Bir gün, başınıza gelmemesini umduğunuz şeyler yaşamaktan kaçınamayabilirsiniz. O zaman, kendinizi hiç istemediğiniz uç bir noktada bulurdunuz. Ben, lisanslı dövüşçü, Harry Styles. Yanlış bir hamle yapmamın bedelini hapse düşerek ödemem gerekiyor.
D...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yıllardır yaşadığım bu devasa Kansas şehrinde olmak istemeyeceğim bir noktadaydım. Ford County Hapishanesi, daha koskoca zırhlı otobüsle bahçesine girdiğimde tüm hücrelerimi gerginlikle ele almıştı. Midem kasılmış, tel örgülü duvarlarından gözüken bu taş yığınına korkuyla bakmıştım.
Sinekkaydı tıraşı olmuştum. Uzatmaktan memnuniyet duyduğum saçlarım buraya gelir gelmez kesildiği için, artık birkaç santim uzundu yalnızca, üzerimde de turuncu bir tulum vardı. Arkamdaki gardiyanla kalacağım koğuşa ilerlerken, bileklerimi sıkan kelepçe ayriyeten midemi de kasıyordu sanki. Dolayısıyla, koridor boyunca yanan floresan lambalar pek de içimi açmıyordu.
Koğuşa girdiğimizde birçok göz bana döndü. Kaldığım koğuş büyük bir alandan ve iki kattan oluşurken, tek kişilik hücreler demir kapıların ardında mahkumları bekliyordu. Orta alan genişti. Böylece karşılıklı hücrelerin arasında yaklaşık beş altı metre var gibi görünüyordu. Bu orta alanda birkaç adet de dörtlü masalar vardı.
Aslında bu tek hücreli demir kapılar açıktı ve koğuşun ortasına konmuş birkaç masada insanlar oturmuş veya odalarından başını çıkarmış hâlde gözlerini bana dikmişlerdi. Bir dövüşçü olduğumdan bakışların hedefi olmak gerildiğim bir durum olmamıştı, ancak buradaki atmosferin ağırlığı sebebiyle insanların karanlık bakışlarından fazlasıyla rahatsız olmuştum. Yine de etrafımı izlemekten çekinmedim.
Alt katta karşılıklı konmuş iki güvenlik kamerası vardı. Koğuşun başka neresinde kamera vardı, bilmiyordum. Bana ayırılmış küçük odaya girdiğimde beni bir yatak, klozet, lavabo ve yatağın üzerindeki birkaç parça kıyafet karşılamıştı. Mahremiyet çoğunlukla umursadığım bir şeydi, neyse ki odada güvenlik kamerası yoktu. Aslına bakılırsa bulunduğum hapishane yeterince güvenlikli ve bulunduğum koğuş da fazla ağır suçlara karışmış mahkumların bulunduğu bir yer değildi. Eh, maliyeti yüksek olan güvenlik kameralarının da tek kişilik hücrelerde olması pek de mantıklı olmazdı.
"Artık burası yeni meskenin," dedi gardiyan. Ona döndüm. Siyahiydi. Saçlarını sıfıra vurmuştu ve benden birkaç santim daha uzundu. Kırk yaşlarında gözüküyor olsa da yapılı ve dinamik bir havası vardı.
"Bu kapı," diyerek, odanın demir kapısını işaret ettim. Üst kısmında açılır-kapanır demir sürgülü bir pencere vardı. "Hep böyle açık mı olur?"
"Hayır. Şimdi açık hava saati. Saat bitince kapıları kilitleriz. Yeni ev arkadaşlarınla tanışmayı tercih edebilirsin."
Sırıtarak yanımdan ayrıldı. Gardiyanlardan üstün performanslı bir dayanışma beklemiyordum zaten. Sessizce yatağa çöküp etrafı inceledim. Keskin bir küf ve rutubet kokusu vardı ama en azından her şey temiz ve yeni görünüyordu. Dövüş lisansım ve iki yılım elimden alındığı için üzülmek yerine, bu özellikteki bir odaya sevinmem mi gerekiyordu acaba?
Buraya düşme nedenimi detaylıca düşünmek istemiyordum, dolayısıyla siz de hapishanede olmamın asıl sebeplerini bilmiyordunuz. Hapishaneye düşme nedenimi düşündükçe midem bulanacaktı, açıkçası, ayrıntılı bir şekilde düşünmesem bile bulanmayı başarmıştı. Bu düşüncelerle midem kasılırken kaşlarımı çattım ve derin bir nefesle bu histen kurtulmaya çalıştım.
