#çançiçekleri hashtagi ile twitter'da düşüncelerinizi benimle paylaşabilirsiniz.
Bölümleri okurken hikayenin içinde yaşamanız için Spotify Çan Çiçekleri çalma listesini (Cry of Bellflowers) dinlemenizi öneririm.
Kullanıcı adım: aurora mensis
❁
Önceki Bölümden...
Aralarında gizli bir konuşmanın devam ettiğine emin olarak onlara bakmaya devam ettiğimdeyse Azur beklenmedik bir şekilde konuşuvermişti. Sesi öfkeli ve sinirliydi. "Bunun ne işi var burada?"
Dediğini anlamam uzun sürmemişti. Azur'un memnuniyetsiz bakışlarını takip ettiğim anda onları görmüştüm. Vücudumdan tüm kanım çekilmişçesine donakalmıştım, hayal gördüğüme emindim. Neden bunların olduğunu anlamayacak kadar karışık. Elinde kocaman bir buket ile duran Deniz değildi beni şaşırtan, erkek kardeşimin gelmek için çabalayacağını biliyordum, sadece dersleri olduğu için gelmemesini istemiştim. Geri kalan kişilerdi aklımı karıştıran. İdiz burada olduğuna memnun değilmişçesine beyaz suni kürkünün içinde etrafa bakıyordu, özellikle Azur ile göz göze geldiğinde memnuniyetsizliği duyguları anlamayan ben için bile belirgin olmuştu.
Önemli olan bu bile değildi. Kalbimin dengesizleşmesine neden olan kişi babamdı. Takım elbisesinin içinde telefonuna odaklanmış dikkatli bir şekilde ilerliyordu. Yine işi vardı ama buradaydı değil mi? Benim için mi buraya gelmişti? Benim için? Bunu düşünerek heyecanlandığımı fark ettiğimde Aleksei belimde duran elleriyle ellerimi hapsetmişti kendine.
Ve aynı renge sahip olduğum gözler sonunda beni farketmişti. Telefonundan gözünü kaldırmış, saniyeler içinde nerede durduğumu bulmuştu. Beklemediğim bir şaşkınlık vardı bu bakışlarda, hatta öyle bir şaşkınlıktı ki en çok değer verdiği telefonu anlayamadığım bir hız ile elinden düşüvermişti. Yüzümde, gözlerimde, ardından bedenimde gezmişti bakışları...Bu kalabalığın ortasında bile duyabileceğim şekilde fısıldamıştı bana doğru.
"Anastasia?"
❁
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
