Ήρθε η ώρα να σας διηγηθώ μια ιστορία που μιλάει για την φιλιά, την αγάπη και την εμπιστοσύνη μεταξύ δύο διαφορετικών μαγισσών.
Αυτη ιστορία αφορά τις δυσκολίες στην ζωή δύο κορίτσιων που προσπαθούν να ενώσουν τον κόσμο για έναν καλό σκοπό: να μ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Καθως το καστανοξανθο αγόρι μπήκε μέσα στην μικρή καμπίνα που καθόμασταν η ανταλλαγή βλέμματων που έγινε μεταξύ εκείνου και της Αφροδίτης δεν μου περασε απαραίτητη, με βάση όσα ήξερα από τα βιβλία, αλλά και την εμπειρία που είχα στο να διαβάζω τους άλλους κατάλαβα πως εδώ υπήρχε ένας έρωτας μεγάλος. Και οι δύο είχαν κοκκινισμενα μάγουλα ενω τα αστραφτερά ματιά τους έδειξαν ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον. Αυτό ήταν έπρεπε κάπως να τους φέρω κοντά. Και οταν μου δόθηκε η ευκαιρία με εκείνη την κάρτα του Μάγου Μερλιν, την άρπαξα σαν να μην υπάρχει αύριο. Αυτό ήταν θα τους κάνω να βγουν ραντεβού. Σηκώθηκα από την θέση μου σχεδόν πηδοντας και πλησίασα τον νεο μας φιλο που περίμενε ανυπόμονος για να ακούσει την πρόταση μου. Εσκυψα προς το μέρος του καθως χαμογελουσα σκανταλιαρικα από τον ενθουσιασμό μου.
« Θα σου δώσω την κάρτα εάν θα βγεις ραντεβού με την κοπέλα δίπλα μου. » Του είπα και εκείνος αμέσως κουνιθηκε διακριτικα στην θεση του προσπαθοντας λογικα να ελενξει την αμηχανια του .
« Οκ. Δεκτω. » ειπε τελικα και πρώτου γυρίσει το βλέμμα του άλλου κοίταξε την Αφροδίτη κοκκινιζοντας εντονότερα.
Εγώ συνεχίζοντας να χαμογέλαω σηκώθηκα απότομα απλώνοντας το χέρι μου ενώ τον κοίταξα μισοκλεινοντας τα μάτια μου.
« Μόλις θα πραγματοποιηθεί αυτό που σου ζήτησα η κάρτα θα είναι δικιά σου. » Του είπα και ξανά έκατσα στην θεση μου κοιτοντας τα χέρια μου ανυπομονη.
« Τι του είπες; » ρωτησε η Αφροδίτη εχωντας ένα τόνο ζήλιας στην φωνή της.
« Έννοια σου και για σένα δουλεύω εδώ πέρα. Κάνε υπομονή και θα μαθεις» τις απάντησα και η Ερμιόνη περνοντας γραμμή τι έκανα μου χαμογέλασε διάπλατα.
« Καλή δουλειά Ειρήνη. » ειπε και όλοι μας κοίταξαν με περιέργεια.
Χαμογελουσα για λίγα λεπτά μόνη μου όταν επιτέλους είπα να σοβαρεύτω και να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Έτσι έπιασα την εφημερίδα με το όνομα ημερήσιος προφιτης και ξεκίνησα να διαβάζω τα νέα. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το περιστατικό που με κράτησε ξάγρυπνη όλο το βράδυ. Θυμάμαι ήταν η μέρα που θα γινόταν το ετήσιο πρωτάθλημα Κουιντιτς, πολλοί μάγοι και μάγισσες μαζεύτηκαν για να το παρακολουθήσουν ωστόσο το χαρμόσυνο γεγονός επισκιαστικε από μια τραγωδία. Οι λεγόμενοι θανατοφαγοι, που όποιον και να ρώτησα δεν μου είπαν παραπάνω για αυτούς, βανδαλισαν την κατασκήνωση των φυλαθλων και εκτόξευσαν στον ουρανό το σύμβολο τους, μια νεκροκεφαλή που από το στόμα της έβγαινε ένα φίδι. Το μακάυριο θέαμα ήταν απεικονισμενο μέχρι και σήμερα σαν πρωτοσελιδο, και δεν μου έκανε εντύπωση το γιατί. Αν και νεοφερμενη στον κόσμο αυτό, δεν ένιωθα καλα με τον τρόπο που εξελίσσοταν τα πράγματα. Τι και αν ξεσπάσει πόλεμος ενάντια σε αυτούς του θανατοφαγους; θα πρέπει να πολεμισω και εγω και η Αφροδιτη; Α όχι. Δεν μου αρέσει αυτό το ενδεχόμενο. Κοίταξα μελαγχολικά έξω από το παράθυρο και άφησα μια ανάσα. Είχα ένα πολύ κακό προαίσθημα για όλο αυτό, και δυστυχώς κατά κάποιο τρόπο ήξερα ότι τόσο εγώ όσο και η ξαδέλφη μου ήμασταν μπλεγμένες.
