Please niet haar broer!

Hoofdstuk 3, Anouk

Ik straal van geluk als ik de moeder van Mila hoor roepen voor het avondeten. Het water loopt me in de mond, het eten hier is zo goed. De ouders van Mila zijn altijd al extreem gastvrij geweest richting mij. Ze zijn betere ouders dan m'n eigen.
"Heb je honger?" vraagt Mila
"Altijd."
Zodra we Mila's kamer uitstappen ruik ik een geweldige mix van geuren, ik probeer er uit te halen welke het zijn. Ik identificeer vooral een intense knoflook geur. Fuck yes. Ik hou van knoflook.
"Marcus kom!" Mila haar stem tettert in m'n oor.
Terwijl we de gang doorlopen gaat opeens een kamerdeur open. Ik schrik van de plotselinge dichtbij staande Marcus. Ik kijk geschrokken omhoog en ik sta oog in oog met de broer van Mila. Ik zie nu pas hoe blauw zijn ogen eigenlijk zijn. Niet fel, maar zacht, als een donkere oceaan met heel veel diepte. Daarnaast wimpers om jaloers op te zijn. Waarom hebben jongens altijd de mooiste wimpers.
"Anouk?"
Zijn diepe stem dringt tot mij door.
"Ja?"
"Je staat in de weg."
Ik schrik en realiseer nu pas dat ik al veel te lang recht voor zijn neus sta te staren. Ik zet snel een stap achteruit en loop gauw de gang door naar de woonkamer. Ik voel m'n wangen branden en besef me dat ik sowieso knalrood moet zijn. Jezus Anouk get it together.
"Wat was dat?" hoor ik Mila fluisteren achter me.
Ik reageer niet, nog steeds iets te beschaamd.
De woonkamer is geweldig ingericht. Een grote bruine hoekbank met daarnaast een gematchte stoel. Een pastel geel kleed met daar bovenop 2 kleine koffietafeltjes. Maar vooral, overal planten. De moeder van Mila is gek op planten en verzorgt ze als de beste. Sommige planten staan hier al zolang ik me kan herinneren. Mila's vader moet haar vaak tegenhouden om nog meer te kopen.
Ik ga gehaast aan de tafel zitten en glimlach naar Mila's moeder die een grote ovenschaal met Lasagna neerzet. Meteen vergeet ik alles wat er gebeurd is. M'n maag begint te knorren.
"Anouk het is geweldig dat je er weer bent, we hebben je ontzettend gemist!"
Mila's moeder is ontzettend mooi, haar haar is donkerbruin in tegenstelling tot de blonde haren van Mila. Ze hebben wel dezelfde blauwe ogen. Net als die van Marcus.
Stop waarom denk ik daar aan.
"Dankjewel dat ik mag komen!"
"Geen probleem, je weet dat je altijd welkom bent!"
Marcus komt de woonkamer binnenlopen. Hij weigert me aan te kijken.
"Oké genoeg aandacht voor Noukie, mijn beurt!"
Ik lach om Mila, typisch weer.
Mila begint een uitgebreid verhaal te vertellen hoe elke docent op school tegen haar is, maar het lukt me niet om te focussen. Ik prik met m'n vork in de lasagna en hoe veel honger ik eerst ook had het lukt me niet om een hap te nemen. Ik probeer subtiel te kijken hoe Marcus zich voelt. Hij zit hulpeloos naar z'n bord te staren en luistert net zo veel naar Mila als ik. Wat zou er omgaan in zijn gedachten.
Hij is altijd gewoon de broer van Mila geweest. Ja hij is knap, maar je mag mensen gewoon knap vinden toch. Ja hij is mijn type, dus? Hij heeft gewoon het perfecte 'messy hair' waar iedereen altijd over praat. Hij heeft een soort lichte sproeten over z'n prachtige neus en een ongelooflijk scherpe kaak lijn, zou bijna bang zijn om mezelf te snijden in zijn buurt. Een intense mysterieuze blik hangt altijd op zijn gezicht waar je naar toe getrokken wordt door nieuwsgierigheid. Zijn ogen heb ik het al over gehad, het is bijna buitenaards.
"Anouk?"
Ik word wakker uit m'n gedachten.
"Huh?"
Mila's moeder lacht. "Ik denk dat ze een beetje moe is! Het is oké hoor je mag naar boven als je klaar bent, je hoeft niet te wachten dat weet je."
"Oh sorry, het was een lange dag."
"Je logeerkamer staat al op je te wachten."
"Heel erg bedankt voor alles," zeg ik terwijl ik opsta, ik kijk Mila aan. "Ik zie je zo wel."
Ik glimlach dankbaar.