Anyamian - SPY X FAMİLY -

9 - Biraz Daha Zeki -

Bu sefer uzatmadan hikâyeye geçeceğim. Oy vermeyi unutmayın. <3

ー

Ortaokul da olalı çok da olmamıştı. 1. sınıftık ve Damian'nın ünü gittikçe artıyordu. Hepsi beni kurtarması sonucu oluşmuştu. Mezuniyetten sonra çok görüşmüyorduk. Çünkü sınıflarımız ayrılmıştı. Ben sınavlarım da düşük aldığım için sıradan bir kademeye girerken Damian ve Becky özel seviyedelerdi. Becky normalde onun bir alt sınıfına gidecekti ama son sınavlarında çok gayret ederek Damian ile aynı seviyeye ulaşmıştı. Tabi Becky chan ile hala en iyi arkadaştık. Sürekli onun sınıfına gider onunla sohbet ederdim. Damian'ıda o zamanlar görürdüm ama aramızda konuşma geçmezdi. Sadece zihinden onunla kendi kafamdan tartışırdım. O düşünür bende içimde o duymasa bile cevap verirdim.

Bu 4 sene çok çalışmalıydım 1. Nedenim stella kazanmaktı 2. Nedenim ise çalışıp özel seviyeye gelip tekrardan B planının yürürlülüğünü sağlamaktı. Bay Desmond ne kadar bekler bilmiyorduk bu yüzden hızlanmalıydım. Artık ilkokul çocuğu gibi kafam çalışmıyordu. Daha da akıllanmıştım. Tabiki de bu akıllanmanın sonucu şu karara vardım. Sınıfımda çoğu kişi benim gibi alt seviyeli öğrenciler. Bu demektir ki zihin okumam bir işe yaramayacak. Bu yüzden ders çalışmalı ve diğerlerinin zihninden ziyade kendi zihnime güvenmeliyim.

Chichi hala zihin okuyabildiğimden habersiz. Onlara söylemeyi çok istiyordum ama bu çok tehlikeli olurdu. Onlara güveniyordum. Nede olsa zihinlerinden geçenleri de biliyordum. Ama aynı zamanda chichi'nin iş için her şeyi yapabileceğini de, maa'nın işleri tehlikeye atmak istemeyeceğini de biliyordum. Her ne kadar maa benim yanımda dursa da bunu chichi içinde söyleyemezdim ama gene de ikisinden de sevgi görüyordum.

Şuanlık...

"Becky chan sınıfım çok sıkıcı. Sen olmayınca konuşucak kimse olmuyor"

Sağ elini - orta ve işaret parmağını - alnıma vurdu.

"Oi! (Hey)"

İki elimle alnımı ovuşturdum. Acımamıştı ama gene de hissiyatı kalmıştı.

"Daha iyi böylelikle derslerini dinlemiş olursun"

"Demo (ancak/ama)..."

Susmayı tercih etmiştim ne desem de işe yaramazdı. Sonuna kadar haklıydı. Ben bunları söylenirken ellerimi indirmiş masaya yaslamış üzerine de kafamı koyup sağa çevirmiştim.

"Haklısın"

Egolu bir şekilde gerindi.

"Tabiki de haklıyım."

Tebessüm etmekle kalmıştım. Gözlerimi kapadım. Üzerimde bir ağırlık hissetmemle Becky'nin kafasını bana yasladığını anladım. Bir süre öyle durduk bende o süre içerisinde etraftaki insanların seslerine odaklandım. Her ne kadar konuşmasak bile gene de Damian'nın davranışlarını inceliyordum. Ona nasıl yaklaşabilirim diye bakınıyordum.

En son o yöne baktığımda arkadaşlarıyla sohbet ediyordu. Zihnimi onun zihnine odakladım.

ーNeden bu sınıfa geliyor. Onun yeri burası değil ki. Bu aralar sürekli onu görüyorum. Okulun her köşesinde, sürekli karşıma çıkıyor ve artık canımı sıkmaya başladı.ー

Bir süre düşünmeyi bıraktı. Bu imkanlımıydı. İnsanın zihninden sürekli bir şeyler geçmezmiydi. Kafamı hareket ettirince Becky üstümden kalktı kafamı kaldırıp Damian'nın olduğu yere baktım gözleri bana dönüktü mantıklıydı. Benim hakkımda düşünüyorsa bana bakacaktı. Bir süre birbirimizle bakıştık. İlkokulda böyle durumlarda Damian gözünü çekerdi. Demo (ama) bu aralar ikimizde gözlerimizi kaçırmaz olduk. Ben onun ela gözlerine oda benim yeşil gözlerime bakardı.