𝙑𝙞𝙡𝙡𝙚𝙩𝙩𝙚 / 𝗞𝗼𝗼𝗸𝘃

𝟕 (𝐅𝐢𝐧𝐚𝐥)

جواب دادم: بله. خیلی هم جدی. تمام تلاشم رو می کنم پول پس انداز کنم.

_ ممکنه دل تون برای من تنگ بشه... احساس تنهایی بکنید... ؟

بله، همینطور بود، اما گفتم سعی می کنم طاقت بیاورم.

با صدای آهسته گفت: دلم می خواد براتون نامه بنویسم.
کمی مکث کرد و بعد مردد ادامه داد: اما با این اوضاع و احوال مطمئن نیستم، نامه ها صحیح و سالم به دستتون برسن.

گفتم: وقتی شما نامه بنویسید، حتما به دست من میرسه. ده تا مدیر و بیست تا خانم ناظم هم نمی تونن جلوش رو بگیرن.

بی اراده لبخندِ پررنگی بر لبانش آمد و دستم را محکم تر در دستش فِشُرد. داشتیم از راهی طولانی برمی گشتیم. رسیده بودیم به وسط یک محله اعیان نشین که خانه هایش بناها ی چشم گیر داشتند.

جونگ کوک کنار درگاه سفید یک ساختمان بسیار تمیز ایستاد.
ازم پرسید: یه سر اینجا بزنیم؟

در نزد، بلکه کلیدی از جیبش درآورد و در را باز کرد و بلافاصله هم وارد شد. مرا دعوت کرد که بروم تو، و بعد در را پشت سرمان بست.

هیچ خدمتکاری سر و کله اش پیدا نشد. راهرو بلند بود.

از راه پله ی کنده کاری شده بالا رفتیم و توانستم نگاهی بیندازم به دو اتاق خواب دنج و قشنگ. آخر سر هم برگشتیم پایین و
مقابل در بزرگ تری ایستادیم که هنوز باز نشده بود.

جونگ کوک کلید دیگری از جیبش درآورد و چرخاند توی قفل. در را باز کرد و مرا فرستاد تو.
و گفت: حالا بفرمایید اینجا!

اتاق جاداری دیدم که بسیار تمیز بود، اما در مقایسه با اتاق های قبلی اسباب و اثاث چندانی در آن به چشم نمیخورد. روی کف چوبی تمیزش فرش نینداخته بودند. دو ردیف میز و نیمکت داشت که وسط آن ها خالی بود و به سکویی می رسید با میز و صندلی معلم.

تخته سیاه بزرگی نیز به دیوار وصل بود. دوتا نقشه جغرافیا هم روی دیوارها دیده می شد. توی پنجره ها چند گیاه مقاوم گل داده بودند. خلاصه، آنجا کلاس کوچکی بود... کامل، تر و تمیز، مطبوع.

پرسیدم: پس اینجا مدرسه ست؟ مال کیه؟ نشنیده بودم که تو این محله مدرسه ای هست.

گفت: لطف می کنید این چندتا جزوه و بروشور رو بگیرید؟ اینها باید توزیع بشن.

از جیب کتش بسته هایی درآورد و داد به من. نگاه کردم و خواندم... با حروف و جوهر قشنگی این نوشته چاپ شده بود:

"دبیرستان روزانه تیزهوشان. شماره ۷ ،محله کلوتیلد. با مدیریت آقای تهیونگ کیم."