Over Schilders & Prinsessen

25. See What a Fool I've Been

"En hoe gaat het met dat ene meisje? Alyssa? Ze zag er leuk uit."

Of misschien toch niet zo veel geluk. Ik sloot mijn ogen in de hoop dat mijn moeder het zou laten gaan, maar ze was nog steeds naar de kaart aan het kijken, alsof er plots andere dingen op zouden verschijnen, dus ze had het niet door.

"Vertel me eens over haar. Ik weet dat ze een prinses is, maar is dat het enige wat ze doet?"

Ik voelde me defensief worden en schudde verontwaardigd mijn hoofd. Alyssa was zoveel meer dan een prinses alleen. Ze werkte als vrijwilliger in een kattenasiel en hield met zoveel passie van de dieren dat ze mij zelfs had kunnen overtuigen om er van eentje te houden. Ze liet haar ASS niet in de weg komen van haar droom om met kinderen te werken, en als alles volgens plan ging, zou ze volgend schooljaar voor een klas kunnen staan. Niet dat ik dat ooit zou mogen meemaken. Ze was koppig en wist perfect hoe ze het bloed onder mijn nagels kon halen, maar ze was ook lief en mooi en zo, zo loyaal.

Alyssa was alles, en ik was te weinig geweest om haar bij me te houden.

"We zijn niet voor elkaar gemaakt. Dat is het enige wat ertoe doet."

Mijn moeder keek eindelijk op van de kaart, waarschijnlijk omdat ze kon horen hoe verstikt mijn stem klonk.

"Oh, Freddie..."

Ik wilde haar medelijden niet, niet aangezien ik het mezelf aangedaan had, dus boog ik me weer over de kaart.

"Wat is er gebeurd?"

Ik haalde mijn schouders op.

"Gewoon mezelf geweest. Het zal wel iets zijn dat ik van mijn vader geërfd heb."

Ik wilde het grappig over doen komen, maar ik voelde me te miserabel en mijn moeders blik werd bezorgd terwijl ze haar hand op de mijne legde.

"Waarom zeg je zoiets? Jij bent je vader toch niet?"

Ik voelde mijn tranen opwellen en ik schaamde me dood. Huilen op restaurant? Nee, bedankt. Ik probeerde me te focussen op de zwarte letters van de kaart, maar ze leken geen woorden meer te vormen. Mama zuchtte zachtjes.

"Je vader was geen slechte man, maar hij was ook nooit helemaal van ons, Freddie."

Ik ondernam een nieuwe poging om de letters tot woorden te dwingen, maar ik sloeg er maar niet in. Het voelde alsof mijn hoofd tolde. Was het hier daarnet ook al zo warm geweest? Mijn moeder had het nooit over papa gehad. Aan de manier waarop haar stem lichtjes trilde, merkte ik dat ze het eigenlijk nog steeds niet wilde doen. Maar meer dan ooit kreeg ik het gevoel dat ik nood had aan antwoorden, en zij leek het ook te beseffen.

Ze zuchtte en even dacht ik dat ze het daarbij zou laten. Dat ze het gewoon weer zou ontwijken, zoals ze dat altijd gedaan had.

"Hij had altijd een vluchtroute klaar. Bij alles en iedereen. Dat was al in het begin zo, toen we net samen waren, maar ik dacht dat het wel zou beteren naargelang we langer samen waren."

Ze staarde naar een punt in de verte, alsof ze zich de gesprekken met hem kon herinneren. Ik vroeg me af hoe ze er toen uitgezien had, jong en hopeloos verliefd, en waarom ze net voor mijn vader gevallen was.

"Ik heb nooit zijn zussen ontmoet. Hij had ook een hele slechte band met hen, met zijn ouders, met zijn hele familie. Ik dacht dat ik hem kon verbeteren, wat heel erg stom van me was want je kan mensen niet redden als ze niet gered willen worden."

Ze zuchtte en schudde haar hoofd, alsof ze nog steeds niet helemaal kon geloven hoe naïef ze was geweest.

"Hij had het altijd over rondreizen in Europa. Ik dacht altijd dat het een van zijn wilde dromen was, of dat we het op een dag samen zouden kunnen doen. Dan kon ik misschien eens naar Italië, naar de geboorteplek van je oma, of..."