18+, cinsellik ve argo vardır.
"Gerçek ailemi bulmak için bu adaya geldim ama sana rastladım. Öyle güzel rastladım ki, ilk ailemi bulamadan ikinciyi bulduğumu hissettim."
•••
Rosa Alamoğlu, babasının öz babası olmadığını anladığında annesinin memlek...
Son bölüm siniri geçmedi ama yeni yildan önce bölüm atmak istedim.
Simdiden mutlu yillar❤️
Medya: Alya ve Rosa
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~~~~~~~~~~~~~
2015 Temmuz 12 Alamoğlu Hastanesi
Rosa
Cebimdeki telefonu çıkarıp saate baktım. Gitmem gereken partiye geç kalmıştım. Şu an bu saatlerde uçakta, arkadaşımın vereceği doğum günü partisi için Ayvalığa uçmam gerekiyordu. Ama ben iğrenç kokan bir hastanede, neredeyse sıkışmış kalmıştım. Ve sebebini de çok iyi biliyordum.
Annem, üstünde siyah bir ceket ve kot ile yanıma doğru yürüdü. Toplanmış sıkı saçlar ve neredeyse mükemmel makyaj. Bir doktorla konuştuktan hemen sonra bana doğru yürüdü ve beni ne için azarlayacağını tahmin edebiliyordum. Birkaç topuklu sesinden sonra daha yanıma geldi.
"Rosa, telefonuna bakma."
Elimden telefonu çekip aldı. Birkaç saat içinde geri vereceğini bildiğim için hiçbir şey demedim. Annem beni nadiren kısıtlardı ve en sevdiği şey de telefonunu almaktı. Sonsuza kadar alacağını söylerdi ama ben gidip yeni bir telefon alana kadar az vakti olurdu.
"Bakıyorum da makyajına vakit ayırmayı bırakıp gelebilmişsin anne. Hoş, geçirdiğin vakte değmemiş gibi. Rujun taşmış."
Annem bana sinirle baktı ama son söylediğim cümleden sonra çantasını açtı acele ile. Mini aynasını çıkarıp kontrol etti. Sonra her zaman yanında bulunan peçetesi ile dudağının kenarındaki ruj izini nazikçe sildi.
"Aceleyle makyaj yapınca böyle oluyor işte." diye mırıldandı.
Histerik bir gülüş çıktı ağzımdan. "Tüh ya niye acele ettin ki? Alt tarafı babamın Aplastik Anemi hastası olduğunu öğrendik o kadar."
Annem dişlerinin arasından konuştu. "Çok bil sen, küçük hanım."
Babamın son zamanlarda vücudunda beliren morluklar nedeniyle ona bu tanı konmuştu. Ailesine haber verilmişti. Şoför beni hastaneye kadar getirmişti ama annem sonra geleceğini söyledi. Meğersem hazırlanıyormuş. Hoş, gelmeyeceğini bile düşünmüştüm.
Doktor odadan çıktı ve bize hastalığın ilerlemediğini bildirdi. Kolayca tedavi edilebileceğini, ama edilemezse kemik iliği nakli yapmak durumunda olduklarını söyledi. Annem işlemler için gitmek istedi ama zaten hastane babamındı. Her şey çabucak halledilecekti.
Babam tahminimce arka kalçasından kemik iliği örneği alındığı için hafif topallayarak yürüyordu. Yine de tekerlekli sandalye istemedi. Muhtemelen egosuna zarar vermekten korkuyordu. Benim yüzüme bile bakmamaya özel bir gayret ediyordu. Onunla konuşamıyordum bile.
