1.The beggining

Κεφάλαιο 14

Αφροδίτη

Στην είσοδο που υπήρχε πίσω από την εξέδρα των καθηγητών, εμφανίστηκε η φιγούρα ενός άντρα που στηριζόταν σ' ένα μακρύ ραβδί, ήταν τυλιγμένος μ' ένα μαύρο ταξιδιωτικό μανδύα ο οποίος έκρυβε τα περισσότερα χαρακτηριστικά του.
Ο παράξενος δυνατός ήχος που προκαλούσαν τα ασταθει βήματα του, έκανε όλα τα κεφάλια μαζί με το δικό μου, να γυρίσουν προς το μέρος του.
Βγάζοντας την κουκούλα του, τίναξε την ατίθαση χαίτη του με το ανοιχτό ξανθό χρώμα και έκατσε  στο τραπέζι των καθηγητών δίπλα από τον Χαγκριτ που στριμώχτηκε λίγο παραπάνω στην ήδη μικρή καρέκλα που καθόταν.
Άλλη μια αστραπή φώτισε το ταβάνι και άκουσα την Ερμιόνη να κοντανάσανει μαζί με εμένα στην θέα του άνδρα. Στο φως της  αιθουσας φαινόταν ολοκάθαρα το πρόσωπο του αγνώστου δείχνοντας έτσι την επιδερμίδα του που ήταν γεμάτη σημάδια και ουλές, το στόμα του έμοιαζε με διαγώνιο σκίσιμο κι από τη μύτη έλειπε ένα μεγάλο κομμάτι, μα ήταν τα μάτια που τον έκαναν τόσο τρομακτικό.
Το ένα ήταν μικρό και μαύρο σαν χάντρα. Το άλλο μεγάλο και στρογγυλό σαν κέρμα, σε έντονο γαλάζιο σαν να ήταν γιαλινο το οποίο κινούνταν ακατάπαυστα προς πάσα κατεύθυνση -πάνω, κάτω, δεξιά κι αριστερά- χωρίς να ανοιγοκλείνει εντελώς, ανεξάρτητα από το φυσιολογικό μάτι και καμία φορά γυριζε ανάποδα, έτσι που φαινόταν μόνο το ασπράδι του .
Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα ο Διευθυντής γύρισε προς το μέρος του και τον χαιρέτισε κάνοντας του μια ευδιάκριτη κίνηση σηκώνοντας το μυτερό καπέλο που φορούσε . 

« Αφροδίτη, αυτός ο άνδρας έχει κάτι πολύ περίεργο. » μου είπε η Ειρήνη σχεδόν ψυθυριζοντας και την κοίταξα με απορία.

«  Τι εννοείς ;» την ρωτησα καθώς γύρισα να την κοιτάξω και εγώ το ίδιο ανήσυχα.

Αυτή απλά κουνισε το κεφαλι της κάνοντας μου νόημα σαν να μου έλεγε " μετά" και εγνεψε δινοντας μου να καταλαβω ότι μας άκουγαν και άλλα αυτιά. Εγώ εγνεψα και γυρίσαμε να κοιτάξουμε τον διευθυντή για μια ακόμα φορά , που ετοιμαζόταν να μιλήσει και πάλι .

« Να σας συστήσω το νέο καθηγητή της άμυνας κατά των σκοτεινών τεχνών που θα βρίσκετε φέτος κοντά μας.  » είπε χαμογελαστά ο Ντάμπλντορ σπάζοντας τη  αμήχανη σιωπή που είχε απλωθεί ανάμεσα μας.

« Τον καθηγητή Αλιστωρ Μούντι ». Συνέχισε.

Αν και τους καινούργιους καθηγητές τους υποδέχονταν συνήθως μ' ένα χειροκρότημα, τώρα ανταποκρίθηκαν μόνο ο Ντάμπλντορ , ο Χάγκριντ και κάνα δυο ακόμα καθηγητές. Το χειροκρότημα τους ήχησε μελαγχολικό μες στη μεγάλη αίθουσα κι έτσι σταμάτησαν ενώ ολοι οι άλλοι κοίταζαν απλώς τον Μούντι αποσβολωμένοι από την αλλόκοτη εμφάνιση του.
Παρόλα αυτά δεν φάνηκε πως εκεινος είχε πειραχτεί  από την ψυχρή υποδοχή  και αγνοώντας μας, έβγαλε ένα μικρό φλασκί από το ταξιδιωτικό του πανωφόρι και κατέβασε μια γουλιά από το περιεχόμενο του. Με την κίνηση αυτή ανασηκώθηκε ο ποδόγυρος του και μπόρεσα να διέκρινω κάτω από το τραπέζι το  ξύλινο πόδι του που σίγουρα ήταν ο λόγος για την φασαρία που είχε προηγηθεί προηγούμενος.
Για μια ακόμα φορά ο Ντάμπλντορ ξερόβηξε και η προσοχή όλων έπεσε πάλι πάνω του.