SÜRGÜN ( 1001 ) ( TAMAMLANDI✔️)

S.9 Beni arıyor

Volkan Karadağlı'nın kucağında çıktım hastaneden.

" Bırak artık.
Kendim yürürüm, bu bir.
Seninle gelmek istemiyorum bu da iki."

Birden durup çatık kaşlarına eşlik eden kara gözlerini dikti gözlerime.

" Kesin kafanada darbe almışsın sen!"

" Ne? "

Yürümeye devam etti.

" Hava atmakta üstüne yok ama akıllı olduğun söylenemez.

" Ne?" dedim yine.

" Şu haline bir bak.
Kamyon çarpmış gibisin. Morarmadık yerin kalmamış. Üstelik seni öldürmek isteyen birileri var. Hastaneye kadar girmişler.
Peşindeki kim ve neden peşinde onu da bilmiyorsun. Onları görmemişsin bile. Gece yarısı bu halde evine gidemezsin. Seni takip ediyorlarsa eve gelip aynı şeyi yeniden yaparlar. Hatta bu sefer öldürürler. Bu yüzden iyileşene kadar benim evimde kalacaksın. Sonrasına bakacağız."

Sözlerine şaşırsam da,

" Diyelim öyle.
Bundan sanane.
Neden yardım ediyorsun bana?"

Gözlerime baktı.

" Bana iki kere yardım ettin. Geçicide olsa ağrılarımdan kurtardın. Bu yüzden yardım ediyorum diyelim.

Şimdi. Sessizce bin şu arabaya."

diyerek arabanın yanına gelip yere indirdi. Ben hareketsiz beklerken,
başı ve gözleriyle bin işareti yapsada kıpırdamadım. Bu sefer kolumdan tutarak arabaya tepti resmen.

" Bin dedim sana! "

Zorla oturtulduğum yerde kendi kendime homurdanırken oda diğer kapıdan girip yanıma oturdu.

" Gidelim Servet."

" Tamam abi."

Hastane önünden hareket eden araç az sonra trafiğe girerek ilerlerken sessizce dışarıyı izliyordum. Bir ara saniyelik bir bakış attığım Volkan ise bacak bacak üstünde bir kolu göğsüne dayalıyken bir eli çenesinde kısık gözlerle boşluğa bakıyordu. Düşünüyordu...
O anda aklıma gelen şeyle,

" SEN.! " Dedim, yönümü yanımdaki adama dönerek.

Onunda aklına birşey gelmiş olmalı ki işaret parmağını bana doğru uzatarak ve benimle aynı anda bana bakarak,

" SEN.! " Dedi oda.

Aynı anda aynı kelimeyi söyleyerek birbirimize bakmıştık.

" Önce sen.." Dedi.

" Sen söyle." Dedim.

Sinirle, " Söyle! " Diyince

" Ihıımm.." diyerek genzimi temizledim önce.

" Ben en son evimde ve yalnızdım.
Nasıl geldim buraya ve neden seninle muhatap oluyorum şuan? "

" Evine geldiğimde seni yaralı ve baygın buldum."

Yüzü cama dönük konuşuyordu

" Alıp hastaneye getirdim hemen. "

" Evime mi?
Evime mi geldin?
Neden? "

" Ücretini verip bir daha gelmene gerek yok diyecektim."

O zaman hatırladım dün geceki eğlenceli sohbetimizi. Boynuna baktım dişlerimin izleri nerdeyse geçmişti. Artık daha iyiydi ve yürüyordu. E yinede yalandan da olsa şaşırmam gerekiyordu.

" Bi dakika. Ama sen..
Nasıl yürüyorsun?
Nasıl bu kadar hızlı kalkabildin? "

Dedim yalandan bir şaşkınlıkta ekleyerek. Sonra devam ettim.