"İnsan olağanüstü yeteneklere sahiptir çocuklar. Fakat bu yetenekler kadar da doyumsuzdur ve her zaman fazlasını ister. Sonra da bedelini öder."
¤
Nct × Stray Kids × Ateez × Itzy × Aespa × Le Sserafim × Everglow
¤
@aikohino
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
📌 2 Şubat, Liyana'ya gidiş
Annesine sarıldığı sırada göz yaşlarını bir çırpıda sildi, Jimin. Kendinden emin ve güçlü görünmek istiyordu. Gitmemesi için aylarca dil döken annesi ile vedalaşırken hüngür hüngür ağlaması onun aleyhine olurdu.
Yoo Jimin, bundan 4 ay önce yeni öğrenci alacak Liyana için başvuru yapmak istemişti. Yeteneklerini geliştirmek ve savaşçı olmak istiyordu. Kendisini bildi bileli hem de. Fakat ailesi özellikle annesi bu durumu hoş karşılaşmıştı. Tek kızlarının ölüm ile burun buruna bir yaşam sürmesini istemiyorlardı. Fakat ne yazık ki bu endişeleri Jimin'i kararından vazgeçiremedi. Ne kadar kararlı olduğunu göstermek için Liyana'ya başvurdu ve kabul edildi.
Bu onun için mucize gibiydi. Çünkü köyde büyümüştü ve insanlar burada element yeteneklerini sadece geçinmek için kullanıyorlardı. Jimin'in böyle bir adım attığını duyan şaşıracak ve başarısız olacağını ve geri gönderileceğini düşünecekti. Muhtemelen Liyana'ya gittiğinde de oradakiler de onun köyden geldiği için başarısız olacağını düşünecekti. Fakat hiçbir düşünce Jimin'i hayallerinden vazgeçiremeyecekti. Kim ne derse desin kulaklarını tıkayacaktı.
"Kızımla artık ben de vedalaşabilir miyim?" dedi babası gülerek. Annesi burnunu çekip göz yaşlarını sildi. İstemeyerek de olsa ayrıldı kızından.
Babası ile de vedalaşan Jimin, el sallayarak trene doğru ilerledi. "Sizi seviyorum." diye bağırdı son kez. Trene bindiğinde etrafa bakındı, boş bir koltuk bulup yerleşti. Tren, gardan uzaklaştığında göz yaşlarını daha fazla tutamadı. İlk kez ailesinden bu kadar uzaklaşıyordu ve bu gerçekten onun için zordu. Aynı zamanda da "Ya başaramazsam." diye düşünmeden edemiyordu. Ama kendine olan inancını kaybetmemeliydi. İnanmak başarmanın yarısıydı değil mi?
Arkasına yaslandı ve başını trenin camından dışarı çevirdi. Gözlerini yumup Liyana'ya vardığını, okulun kapısından girişini hayal etti. Okulu sadece gazetelerde görmüştü. Dışarıdan çok büyük ve görkemli görünüyordu. Saray gibi göründüğünü söylese abartmış olmazdı.
Hayallere dalan Yoo Jimin, "Son durak, Liyana!" diye trenin içinde bağıran adam sayesinde uyanmıştı. Tüm eşyalarını alıp almadığını kontrol ettikten sonra trenden indi. Onunla birlikte inen birçok öğrenci vardı. Muhtemelen onlar da bunca yolu hayalleri için gelmişti. Yalnız olmadığını bilmek içine az da olsa su serpmişti.
Tren görevlisi sayesinde valizini bulup trenden uzaklaştı. Sırt çantasını omuzlarına yerleştirdi. Valizini sürerek vardı okulun kapısının önüne. Bahçeye göz gezdirdi, Jimin. Gruplar halindeki öğrencilere bakıp gülümsedi. Artık o da burada okuyacaktı.
Çantasından kabul kağıdını çıkarıp göz gezdirdi. Silindir haline getirerek müdürün odasını bulmak için okula ilerledi ardından.
Ah Liyana... İçine girdiği andan itibaren gücü hissetti, Jimin. Buradaki herkes yeteneklerini geliştirmek uğruna deli gibi çalışıyordu. Jimin de onlardan biri olmak üzereydi. Yetenekleriyle harikalar yaratmak istiyor, ailesini gururlandırmak istiyordu.
