Stazel/What If? (One-Shots)

~4 (P.t 1)~

Pov: Stiles, Hazel'a olan duygularını itiraf eder.

(Yardımcı Kaptan -Kısım 1- ilk sahnesini kapsar -Evet sadece tek sahne jdsnfjdsnfds-)

(Bu bölümde geçen bazı cümlelerin ve olayların benzerleri orijinal kitapta ve seride geçebilir)

(Birbirlerinden hoşlanıyorlar)

Yazar Notu: Evet! Merhaba!

Normalde anksiyetem yüzünden yazamadığım bazı kısımlar vardı. Bu sefer onu biraz baskılayarak bu bölümü yazdım.

Ama bölüm bütün yardımcı kaptan kısımlarını içerecekti bu yüzden aşırı uzun olacaktı. Ama Formalite -Kısım 2- yi geçmesini istemediğimden bu şekilde birkaç parta bölmeye karar verdim.

Bu part, Hazel ve Stiles'ın hastaneden kaçıp Scott'ın yanına geldikleri yerde başlıyor, Hazel'ın rüya sahnesinin sabahında bitiyor (bu sefer rüya değil merak etmeyin fbjsdfds)

İkinci partı yazınca atarım. Bu kısım bile çok uzun sürdü ve ikinci kitabı çok boşladım çünkü kusura bakmayın.

---------------------------

Hazel'ın bakış açısından:

"İyi olduğunuza eminsiniz, değil mi?" Scott cipe bindiğimizden beri belki yüz kez sorduğu soruyu tekrarladı. Onu okulda bulduktan ve bize neler olduğunu anlattıktan sonra Stiles bizi eve bırakmayı teklif etmişti.

Arka koltuktan hafifçe eğilerek ön koltukta oturan Scott'ın omzuna elimi koydum. "Daha kaç kere söylememiz gerekiyor. İyiyiz. Derek amcası ile dövüşürken Stiles'la birlikte dışarı çıktık."

Şey. Teknik olarak ben onu dışarı çıkarmıştım. Ama şu anda bununla övüneceğim bir durumda değildik.

"Sevindim." Scott derin bir nefes alarak arkasına yaslandı. "Hâlâ az önce yaşadıklarıma inanamıyorum."

"Bende." koltuğunun arkasına geçerek kollarımı boynuna sardım. Elleriyle ellerimden tutarken birini dudaklarına götürerek ufak bir öpücük kondurdu. Başımı omzuna yasladım.

Bir süre sessizce yola devam ediyoruz. Scott kaşlarını çatarak Stiles'a dönüyor. "Sen neden konuşmuyorsun?"

"Ha?" ona kısa bir bakış gönderdi, "Efendim?"

"Neden konuşmuyorsun diyorum. Normalde bu durum için söyleyeceğin bir yığın şey olurdu. Çok sessizsin."

"Ah, nasıl söyleyeceğimi düşünüyordum."

"Neyi nasıl söyleyeceğini düşünüyordun?" Scott sordu. Kaşlarımı çatıyorum. "Bize bir şey mi söylemek istiyorsun?"

Stiles'ı uzun zamandır tanıyordum ve panik yaptığı anları görmüşlüğüm çok vardı. Ama ilk defa kendisini bu kadar panik halinde ve telaşlı görüyordum. Büyükçe yutkundu, o kadar büyüktü ki sesini rahatlıkla duyabiliyordum. "Hiç-hiçbir şey."

"Vay, biraz sakin ol. Kalbinin atışını rahatlıkla duyabiliyorum. Biraz daha bu şekilde devam edersen kalp krizi geçirebilirsin."

"Ben iyiyim." derin derin nefesler alıyor. Korkuyla bir elimi serbest bırakıp Stiles'ın omzunu tutuyorum, "Stiles, iyi misin? Panik atak falan mı geçiriyorsun?"

"Hayır, hayır, hayır. İyiyim." omzuna koyduğum elimin üstüne elini bırakarak hafifçe okşadı. "İyiyim ben."

"Tamam, öyle diyorsan." gülümsedim. Vites değiştirmek için elin çektiğinde ikisini de rahat bırakıp arkama yaslandım.