under the same sun, minsung

02 • but if you never try, you'll never know

Şubat ayı, mevsimin son soğuk rüzgarlarını estirirken üşümemek adına omuzlarını kaldırıp kafasını boynuna doladığı kırmızı atkıya biraz daha gömdü Minho. Sıcak mevsimleri sevmediği gibi soğuk olanlardan da pek hoşlanmazdı çok çabuk hasta olduğu için. Ne zaman ki en sevdiği mevsim sonbahar kendini kışa bırakmaya başlar işte o zaman gardırobundaki tüm kıyafetlerini kışlıklarla değiştirir, vitamin stoklarını yenilerdi. Bu mevsimde de aynı şeyleri yapmış şubat ayına kadar geçen ayları hasta olmadan geçirmeyi başarmıştı. Bahar kendini göstermeden önceki son haftalarda da hasta olmaya hiç niyeti yoktu. Varış noktasına yaklaştığında dikkati önünde yürüyen gencin sırt çantasındaki küçük anahtarlığa takılmadan önce zihninde olan son şeyler soğuğa dair kendi içinde yaptığı ufak isyanlardı.

Köşeyi döndükten sonra karşılaştığı ve arkasında kaldığı için de tam yüzünü göremediği gencin sallanan anahtarlığı tanıdık geldiği için bütün dikkatini figürün ne olduğunu çözmeye odaklamıştı. Attığı her adımda bir sağa bir sola sallanan anahtarlıkta seçebildiği tek şey pembe rengi olduğu için bıkkınlıkla soğuk havaya bir nefes verip adımlarını hızlandırdı ve anahtarlığa biraz daha yaklaştı. Gözlüklerini yanına almadığı için kendine kızarken kafasını önündeki gencin çantasına soktuğunda sonunda figürün ne olduğunu çözebilmişti.

"Anya!"

Figürün ne olduğunu çözmüştü çözmesine ancak anın heyecanıyla yaşadığı aydınlanmayı sesli bir şekilde dile getirmesi önünde yürüyen gencin birden durup arkasına dönmesine sebep olmuştu. Gencin neredeyse çantasının içine girmiş olan Minho kulaklarında hissettiği ateşi görmezden gelmeye çalışarak olduğu yerde doğrulup arkasını sönmüş gencin yüzüne doğru çevirdi bakışlarını. Aniden yakınında duyduğu sesle ürkmüş olduğu omuzlarının çenesine doğru kalkmasından belli olan gencin bakışları Minho'nunkilerle kesiştiğinde ikisi de birkaç saniyeliğine durup birbirlerine baktılar. Minho'nun gözleri gencin çekingen bakışlarında ve üzerinde minik bir noktayı andıran ben olan hafif tombul yanaklarda gezindiğinde zihninde belirmeye başlayan silüetle beraber parmağını karşısındaki gence doğrulttu.

"Han- Han Ji... Uhm..." Sesi sonlara doğru kısıldığında Minho isim hafızasının kötü oluşundan dolayı içinden kendi kendine bir azar çekti. Minho'nun iç savaşı sürerken karşısındaki genç de sonunda keskin yüz hatlı sarışının kim olduğunu hatırlamış olacak ki gergin omuzlarını düşürüp Minho'nun kekelemelerine son vermek adına ona cevap verdi.

"Sung. Han Jisung. Han Jiwon'un kardeşi."

"Ah! Doğru. Han Jisung." Minho parmağını şıklatıp karşısındaki gence minnettar bir gülümseme verdi. "Lee Minho ben de. Han Jiwon'un sınıf arkadaşı." Jisung'un kendini ablası üzerinden tanıtışına karşı o da kendini Jiwon üzerinden tanıtarak sadece kendinin anladığı bir espri yapmışçasına sessizce kıkırdadı. Omuzları rahatlamış olsa da karşısındaki ablasının arkadaşı olan yabancıya karşı hala hafif bir gerginliği üzerinde taşıyan Jisung, sarışının gülümsemesiyle karşı karşıya geldiğinde kendine hâkim olamadan Minho'ya eşlik etmeye başladı. Birlikte paylaştıkları kısa süreli gülüşme ortamdaki yabancı hissi dağıttığında ikilinin gözleri havada kesişti.

"Okuldan erken mi çıktın?" diye sordu Minho garip bir sessizlik oluşmaması adına. Karşısındaki gencin elleri sırt çantasının askılarını bulduğunda bakışları da Minho'nunkilerden çekingence ayrılmıştı. Cevap beklerken bir süre bu bir anda karşılaştıkları ilk andaki çekingen ve ürkek halini andıran genci izledi kırmızı atkılı olan. Montunun açık kalan yerinden görünen okul üniformasının lacivert ceketinde tek bir kırışıklık bile yoktu, bütün düğmeleri tek tek iliklenmiş kıyafetinin her yerinden karşısındakinin oldukça sakin ve düzenli bir öğrenci olduğu anlaşılıyordu. Öyleyse neden karşılaştığı iki seferde de okulun bitiş saatinden çok daha erken bir zamanda okulda olmadığını merak etti Minho. Cevabını bildiği bir soruyu sorma nedeni de bir anlık merakıydı zaten.