Why Love? // Simpson ✔

Epilog

~Narrator~

Mijały dni, tygodnie, miesiące. Bradley każdy dzień spędzał przy łóżku Holly. Marianna i Paul przychodzili co drugi dzień, a chłopacy z zespołu wpadali codziennie na godzinkę, dwie. Zmienili się, dojrzeli. Nie byli już tymi samymi chłopakami co kiedyś. Śmierć Will'a i Dan'a i śpiączka Holly dała im do myślenia. Szczególnie chłopakowi o brązowych lokach. Czuł się i wyglądał jak wrak człowieka.

Ten dzień był taki sam jak pozostałe od miesiąca. Chłopacy przywieźli Bradley'a do szpitala. Weszli z nim na odpowiednie piętro i skręcili w odpowiedni korytarz. Zobaczyli dwie postacie siedzące na przeciwko sali w której leży Holly. Był to Paul i Marianna. Zaniepokoiło to Simpsona jak i resztę. Szybko podeszli do pary.

-Coś się stało?-Connor wyprzedził bruneta.

-Obudziła się.-powiedziała ze łzami w oczach mama dziewczyny. Oczywiście były to łzy szczęścia. Bradley'a twarz nabrała koloru, uśmiechnął się. Po raz pierwszy od wypadku. Wszyscy zaczęli się ściskać i cieszyć. Byli szczęśliwi do czasu wyjścia doktora z sali.

-Mam dobrą i złą wiadomość.-uśmiech znikł wszystkim z twarzy. Paul pokiwał głową, żeby kontynuował.-Dobra jest taka, że dziewczyna się obudziła. Zła jest taka, że nic nie pamięta.

-Nic?-szepnął Tris.

-Cz-czy ona odzyska pamięć?-wydukał Brad.

-Możliwe, ale są bardzo małe szanse na to. Była za długo w śpiące do tego odniosła spory wszcząs mózgu.-kobieta zaczęła płakać.-Szanse są bardzo małe.-po tych słowach lekarz odszedł, zostawiając ich w szoku.

-Może to i lepiej.-po dość długiej chwili odezwał się Paul.

-Co Ty bredzisz?-skarciła go wzrokiem, zapłakana kobieta.

-Gdyby się dowiedziała, że dwójka jej najlepszych przyjaciół nie żyje, do tego nasza relacja z nią. Tak możemy jej powiedzieć, że jesteśmy szczęśliwą kochającą się rodziną, a taki ktoś jak Will i Dan nie istnieją.-z jednej strony był to dobry pomysł, ale z drugie kto by chciał żyć w takim kłamstwie.

-A my? Co z tego my będziemy mieli?-zapytał Bradley.

-Kochasz ją?-spytał.

-Tak.-odpowiedział bez wahania.

-W takim razie możemy powiedzieć, że jesteś jej chłopakiem, a Wy jej przyjaciółmi.-wstał i podszedł do ściany na przeciwko.

-A co jeśli odzyska pamięć?

-Wtedy będziemy się o to martwić.-starszy mężczyzna podrapał się po głowie.

-A co z telewizją, prasą?-zapytał James. Miał rację. Co z nimi? Wiedzą o wypadku.

-Powiemy, że Holly zmarła w szpitalu.-powiedział twardo.

Minął niecałe dwa miesiące od wybudzenia Holly. Dzisiaj jest ten dzień w którym wróci do domu. Do swojego 'dawnego' życia. Wierzyła w każde słowo, które jej wmawiali. Nie umiała odróżnić prawdy, od kłamstwa. Bo jak miała to zrobić skoro nic nie pamięta?

-To co gotowa?-spytała kobieta.

-Tak mamo.-pisnęła radośnie Holly. Marianna spojrzała radosna na Paul'a.

-A gdzie jest Brad?-spytał mężczyzna.

-Pisał, że przyjdzie.-dziewczyna spuściła głowę.

-Nie martw się, na pewno przyjdzie.-koło niej usiadł Connor i pogłaskał ją po plecach.

-Jestem!-do pokoju wpadł zdyszany Bradley z bukietem białych tulipanów.

-W końcu!-jęknął James i Tris.

-Brad.-dziewczyna podeszła do chłopaka i pocałowała go w usta.

-Witaj księżniczko.-wręczył jej bukiet.-To co zaczynamy nowe życie?

-Zaczynamy.-po tych słowach cała siódemka opuściła szpital z wielkim uśmiechem na ustach. Zaczęli żyć od nowa, nie tylko Holly lecz cała grupa. Tristan, James, Connor, Bradley i Holly w jednym domu, a na przeciwko nich Marianna i Paul w drugim.

Dziękuję bardzo serdecznie za wszystkie komentarze i gwiazdki oddane na to ff. Jestem Wam bardzo wdzięczna. Słowa nie wyrażą mojej wdzięczności, soo. Zapraszam na moje inne ff i mam pytanie. Chcecie nowe ff o Ashton'ie Irwinie? Piszcie w komentarzach ^^