Mi Diablo

Chapter 2

*Έρχονται προς το μέρος μου και αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας.*

............................................................................

Τώρα θα αναρωτιέστε ποιους εννοώ....
Είναι ο Αχιλλέας και η παρέα του. Τα τρία μεγαλύτερα bad boys του σχολείου.

Δεν έχουμε καθόλου καλές σχέσεις γιατί μου κάνουν bullying από το γυμνάσιο μέχρι και σήμερα. Με βρίζουνε και με χτυπάνε καθημερινά.

Πλησιάζουν στο παγκάκι μου με γρήγορα βήματα. Μόλις φτάνουν με πιάνουν από τα μαλλιά, με ρίχνουν κάτω και αρχίζουν να με κλωτσάνε. Έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να ανασάνω από τον πόνο. Τους παρακαλούσα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει να σταματήσουν. Εν τέλη, μόλις είδαν πως ήμουν έτοιμη να λιποθυμίσω με άφησαν και έφυγαν.

Έκανα μια προσπάθεια να σηκωθώ αλλά δεν τα κατάφερα. Ξανά προσπάθησα με όλη μου την δύναμη και κατάφερα επιτέλους να σηκωθώ.

Πήγα προς τις τουαλέτες σε κυριολεκτικά άθλια κατάσταση. Μέχρι να φτάσω εκεί όλοι με κοιτούσαν με αλαζονικό βλέμμα και γελούσαν. Όταν τελικά έφτασα είδα τα τελευταία άτομα που ήθελα να δω.

Την σάρα, την μάρα και το κακό συναπάντημα....

Όχι εντάξει τα τρία πουτανάκια του σχολείου είδα.

Έσκυψα το κεφάλι μου και παρακάλεσα από μέσα μου να μην μου δώσουν σημασία. Αλλά που τέτοια τύχη....

"Πως είσαι έτσι μωρή?" μου είπε το πουτανάκι number 1 aka η Δήμητρα.

"Ήσουνα που ήσουνα τώρα έγινες...." με κορόιδεψε το πουτανάκι number 2 ή αλλιώς, Έλενα.

"Καλά σου έκανε οποίος το έκανε αυτό" με χλεύασε η καργ....εεε εννοώ η Δέσποινα.

Έβαλα τα δυνατά μου να μην κλάψω μπροστά τους. Γύρισα την πλάτη μου και έφυγα τρέχοντας κατευθυνόμενη προς το γραφείο του διευθυντή.

Όταν έφτασα έξω από την πόρτα σταμάτησα να πάρω μερικές ανάσες και χτύπησα. Άκουσα το κλασσικό "περάστε" και άνοιξα απαλά την πόρτα.
Περιεργάστηκα για λίγο το χώρο και τελικά μπήκα μέσα κλείνοντας αθόρυβα την πόρτα.

Ο διευθυντής σήκωσε το βλέμμα του από τα χαρτιά που είχε μπροστά του και με κοίταξε επικριτικά.

"Γιατί δεν είσαι στην τάξη σου Γαλάνη?" με ρώτησε ο διευθυντής.

"Συγγνώμη για την ενόχληση αλλά θα ήθελα να έχω άδεια να γυρίσω στο σπίτι μου αν γίνεται..." είπα ντροπαλά.

"Και γιατί παρακαλώ?" μου είπε καχύποπτα.

Τότε σήκωσα τα μανίκια της ζακέτας μου και φανέρωσα της μελανιές μου.

Με κοίταξε εξεταστικά και τελικά με ρώτησε:

"Πως το έπαθες αυτό παιδί μου?"

"Απλά έπεσα και χτύπησα κύριε..."

"Εντάξει τότε μπορείς να πας σπίτι σου." μου απάντησε.

Αφού τον ευχαρίστησα βγήκα από το γραφείο του και πήγα γοργά προς την έξοδο. Αλλά για κακή μου τύχη έξω στην αυλή καθισμένος σε ένα παγκάκι ήταν ο Αχιλλέας και κάπνιζε.

Έσκυψα το κεφάλι μου και προχώρησα προς την πόρτα αλλά τον ένιωθα να με καεί με το βλέμμα του. Δεν του έδωσα περεταίρω σημασία και συνέχισα τον δρόμο μου.

Όταν επιτέλους έφτασα στο σπίτι μου ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ευτυχώς η μαμά μου είναι στην δουλειά και δεν θα με δει σε αυτή την κατάσταση. Έκλεισα την πόρτα και κατέρρευσα πάνω της. Έπεσα στο πάτωμα και απελευθέρωσα τα δάκρυα που κρατούσα.

Μετά από κανένα μισάωρο θρήνου σηκώθηκα σαν το καημένο παιδάκι που του πήραν το γλιφιτζούρι και σύρθηκα σαν σκουλήκι με περίοδο ΠΑΝΤΑ μέχρι το δωμάτιο μου. Έπεσα με φορά στο κρεβάτι μου και δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος.

............................................................................

Hello ζουζουνάκια της καρδιάς μας💚

Ελπίζουμε να σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο. Και να περιμένετε καινούργιο πολύ σύντομα.

Τι πιστεύετε θα γίνει την επόμενη μέρα στο σχολείο??

Τα λέμε στο επόμενο εμείς😁

Ββ ζουζουνάκια😘