"ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ် အချစ်ရယ်"
"ဘာအတွက်လဲ"
"အရာရာပါပဲ"
"ကိုယ်က မင်းအတွက်ဆိုအမြဲပျော့ညံ့နေမိတယ်"
ဟီဆွန်းက သူ့လက်ချောင်းရှည်မျော့မျော့တို့အားကိုးနှင့် မျက်နှာဖူးဖူးကို သိမ်းပိုက်လာခိုက်၊ တိုင်ကပ်နာရီလက်တံလည်သံတွေကိုပါ ဖမ်းမမိနိုင်တော့လောက်အောင် ဂျယ်ယွန်း ရင်ဖိုရ၏။
ခေါင်းတစ်လုံးစာမျှ ကွာဟတဲ့အရပ်အမြင့်ကြား သိုင်းဖက်ထားဆဲမို့ တစ်ယောက်သောသူရဲ့ရင်ဘတ်ဝမှာ ဆိုက်ကပ်သော မြင်းခွာသံတို့ကို ၊
ဂျယ်ယွန်းကြားလင့်နေရတဲ့ ဤအခိုက်အတန့်က ရေတံခွန်ထိပ်ဖျားနားခြေစုံရပ်နေရသည့်နှယ် ။
အန္တရာယ်မှန်းသိလျက်နှင့်ပင် လောကကိုမေ့လို့ ခုန်ချဖို့ရာ ဂျယ်ယွန်းဝန်မလေးတော့သည့်နှယ် ။
"ကို"
"ဒါ အိပ်မက်မဟုတ်လား... "
"ကိုကိုနဲ့ကျနော် အပြာရောင်အိပ်မက်လေးထဲ အတူတူဆော့ကစားနေကြတာပဲနေမှာ"
" အိပ်မက်တစ်ခုထက်မပိုခဲ့ရင်လည်း
နိုးလာတဲ့အခါ အတိုးချပြီး ကိုယ်ဝန်ခံပါ့မယ်"
"ရှင်းမ်ကို အပြာရောင်တွေထက်ချစ်ရတာကို"
ယှက်နွယ်ခံလိုက်ရသည့် လက်ချောင်းလေးတွေထဲကနေ နွေဦးကို ဂျယ်ယွန်းထိတွေ့မိ၏ ။
လူတွေသောင်းပြောင်းဖွဲ့နွဲ့တတ်ကြလွန်းတဲ့
အချစ်ဦးပုံပြင်တွေထဲက ဇာတ်ဝင်တေးတစ်ပုဒ်
လွင့်စင်လာတာပင်ဖြစ်ရမည်။
"ရှင်းမ်"
"မင်းရဲ့ဆယ်ကျော်သက်ဖလင်ချပ်တွေထဲ
ကိုယ့်လက်ကိုပဲ ဆုပ်ကိုင်ထားပေးနိုင်မလား"
"ဆယ်ကျော်သက်လွန်တဲ့အခါမှာရော
ကိုကို ကျနော့်လက်တွေကိုတွဲဝံ့ပါဦးမလား"
ကိုယ်စီအဖြေတုန့်ပြန်မလာကြတော့သော လေထုထဲတွင် သက်ပြင်းဖွဖွရှိုက်သံတွေ နှောနေ၏။
စကားလုံးမဲ့ကာ ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားတဲ့အခန်းထဲ ရောပြွန်းနေသည့် ခံစားချက်ကြိုးကသူတို့နှစ်ဦးလုံးရဲ့ရင်ဝကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ချည်နှောင်လုထားသည် ။
YOU ARE READING
in this corner of the Blues (complete)
Fanfictionthat bluey universe we were in my first ever 🍜z ff reup+
