talaga ang tingin nito kay Clark. At itong Clark na ito talagang ginagalit si Arvin. Hay ang sakit na ng ulo niya sa dalawang ito. Di na niya alam ang gagawin.

Itinuon niya ang atensyon niya sa pagkain. Hinayaan na lang niya ang dalawang mag-usap. Naririnig niya kung paano nagsasagutan ang dalang lalaking kaharap niya. Di niya maintindihan kung ano ang ibig palabasin ni Arvin sa sinasabi niya ngayon kay Clark.

"Alam mo Clark dapat di ka nanghihimasok sa buhay ng may buhay. " Paglingon niya nakita niya kung paano hawakan nito ang tinidor. Gigil na gigil nito. OMG anong bang puwedeng niya gawin para tumugil ang dalawang ito. Di na siya natutuwa sa mga ginagawa ng dalawang ito.

"Guys, tapos na ba kayo? Kung tapos na kayo mas maganda punta na kayo sa entertainment room nood na lang kayo don muna ako na ang bahala dito mag-ayos ng mga kinain natin." Putol ko sa dalawang nagtatalo. Di na niya iniisip kung tapos na ang mga ito. Dahil sa tingin niya di matatapos ang dalawang ito sa pagdidiskusyon ng walang katuturang bagay.

Kinuha ko na ang mga plato ng mga ito kahit may mga tirang pang pagkain sa plato. Wala na siya pakialam. Kung ikaw ang nasa lagay ko siguro naman maiilang ka sa mga pinaggagawa ng dalawang ito.

Nagpunta na siya sa kusina at inilipit na ang mga pinagkainan nila. Naramdaman niya may mga mata nakatingin sa kaniya kaya napalinggon siya. Nabigla na lang siya nang nakita niya si Arvin nakatayo sa may hamba ng pinto ng kusina. Sa sobrang pagkagulat na dulas sa kamay niya ang baso hawak.

"S-sorry nabigla ako sa pagsulpot mo. Bakit ba andyan ka? Di ba sabi ko don na kayo sa entertainment room." Sabi ko dito. Lumuhod siya para kunin ang mga pirapirasong mga bubog na nagpatak.

"Di ka ba talaga nag-iingat o talagang clumsy ka lang talaga kapag na sa paligid mo ako." Di niya napansin nakalapit na pala ito sa kaniya. "Sa susunod mag-iingat baka lahat ng baso dito sa bahay basagin mo. Mahal ang bili ni mommy ko sa mga baso yan at may sentimental value ang lahat ng gamit dito. Dahil ang lahat na andito ang mommy ko ang nag-aayos at bumuli." Patuloy nito.

Akala ko concern siya sa mga pinagsasabi kanina yon pala hindi. Dap, wag kang iiyak huwag ipakita sa kaniya na mahina ka. Hanggang ngayon pa ba galit pa rin siya sa amin ni mommy. Wala kaming kasalan mag-ina sa kaniya kung iisipin lahat kami biktima.

"Di ko naman sinasadya nagulat lang talaga ko sa pagsulpot mo dito sa kusina. Don't worry di ko pakikialaman ang lahat ng gamit dito ulit. Bibili ako bukas para may magamit ako." Yumuko nalang siya at pinagpatuloy nagpagdamot ng mga pirasong basag na baso. Nakita niyang magbubog na na katusok sa daliri niya

"Oh my God Dap! What happen to you?" Si Clark. "Your hand is bleeding" Sabi nito pa.

Naiiyak na siya pakiramdam niya nang lapitan siya ni Clark nakakita siya ng kakampi. Hinawakan niya agad ang kamay at tiningan niya ang daliring may bubog. Tinayo na siya ni Clark at inalalayan palabas ng kusina. Bago pa sila na kalabas ng kusina.

"A-abby... "Tawag ni Arvin sa pangalan niya.

"Please Arvin not now." Lalo pa siyang naiiyak nang tawag siya nito.

"Sshh.. don't cry baby. Aalisin natin ang bubog sa daliri mo ha!" Alo ni Clark sa'kin. Tuluyan na kami lumabas sa kusina.

--

Nagpunta sila ni Clark sa sala para gamutin ang sugat niya. Tinuro ko kung saan nakalagay ang first aid kit. Kinuha naman agad nito at bumalik di agad. Inalis niya ang bubog sa pamagitan tweezer. Napapikit nalang siya sa sakit. Medyo malalim ang pagkakabaon ng ng bubog sa daliri niya.

"Dap, be brave wag mong isipin na masakit. Need natin alisin ito kaunting tiyaga at malapit na." Sabi nito sa kaniya. Hugot na lang siya ng malalim na buntong hiningapara makakuha ng lakas ng loob at mawala ang kaba niya sa dibdib. "Finally! Nakuha ko na rin." Masayang sabi nito. Hinawakan pa nito ang mukha niya at hinalikan siya nito sa noo. Napangiti na lang siya. She feel nakatagpu siya ng karamay, kakampi, kaibigan at kuya sa katauhan ni Clark.

Nang nakaalis na ito pinatulog na siya at di na pinabalik pa sa kusina. Sa sobrang pagod sa maghapon na ginawa at sa pag-iyak na rin nakatulog na agad siya.

Naalimpungatan na lang siya nang naramdaman niya may humahaplos sa pisngin niya.

--