အသွင်ပြောင်းသားရဲလေးတွေရဲ့ မေမေ (ဘာသာပြန်)

အပိုင်း ၂

သူမနှင့် တစ်ခန်းတည်းကျသော လူအိုကြီးသည် ဆရာဝန်၏ရုံးခန်းမှ ပြန်ရောက်လာသည်။ သူမ၏ အပြုံးကိုတွေ့သော် သူ၏စိတ်အစုံသည် လွတ်ထွက်သွားပြီး ထိုနေရာ၌ပင် သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားသည်။

ယဲ့ချင်းတွင် ရပ်သပ်ရှုမောဖွယ်ခန္ဓာကိုယ်မရှိပေ။ သူမ၏အလှသည် ရိုးစင်းသည်။

သို့သော် ယခုသူမ၏ အပြုံးသည် ဆောင်းဦး၏နေရောင်ခြည်ပမာ နွေးထွေးလှ၏။ ၎င်းသည် နောက်ဆုံးတွင် လုံလောက်သည့် နွေးထွေးမှုရရှိပြီးနောက် ကန်ရေပြင်ပေါ် တိတ်တဆိတ်နှင့် ဖူးပွင့်လာသော နှင်းပန်း*လိုပင်။

တစ်ဘက်၌ မန်နေဂျာသည် နောက်ဆုံးတွင် တုံ့ပြန်လာပြီး သူမကို စတင်နားချတော့သည်။

သူ၏ စကားတို့တွင် ဤတစ်ကြောင်းလည်း ပါ၏။
"ဟုတ်တယ်။ ဒီကြားထဲ တအား အလုပ်များတာ၊ ဒါပေမဲ့ တစ်လအတွင်းမှာပဲ ပြီးသွားမှာလေ။"

"မကြာခင်ဘဲ နှစ်ကုန်တော့မယ်။ အခုနေ အလုပ်ထွက်ရင် မင်းရဲ့ နှစ်ကုန်ဘောနပ်စ် မရတော့ဘူးနော်။
တစ်နှစ်လုံး မင်းကြိုးစားခဲ့သမျှ အရာထင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး။"

"အခုနှစ်တွေထဲ အလုပ်ရှာရတာ ခက်ကခက်နဲ့။ တခြားအလုပ် ရှာဖို့ဆိုတာ လွယ်မှာမဟုတ်ဘူး။"

"ကုမ္ပဏီက မင်း အလုပ်ကြိုစားတာကိုလည်း သိပြီး နောင်မှာ သေချာပေါက် မင်းကို လစာတိုးပေးလိမ့်မယ်။"

ယဲ့ချင်းသည် နားထောင်နေရင်းနှင့် အနည်းငယ် ပြုံးလိုက်မိသည်။ သူမသည် ဒေါသမထွက်သလို မငြင်းဆန်ခဲ့ပေ။

မန်နေဂျာ၏ လည်ချောင်းသည် ခြောက်ကပ်လာပြီးနောက် ရေသောက်ရန် ခဏနားနေသောအချိန်တွင်မှ သူမ ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်မ အကုန်နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မလုပ်နိုင်တာမရှိတော့ဘူး။ ကျွန်မ ဇာတိကိုပြန်ပြီး တိုးတက်အောင်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။"

မန်နေဂျာသည် ရေကို ထွေးထုတ်မုလုနီးနီးပင်။

ပရောဂျက်လုပ်ဆောင်နေစဉ် ကုမ္ပဏီသည် ဝန်ထမ်းတို့၏ အလုပ်တာဝန်ကို သုံးဆတိုးမြှင့်ခဲ့သည်။ ယခုတွင် ကုမ္ပဏီမှပေးသော လစာနှင့် မတန်အောင် အကောင်းဆုံးလုပ်ပေးခဲ့သော သူတို့၏ ဝန်ထမ်းကောင်းကို ဆုံးရှုံးရပေတော့မည်။