My Pervert Roommate (COMPLETED)

Chapter 15

Do you feel better now as she fall to the ground..

Well I tell you my friend, one day this worlds goin’ end..

As your lies crumble down.. a new life she has found.. ♪♪

 

 

Tinignan ko naman kung sino yung tumatawag sa phone ko. It turned out na unregistered number..

“Hello?”

[Selena, baby.. I miss you.]

 

“Dad!! Omg. I miss you too. How are you?”

 

[Me and your mom are good. You?] Ang cool talaga nitong daddy ko. Baket kasi hindi siya kagaya ni Mom? 

“Better. Ngayon mo lang ako tinawagan!”

 

[Sorry baby. Busy. Anyway, here’s your mom..]

[Selena..]

“Hi Mom.”

 

[How are you doin there?]

 

“Doin better.” Walang gana kong sagot sa kanya. Hindi kami close. Eversince, namatay yung kuya ko. Hindi ako only child. I have an older brother. Sadly, he’s dead already. I was only 5 years old that time and he’s 15. Namatay siya because of car accident.

[Glad to hear that. Anyway, behave yourself. I don’t want to hear any crap that you’re doing there. Understand?] What’s new? Lagi siyang ganyan. PERFECTIONIST. Ayaw niyang gumagawa ako ng bagay na hindi kina-aayunan ng gusto niya. Napatingin lang ako kay Clyde. Nakalimutan kong katabi ko pala siya. Nadadala nanaman kasi ako ng emosyon ko nagiging mahina ako pag kausap ko ang parents ko.

“Yes mom. Is there anything you wanna say?” As usual, hindi niya ko namiss. Kakausapin lang naman niya ko para pagsabihan ako eh. What else is new?

[Yes. Your dad will be going there to visit you. Maybe next next week.] Nagulat naman ako sa sinabi niya.

“And you’re coming with him?”

[No. I have tons of things to do. Sige na. Bye. Behave.] Then she hang up. Ang galing ng nanay ko noh? Obvious na nag-aalala talaga siya sakin.

  

“Se, are you alright?” Tanong ni Clyde sakin. Ngumiti lang ako sa kanya. Ang bigat nanaman sa pakiramdam. Yung tipong lahat ng gawin ko, hindi pabor sa ina ko.

“Hindi mo kailangang magpanggap sa harap ko, Se. Kwento lang. I’m ready to listen, always.” Hinawakan niya lang yung kamay ko. Somehow, napangiti ako. Yung ina ko kasi, nakaka-bitter lang.

“Alam mo ba.. I always thought kung masaya siguro kami lalo kung nandito si Kuya.” Nabigla ata si Clyde. Oo. Hindi naman niya alam na may kuya ako. Ang sabi ko nga, ONLY CHILD LANG AKO. Simula kasi ng mamatay si Kuya, yun na yung tumatak sa isip ko. yung, AKO LANG.

“May kuya ka?” Tumango lang ako sa kanya and smile bitterly.

 

“Yes. But he’s dead already. Nakaka-bitter lang ng sobra pag naaalala ko. I was at the age of 5 when he died. My mom told me na ako daw yung pumatay sa kanya. Can you imagine it? A 5 years old kid was being accused of killing his own brother. Ang sakit nun. Ang bata ko pa pero itinatak na sakin ng mom ko na ako ang dahilan kung ba’t namatay si kuya. Nasa park kasi kami nun. That’s what I remember. Tatawid na dapat kami ni kuya pero may mabilis na kotseng papalapit pala samin. Wala siyang nagawa kundi ang itulak ako. And sadly, siya yung nabangga.” Hindi ko napigilan pero umiiyak nanaman ako. Ang sakit kasi halos ilang taon akong naging manhid. Pero ngayon, eto ako, nagiging mahina nanaman. Hinawakan lang ni Clyde yung kamay ko.

“Go on.. ilabas mo lang lahat yan. I’m here, baby.” Pinunasan niya lang yung walang katapusang pagpatak ng mga luha ko..

“That’s the story kung ba’t namatay si kuya. Kung ba’t ako ngayon yung sinisisi ni mom sa nangyare. Alam ko namang masakit yun. Akala ba niya hindi ako nasasaktan? Thankful na lang ako kasi nandyan pa si dad. He’s been with me, at my side nung panahon na halos isumpa ako ng mommy ko. Hanggang sa lumaki ako. Wala siyang paki-alam sakin. Isa akong malaking DISAPPOINTMENT para sa kanya. I’ve done all my best para i-please siya. Pero wala eh. Ganun pa din. Alam mo bang wala man lang akong childhood memories? Yung tipong kagaya nung mga bata na nasa labas ng bahay naglalaro, nakikipag-kaibigan. Wala ako nun. Ni hindi ko nga alam yung feeling. Lagi lang akong nasa bahay, workshop and all. And up until now, wala man lang akong maalalang magandang bagay na pwede kong ipagmalaki sa iba. Ang sakit, ang hirap. Yung tipong binigay mo na lahat, pero kulang pa rin pala.” Umiiyak lang ako. Habang yakap-yakap ako ni Clyde. I’m very thankful that he’s here.

“Sssh. Hindi mo kasalanan kung ba’t namatay ang kuya mo. After all, it wasn’t your choice. You can’t please everybody, Se. Hindi naman kasi lahat ng bagay makokontrol natin. Siguro nga masyadong mahirap lang sa mom mo yung nangyare and up until now, she still can’t accept the truth. Pero sabi nga, time heal all wounds. Hayaan mo muna siya. Intindihin mo lang. Time will come, siya naman ang iintindi sayo. Hindi mo kailangang gumawa ng bagay na sa tingin mo ikatutuwa niya pero hindi mo naman ikasasaya. Gawin mo yung bagay na gusto mo. Maging tapat at totoo ka muna sa sarili mo bago mo i-please ang iba. It’s not about being selfish. May mga bagay sa mundo na kailangan mong enjoyin at makisakay lang. dahil sa bawat ikot ng mundo, kasama ka. At ang dapat mo lang gawin, maki-sakay at mag enjoy.” Hindi ko maisip na ang isang Clyde kayang magsabi ng mga ganyang bagay. Natutuwa ako kasi nasa tabi ko siya.

“Thank you..”

 

 

“Any time. Wag ka ng umiyak. Di mo bagay.”

 

“Nang-asar pa! Tss.”

 

 

“Joke lang eh. I-rape na tlga kita.”

 

“Wag kang maharot diyan. Baka ako pa mang rape sayo ngayong nag-iinit ang buong paligid ko.”  Oh! Walang ibang ibig sabihin yan. Ang gusto ko lang iparating, Mainit kasi, hot ako. Yun lang. wag kayong excited.