Baby blauw: MV

Hoofdstuk 10

"Dankje, ik vind ze maar lastig. Aan het einde van de dag staat mijn haar zowat recht overeind. Het is super pluizig en kan er nooit wat mee. Dus stijl ik het maar liever of föhn ik het steil." Zeg ik tegen Max.

Max knikt, waarschijnlijk omdat hij het niet snapt en er ook niet in discussie mee wilt. Hij staat op en ik pak mijn rugzak met alle spullen die ik mee moet. Hij pakt de tas van me over, doet zijn dingen erin en doet het over zijn schouders.

We zeggen snel gedag tegen mijn ouders en lopen de deur uit. Waar mijn buurman al vol van de zon zit te genieten op zijn kamping stoel. Hij groet ons als hij ons ziet en lacht.

"Hey buurman." Groet ik.

"Hey Noortje, Max, ik zie dat je er ook weer bent. Wat een kut race was Hongarije zeg. Die Hamilton heeft ook wel altijd geluk hè?" Zegt mijn buurman.

Max lacht even voordat hij zijn schouder ophaalt en even naar mij kijkt. Wat Max wel vaak doet als we een gesprek met mensen hebben. Dat hij gewoon naar me kijkt hier en daar. Zo leuk om naar te kijken ben ik ook weer niet.

"Soms wel ja, maar hij is wel een aardige gozer hoor. Die rivaliteit dat iedereen ziet is niet helemaal echt. Dat is wat de pers er van maakt, ik zat laatst nog met hem aan tafel met de lunch. We konden wel lachen." Zegt Max.

"Nou, dat is mooi. Zolang het maar niet eindig met een Rosberg en Hamilton ruzie. Volgens mij maken die elkaar af zodra ze alleen zijn." Zegt mijn buurman.

Max lacht er om en knikt zijn hoofd. Ik volg het gesprek maar een beetje maar snap niet zo goed wat er gaande is. Ik heb helemaal nooit echt iets daarvan op gemerkt. Maar kan ook zijn omdat ik toen nog wel erg jong was.

"Ze maken elkaar nog net niet af maar praten met elkaar doen ze ook niet meer. Hopelijk gebeurt dat niet tussen mij en Lewis." Zegt Max eerlijk.

"Dat zou wel beter zijn hoor. Anders praat mijn Britse vrouw straks niet meer met me. Die vind Hamilton helemaal geweldig." Zegt mijn buurman.

Mijn buurman is sinds een jaar of vijf terug getrouwd met een Britse vrouw uit London. Beide hadden al een kind van een vorige relatie. Wat ze wel gezellig vonden.

"Ik denk dat maar eens gaan, doei buurman!" Zeg ik tegen hem als Hij knikt.

"Veel plezier!" Zegt mijn buurman als we baar hem zwaaien.

We lopen de straat uit en voordat ik het weet kijkt Max weer naar me. Ik kijk snel baar hem en kijk blozend weer weg. Ik snap niet wat hij zo leuk vind om naar te kijken.

"Heeft je buurman een naam of is hij gewoon buurman?" Vraagt Max lacherig.

"Oh, ja tuurlijk. Hij heet Ruud maar iedereen in de straat noemt hem gewoon buurman en zijn vrouw heet Annebeth maar ook haar noemen we buurvrouw." Zeg ik met een blozende lach.

Max knikt en we lopen een korte vijf minuten straat uit wat met Max veel langer duurt als we veel mensen tegen komen die een handtekening willen en een foto. Met mompelt chagrijnig wat.

We gaan snel de stad in en hij heeft zijn zonnebril maar op gezet en kijkt veel naar beneden. Als ik een winkel zie met allemaal petten, zeg ik tegen max dat hij moet wachten en koop ik snel een pet.

Ik zet hem op zijn hoofd en mijn hart smelt bijna met hoe schatig die roze pet bij hem staat. Ik knik mijn hoofd en we lopen al snel verder. Die pet doet wonderen en we kunnen gewoon rustig door de stad lopen zonder dat iemand echt op ons afkomt.

Al snel krijgt Max een beetje trek en neem ik hem mee naar een heerlijke bubble tea shop in de stad. Iets wat hij dus nog nooit had gehad en ik bijna elke vrijdag wel kom. Als we daar binnen staan heeft hij geen idee wat hij moet kiezen.