" အိမ်မပြန်ဘူးလား...Yoongi..."
" မပြန်ပါဘူး...မင်းဆေးရုံကဆင်းမှ
အတူတူပြန်မယ်..."
YoonGi သည် ပန်းသီးအခွံကိုစိတ်ဝင်တစား
ခွာရင်း Jiminနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်
ထိုင်လျက်။
" ငါအိမ်မပြန်ပါဘူးဆို..."
" အိမ်မပြန်ရင်...ဘယ်မှာနေမှာလဲ...
ရူးမနေနဲ့..."
" ငါဖေဖေ့ကိုစိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲ..."
ပန်းသီးစိတ်လေးကို ကိုက်ကာ
ရုပ်ပြောင်းသွားသော Jiminသည်
ကလေးလေးလို။
" ဒါဆိုလဲ...ငါ့အိမ်မှာလိုက်နေ..."
" မနေချင်ပါဘူး...မင်းအိမ်မှာနေတာကို
သိရင်လဲ ငါ့ကိုသူများအိမ်ကပ်နေတယ်ဘာညာနဲ့
နှိမ်ဦးမှာ...ဖေဖေ့အကြောင်းကိုငါသိတယ်..."
" အဲ့ဒီတော့...ဘယ်မှာသွားနေမလို့လဲ
မင်းနဲ့တော့ခက်တယ်...ငါ့ကိုရင်ပူအောင်..."
" ငါ့ကိုအရမ်းချစ်တာပဲလား..ဟင်.."
Yoongiမျက်လုံးလေးတွေနားတိုးကပ်ကာ
မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်မျက်လုံးလေးဖြင့်
အတင်းတွေ ဝင်ရောက်လာတော့
Yoongiတစ်ယောက် အသက်ရှုပင်မှားကုန်သည်။
မဖြစ်ဘူး၊ မျောသွားလို့မဖြစ်ဘူး
ဒါက ဘော်ဒါကြီးJiminရဲ့ ပြောင်ချော်ချော်
အကွက်တွေ၊
" သွားစမ်းပါကွာ...ဝေးဝေးကို..."
Yoongiသည် ပန်းသီးစိတ်လေးတွေကို
လှီးစိပ်နေရာမှ ထရပ်လိုက်တော့ Jimin
ကသဘောကျစွာ ရယ်သည်။
" ဟုတ်လား...ငါ့ကိုအရမ်းချစ်တာပဲလားလိူ့..."
တစ်ခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ဘော်ဒါကြီးYoongiကို
အသေအလဲ စနေတော့သည်။
" ပေါက်ကရတွေ မပြောနဲ့တော့ကွာ..."
သူကတော့စနောက်နေလဲ Yoongiကတော့
ရင်ခုန်သံတွေဝုန်းဒိုင်းကြဲနေတာမို့
ရှက်ရှက်နဲ့ ကုတင်ပေါ်မှ Jiminအား
ပန်းသီးစိတ်သေးသေးလေးနဲ့ မထိတထိ
လှမ်းပစ်ပေါက်လိုက်သည်။
" ချစ်တယ်မလားလိူ့...ဟင်..ဟင်..."
" တော်ပါတော့ဆိုမှကွာ... "
ဒေါက် - ဒေါက် - ဒေါက်
အခန်းရဲ့တံခါးခေါက်သံကြောင့် ရယ်မော
နေရာမှ Jiminသည် တံခါးဆီသို့လှမ်းကြည့်မိသည်။
Yoongiသည် ထိုင်နေရာမှ အမြန်လေးထကာ
တံခါးအားသွားဖွင့်လိုက်သည်။
YOU ARE READING
အရှင် ( season 2 )
Fanfictionသံသရာတစ်လျှောက် တကောက်ကောက်လိုက်ချင်။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ခ်င္။
