Doen, durven of de waarheid

Vergiffenis

P.O.V Alex

Ik draai mij om naar Nina. Ze ziet er erg moe uit, maar haar ogen twinkelen nog zoals altijd. 'Je zal me nu wel haten' zeg ik terwijl ik haar aan blijf kijken. 'Haten is nog een klein woord' zegt ze en een krakende stem. 'Ik weet dat een sorry niet genoeg is, maar het spijt me oké?' Zeg ik en ze geeft mij een ongemakkelijk lachje. 'Kom snel weg hier' zegt mijn moeder en duwt ons nog net niet de auto in.

In de auto is het stil. Mijn moeder zit voorin en ik zit achterin met Nina. 'Zal ik je thuis afzetten Nina?' Stelt ze voor. Tergelijkertijd antwoord Nina met 'ja' en ik met 'nee'. Ze kijkt me aan. 'Blijf alsjeblieft bij me vannacht, ik wil het je uitleggen' Smeek ik haar en ze schud haar hoofd. 'Je hebt me zo teleurgesteld' snikt ze en draait haar hoofd naar het raam. 'Ik weet het baby, ik weet niet wat me bezielde' zucht ik en pak haar hand, die ze terug trekt. 'Dus, wat doen we nu?' Vraagt mijn moeder weer, echt deze vrouw....

' Ze slaapt bij ons' zeg ik stampvastig en Nina zegt dit keer niks.

Wanneer we thuis zijn loopt Nina in een keer door naar mijn kamer zonder wat te zeggen. 'Alex?' Vraagt mijn moeder wanneer ik achter haar aan wil lopen. 'Ja, we gaan er morgen over praten, sorry nogmaals mam' zeg ik en ze knikt.

Nina zegt niks wanneer ik in mijn kamer aankom en gaat op bed zitten. Ik sluit de deur achter mij en probeer geen scène te schoppen voor alleen al mijn moeder, laat staan ons zelf.

'Ik vond het gewoon belachelijk hoe hij over jou sprak en toen ik zag hoe overstuur je ervan was.... Dat was voor mij de druppel' probeer ik uit te leggen. Ze zit nog steeds met haar rug naar mij toe. 'Dan had je hem alsnog niet hoeven slaan totdat hij buiten bewustzijn was' zegt ze zacht en ik loop naar haar doe. 'Ik weet het en het was fout van mij. En op dit moment kan ik je geen ander antwoord geven dan dat ik op dat moment gewoon een domme sukkel was die niet van stoppen wist' ik begin een beetje gek te worden van het constante verontschuldigen, maar ik probeer vol te houden voor Nina.

Haar telefoon licht op en ze gaat gelijk kijken. 'Ik dacht dat we in gesprek waren?' Zeg ik geïrriteerd en ga tegen over haar op mijn bureau stoel zitten. 'Levi is wakker geworden ja, ik moet even nu mijn beste vriendin steunen' snauwt ze en gaat rustig verder typen alsof er niks aan de hand is. Ik slaak een diepe zucht van irritatie en geef een klap tegen mijn boksbal. 'Ik kan zo naar huis gaan hè, als jouw houding mij niet bevalt' zegt ze dreigend zonder van haar telefoon weg te kijken. Deze vrouw, ze maakt mij gek...

Ze legt haar telefoon weg en kijkt mij eindelijk aan. 'Je hebt geluk dat hij wakker is geworden en er geen beschadigingen zijn, anders had je dieper in de shit gezeten' zegt ze. Ik weet dat ze de waarheid spreekt, maar ik wil er niet aan toe geven. 'Luister ik doe alles wat je wil Nina echt alles. Desnoods ga ik naar het ziekenhuis om hem een bloemetje langs te brengen, alleen al om jou mij te laten vergeven' ik smeek haar haast op vergiffenis.

Ze bijt op haar lip en ik zie dat ze nadenkt over haar reactie. 'Ik heb juist liever dat jullie elkaar voorlopig even niet zien om heel eerlijk te zijn' ik knik 'eindelijk iets waar we het over eens zijn' zeg ik en loop naar haar toe om naast haar te zitten. 'Kan je me beloven dat de komende maand er geen gevechten zijn? Gewoon geen gezeur of dingen waar ik mij zorgen om moet maken?' Ik knik 'ik beloof je dat en ik meen het echt met heel mijn hart' zeg ik en ze knikt. 'Dat is fijn' fluistert ze en ik zie dat ze moe is.

'Kom we gaan slapen, het was een lange dag voor ons beiden' zeg ik en maak het bed voor haar op. 'Zeg dat wel, al die alcohol die ik ophad. In een klap was ik nuchter' lacht ze voorzichtig en gaat liggen. 'Ik ben blij dat je weer naast mij ligt ondanks alles' zeg ik en pak haar had. 'Ik ook, ik had echt niet kunnen slapen met de gedachte dat jij in een cel opgesloten zou zitten' ik knik en weet dat ze gelijk heeft. Het had niet veel geschild of ik had daar gelegen in een koude cel.