Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gitmeme izin ver." Dedim. Düşünmeden. Ardından devam ettim, katilin başı yana düşerken, beni dinliyordu. "Benim nefesim bana yetmiyor. Seni kurtaramam."
Birkaç saniye öylece durduk. Gözleri yüzümde dolandı, dolandı. Nereden geldiğini bilmediğim bir gölge kirpikleriyle kavuşup gözlerini karanlıkta bıraktı. Yine aklından neler geçiyordu, bilmek ne zordu. Onu bilmeye çalışmak bile nasıl bir zulümdü.
"Hayır. Ben senden ruhumu kurtarmanı istemiyorum Hazan. Onun için artık çok geç." Karanlıkta kalmış gözleri anlamadığım bir parıltıyla parladı. "Sen yalnızca bana özgürlüğümü vereceksin."
"Karşılığında ?"
"Sana hayat vereceğim."
Tanrı misali konuşmaları karakteri hakkındaki parçalı fikirlerimi tamamlıyordu. O her şeyden, herkesten üstündü. Onu kimse istediği şeyden alıkoyamaz ve durduramazdı. İstediği her şeyi alacaktı.
Oyununa ayak uydurdum. Meydan okudum. "Vereceğin hayatı istemiyorsam ?"
Sol kaşı, bir şeyden gerçekten zevk aldığını gösteren bir işaret olarak havaya kalktı. Burnundan verdiği bir nefesle birlikte güldüğünü tahmin etmiştim. Belki de sonumu getirecek olan bu adamın aklıyla oynamak ne denli doğru bir hareketti, bilmiyordum...
Karşımdaydı, tüm asaletiyle, kusursuzluğuyla bana bakıyordu. Titredim. Titrediğimi görmüş olsa gerek kaşları çatıldı. Tebessüm etti.
"Ölmeyeceksin. Ben istediğimi alana dek işe yaramaz bedenin benim için nefes alacak Hazan."
